πολέοιν

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /po.lé.oi̯n/ → /poˈle.yn/ → /poˈle.in/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /po.lé.oi̯n/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /poˈle.yn/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /poˈle.yn/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /poˈle.yn/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /poˈle.in/

Noun

πολέοιν • (poléoin)

1. genitive/dative dual of πόλῐς (pólis)