Γλυκόριζα
| Γλυκόριζα | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||
| Συστηματική ταξινόμηση | ||||||||||||
|
Η γλυκόριζα (Glycyrrhiza glabra) είναι αυτοφυές φυτό που ευδοκιμεί στην τροπική Αμερική σε Μεσόγειο, Ασία καθώς και σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας.[1]
Ιστορία-Ονομασία
Το φυτό είναι γνωστό από τα αρχαία χρόνια. Αναφορές υπάρχουν από τον Θεόφραστο, για ένα φυτό που καλλιεργούσαν οι αρχαίοι Σκύθες και το χρησιμοποιούσαν σαν φάρμακο για το άσθμα.[2] Η καθεαυτό ονομασία του αποδίδεται στον Διοσκουρίδη.[3] Στην Ελλάδα συναντάται με τα ονόματα γλυκύριζα η άτριχος, ρεγολίτσα, κολιά κ.ά. Η ονομασία Γιάμπολη αναφέρεται στο φαρμακευτικό παρασκεύασμα που προέρχεται από την ρίζα του. Λόγω της ευρείας διάδοσης της καλλιέργειάς του, έχει δώσει το όνομά του σε τοπωνύμια π.χ Γλυκόρριζο Άρτας.
Περιγραφή
Είναι βαθύρριζο ποώδες πολυετές φυτό με πτερωτά φύλλα. Στα άνθη του διακρίνουμε ποικιλοχρωμία ανάλογα με το είδος ( άσπρο, κίτρινο, μωβ, μπλε). Ο καρπός είναι ξηρός διαρρηκτός χέδρωπας.[4]
Χρήσεις
- Χρησιμοποιείται στα ιατρικά παρασκευάσματα για την αντιμετώπιση του άσθματος, του έλκους καθώς και σαν αντιφλεγμονώδες.[5]
- Στην ζαχαροπλαστική συναντάται η γεύση της σε πολλά γλυκά και καραμέλες.
- Στην βιομηχανία καπνού χρησιμοποιείται σαν αρωματική ουσία για τον καπνό των τσιγάρων.
Παραπομπές
- ↑ Υδρία Cambridge Ήλιος (1992). «Τόμος 4,σελίδα 1084». Γλυκόρριζα. Αθήνα: Εκδόσεις Τέσσερα Έψιλον. ISBN 960-7190-04-1.
- ↑ Κώστας Μπαζαίος (2002). «σελίδα 141, Γλυκόριζα». 100 βότανα 1000 θεραπείες. Αθήνα: Εκδόσεις Διατροφή και Υγεία. σελ. 412. ISBN 960-7664-03-5.
- ↑ David C. Stuart. «Dangerous Garden: The Quest for Plants to Change Our Lives (σελίδα 40)».
- ↑ Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα (1984). «Τόμος 18,σελίδα 327». Γλυκόρριζα. Αθήνα: Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος.
- ↑ Κώστας Μπαζαίος (2002). «Γλυκόριζα, σελίδα 142,». 100 βότανα 1000 θεραπείες. Αθήνα: Εκδόσεις Διατροφή και Υγεία. σελ. 412. ISBN 960-7664-03-5.
