hvína

Faroese

Etymology

From Old Norse hvína, from Proto-Germanic *hwīnaną, from Proto-Indo-European *ḱwey- (“to hiss, to whistle, to whisper”). Compare Icelandic hvína, Swedish vina, Danish and Norwegian hvine, English whine.

Verb

hvína (third person singular past indicative hvein, third person plural past indicative hvinu, supine hvinið)

1. to whine

Conjugation

Conjugation of hvína (group v-35)
infinitive	hvína
supine	hvinið
participle (a26)1	hvínandi	hvinin
	present	past
first singular	hvíni	hvein
second singular	hvínur	hveinst
third singular	hvínur	hvein
plural	hvína	hvinu
	imperative
singular	hvín!
plural	hvínið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Etymology

From Old Norse hvína, from Proto-Germanic *hwīnaną, from Proto-Indo-European *ḱwey- (“to hiss, to whistle, to whisper”). Compare Faroese hvína, Swedish vina, Danish and Norwegian hvine, English whine.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈxʷiːna/
• Rhymes: -iːna

Verb

hvína (strong verb, third-person singular past indicative hvein, third-person plural past indicative hvinu, supine hvinið)

1. to whizz, zoom

Conjugation

hvína — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að hvína
supine (sagnbót)		hvinið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hvínandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hvín	við hvínum	present (nútíð)	ég hvíni	við hvínum
	þú hvín	þið hvínið		þú hvínir	þið hvínið
	hann, hún, það hvín	þeir, þær, þau hvína		hann, hún, það hvíni	þeir, þær, þau hvíni
past (þátíð)	ég hvein	við hvinum	past (þátíð)	ég hvini	við hvinum
	þú hveinst	þið hvinuð		þú hvinir	þið hvinuð
	hann, hún, það hvein	þeir, þær, þau hvinu		hann, hún, það hvini	þeir, þær, þau hvinu
imperative (boðháttur)	hvín (þú)	hvínið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hvíndu	hvíniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hvínast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að hvínast
supine (sagnbót)		hvinist
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hvínandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hvínst	við hvínumst	present (nútíð)	ég hvínist	við hvínumst
	þú hvínst	þið hvínist		þú hvínist	þið hvínist
	hann, hún, það hvínst	þeir, þær, þau hvínast		hann, hún, það hvínist	þeir, þær, þau hvínist
past (þátíð)	ég hveinst	við hvinumst	past (þátíð)	ég hvinist	við hvinumst
	þú hveinst	þið hvinust		þú hvinist	þið hvinust
	hann, hún, það hveinst	þeir, þær, þau hvinust		hann, hún, það hvinist	þeir, þær, þau hvinust
imperative (boðháttur)	hvínst (þú)	hvínist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hvínstu	hvínisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hvininn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hvininn	hvinin	hvinið		hvinnir	hvinnar	hvinin
accusative (þolfall)	hvininn	hvinna	hvinið		hvinna	hvinnar	hvinin
dative (þágufall)	hvinnum	hvininni	hvinnu		hvinnum	hvinnum	hvinnum
genitive (eignarfall)	hvinins	hvininnar	hvinins		hvininna	hvininna	hvininna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hvinni	hvinna	hvinna		hvinnu	hvinnu	hvinnu
accusative (þolfall)	hvinna	hvinnu	hvinna		hvinnu	hvinnu	hvinnu
dative (þágufall)	hvinna	hvinnu	hvinna		hvinnu	hvinnu	hvinnu
genitive (eignarfall)	hvinna	hvinnu	hvinna		hvinnu	hvinnu	hvinnu

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *hwīnaną, whence also English whine.

Verb

hvína (singular present indicative hvínn, singular past indicative hvein, plural past indicative hvinu, past participle hvininn)

1. to whiz, whistle

Conjugation

Conjugation of hvína — active (strong class 1)

infinitive	hvína
present participle	hvínandi
past participle	hvininn
indicative	present	past
1st-person singular	hvín	hvein
2nd-person singular	hvínn	hveint
3rd-person singular	hvínn	hvein
1st-person plural	hvínum	hvinum
2nd-person plural	hvínið	hvinuð
3rd-person plural	hvína	hvinu
subjunctive	present	past
1st-person singular	hvína	hvina
2nd-person singular	hvínir	hvinir
3rd-person singular	hvíni	hvini
1st-person plural	hvínim	hvinim
2nd-person plural	hvínið	hvinið
3rd-person plural	hvíni	hvini
imperative	present
2nd-person singular	hvín
1st-person plural	hvínum
2nd-person plural	hvínið

Descendants

• Icelandic: hvína
• Faroese: hvína
• Norwegian Nynorsk: kvine
  • → Norwegian Bokmål: kvine
• Old Swedish: hvīna
  • Swedish: vina, hvina (pre-1906 spelling)
• Danish: hvine
  • Norwegian Bokmål: hvine

References

• hvína in A Concise Dictionary of Old Icelandic, G. T. Zoëga, Clarendon Press, 1910, at Internet Archive.