Otto I. (HRR)
| Dialäkt: Bärndütsch |
Otto I. dr Groß (* 23. Novämber 912; † 7. Mai 973 i Memleben im hüttigä Sachsen-Anhalt) us em Gschlächt vo dä Liudolfinger isch ab 936 Herzog vo Sachsä u Chönig vom Ostfrankäriich (regnum francorum orientalium), ab 951 Chönig vo Italie und ab 962 römisch-dütschä Kaiser gsi.
Otto het währed dr erstä Hälfti vo sirä langä Zyt als Herscher d Unteilbarkeit vom Königtum u sim Ifluss uf d Ämtervergab düregsetzt. Dademit het är teuf i di bestehendi Herrschaftsgfüäg vom Adu igriffä. Di schwäärstä Widerstäng gäg in si vo dä Mitglider vo sirä eigänä Königsfamilie cho. Em Otto si Bruäder Heinrich u si Sohn Liudolf hei Aspruch uf d Teilhab ar Königsherrschaft agmäudet. Aber gwunnä het der Otto.
Dank sim Sieg 955 ir Schlacht uf em Lechfeld über d Ungare hei nid numä denä iri Invasione, sondern o alli Ufständ vo dä Großen vom sim Richs gägä dr Otto uufghört. Wil ihm im säbe Jahr ou ä Sieg über d Slawä glungä isch, het är ou der Nimbus vom nä Retter vor Christäheit überchoo. Ir Foug hets ä kultureui Blüetäzit ggää, wo ou aus Ottonische Renaissance bekannt isch wordä.
961 eroberät är ds Chönigrich Italien, wo är däm sini Gränzä bis uf Süditaliä het chönä usdehnä. Dört isch är aber i Konflikt mit em Byzantinische Riich cho. Trotzdäm het är säch, mit Aalähnig uf d Kaiseridee vom Karl em Grosse, 962 vom Papst Johannes XII. z Rom zum Kaiser la chrönä, u schliässläch isch im sogar dr Kompromiss mit em byzantinischen Kaiser und d Verhüratig vo sim Sohn Otto II. mit däm sirä Nichte Theophanu graate.
Im Jahr 968 gründät er äs Erzbistum i Magdeburg. Ds Erzbistum isch für ä Otto di entscheidendi Vorussetzig für d Christianisierung vo dä Slawe gsi.
Dr Binamä „dr Groß“ giut spätistäns sit em Gschichtsschryber Otto von Freising als fests Namänattribut. Scho dr Widukind von Corvey het ihn totius orbis caput, das «Haupt vor ganzä Wäut», gnennt. Dr Geschichtsschriber Thietmar von Mersebur het ihn as dr bedütenscht Herrscher sit em Karl em Grosse gseh.