[go: nahoru, domu]

See also: tinctură

English

edit

Noun

edit

tinctura (plural tincturae)

  1. (obsolete, medicine) tincture

Derived terms

edit

Anagrams

edit

Latin

edit

Etymology

edit

From tingō +‎ -tūra.

Pronunciation

edit

Noun

edit

tīnctūra f (genitive tīnctūrae); first declension

  1. a dyeing
    • c. 77 CE – 79 CE, Pliny the Elder, Naturalis Historia 37.119:
      Reddetur et per se cyanos, accommodato paulo ante et iaspidi nomine a colore caeruleo. optima Scythica, dein Cypria, postremo Aegyptia. adulteratur maxime tinctura, idque in gloria est regum Aegypti; adscribitur et qui primus tinxit. dividitur autem et haec in mares feminasque. inest ei aliquando et aureus pulvis, non qualis sappiris; in his enim aurum punctis conlucet.

Declension

edit

First-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative tīnctūra tīnctūrae
Genitive tīnctūrae tīnctūrārum
Dative tīnctūrae tīnctūrīs
Accusative tīnctūram tīnctūrās
Ablative tīnctūrā tīnctūrīs
Vocative tīnctūra tīnctūrae

Descendants

edit

Participle

edit

tīnctūra

  1. inflection of tīnctūrus:
    1. nominative/vocative feminine singular
    2. nominative/accusative/vocative neuter plural

Participle

edit

tīnctūrā

  1. ablative feminine singular of tīnctūrus

References

edit
  • tinctura”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • tinctura in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.

Portuguese

edit

Noun

edit

tinctura f (plural tincturas)

  1. Pre-reform spelling (until Brazil 1943/Portugal 1911) of tintura.

Romanian

edit

Etymology

edit

From tinctură.

Verb

edit

a tinctura (third-person singular present tincturează, past participle tincturat) 1st conj.

  1. to dye

Conjugation

edit

Further reading

edit