فهرست سیاه (رایانه): تفاوت میان نسخه‌ها

در علم رایانه، یک لیست سیاه (به انگلیسی: Black list) یا لیست بلوک(به انگلیسی: Block list)، یک مکانیزم کنترل دسترسی(به انگلیسی: Access control) پایه است که به همه اجازه‌ی دسترسی می‌دهد، به جز اعضای لیست سیاه (یعنی لیست دسترسی‌های منع شده). متضاد آن لیست سفید (به انگلیسی: White list) است؛ که به معنی اجازه دادن به هیچ‌کس به جز اعضای لیست سفید است. به عنوان یک نمونه‌ی میانه، یک لیست خاکستری، شامل ورودی‌هایی است که یا به طور موقت بلوک شده‌اند و یا به طور موقت مجاز هستند. موارد لیست خاکستری ممکن است مورد بازبینی قرار بگیرد و یا بعداً برای گنجاندن در لیست سیاه یا لیست سفید، آزمایش شوند. یک سازمان ممکن است لیست سیاهی از نرم‌افزار یا وب‌گاه‌ها را در سیستم رایانه‌ای خود نگه دارد. عناوین موجود در فهرست، ممنوع خواهد بود و هرچیز دیگری مجاز خواهد بود. برای مثال، یک مدرسه ممکن است "Limewire" و "ICQ" را در لیست سیاه بگذارد؛ دیگر خدمات اینترنت هنوز مجاز خواهند بود.

نمونه‌ها

شرکت‌هایی مانند گوگل، سیمنتک، سوکوری(به انگلیسی: Sucuri)، لیست‌های سیاه داخلی از سایت‌هایی که به داشتن بدافزار شناخته شده هستند نگه می‌دارند و قبل از آن‌که کاربر بخواهد کلیک کند، یک هشدار نمایش می‌دهند. نرم‌افزارهای کنترل محتوا مانند "DansGuardian" و "SquidGuard" ممکن است به منظور مسدود کردن نشانی وب‌هایی(به انگلیسی: URL) که برای محیط کاری یا آموزشی نامناسب هستند،با یک لیست سیاه کار کنند. یک فیلتر اسپم ممکن است یک لیست سیاه از آدرس‌ها نگهداری کند، که مانع رسیدن هر پست الکترونیکی از آن‌ها به مقصد مورد نظرش می‌شود. یک تکنیک معروف برای پیاده‌سازی لیست‌های سیاه، لیست سیاه سیستم نام دامنه (به انگلیسی: DNS blacklisting)است. یک دیوار آتش یا سامانه تشخیص نفوذ نیز ممکن است از یک لیست سیاه برای آی‌پی‌ها و یا شبکه‌های خصمانه‌ی شناخته شده استفاده کند. مثالی برای این لیست می‌تواند پروژه‌ی "OpenBL" باشد. بسیاری از طرح‌های حفاظت از کپی، در لیست سیاه نرم‌افزارها قرار می‌گیرند. اعضای سایت‌های حراج آنلاین، ممکن است اعضای دیگر را در لیست سیاه خود اضافه کنند. این به این معنی است که آن‌ها نمی‌توانند در مورد حراج‌های شما سوال بپرسند و یا پیشنهاد بدهند و همچنین نمی‌توانند نسبت به خرید کالای شما اقدام کنند. با این وجود، نوع دیگری از لیست، لیست زرد است که لیستی از آدرس‌های آی‌پی کارساز پست الکترونیکی است که اکثر پست‌های الکترونیکی خوب را می‌فرستد، اما برخی اسپم‌ها را نیز ارسال می‌کند. مانند یاهو! (به انگلیسی: Yahoo)، هات‌میل (به انگلیسی: Hotmail) و جی‌میل(به انگلیسی: Gmail). یک کارساز قرارگرفته در لیست زرد، کارسازی است که نباید هیچ‌وقت در لیست سیاه قرار بگیرد. ابتدا لیست زرد چاپ می‌شود و در صورتی که در لیست زرد قرار داشت، آزمایش‌های لیست سیاه نادیده گرفته می‌شود. در "modprobe" موجود در لینوکس، ورودی "blacklist modulename" در یک فایل تنظیمات "modprobe"، نشان می‌دهد که تمام نام‌های مستعار داخلی ماژول خاص، نادیده گرفته می‌شود. حالت‌هایی وجود دارد که دو یا بیشتر ماژول، هر دو از یک وسیله‌ی یکسان پشتیبانی می‌کنند، یا یک ماژول به طور نامعتبر ادعای پشتیبانی از یک وسیله را می‌کند. مرورگرهای بسیاری دارای توانایی مشورت کردن با لیست‌های سیاه ضد فیشینگ به منظور هشدار دادن به کاربرانی که به طور ناخواسته مورد هدف بازدید از یک سایت جعلی قرار گرفته‌اند. بسیاری از برنامه‌های همتا به همتا (P2P) از لیست‌های سیاهی که دسترسی به سایت‌هایی که متعلق به دارندگان مالکیت معنوی(به انگلیسی: Intellectual property) را مسدود می‌کنند، پشتیبانی می‌کنند. یک نمونه، مجموعه لیست سیاه Bluetack است.

منابع

http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:Wdc1QjvkOh0J:www.bluetack.co.uk/forums/index.php%3Fautocom%3Dfaq%26CODE%3D02%26qid%3D18+bluetack+list&cd=6&hl=en&ct=clnk&gl=us&client=safari&source=www.google.com

پیوند به بیرون

• Google.com
• Safeweb.norton.com
• Sourceforge.net
• Multi-RBL Checker Tool - Multi-RBL Checker Tool (Check to see if your IP is showing up one or more blacklists)
• OpenBL.org