herba
Etimoloxía: do galego-portugués erva, do latín herba.
Pronuncia: /ˈɛɾβa̝/ (AFI)
Substantivo feminino
herba (sg: herba; pl: herbas)
- (Botánica) Denominación xenérica para as plantas de caules herbáceos (non leñosos) e verdes. Normalmente son de ciclo anual ou bienal.
- Exemplo: Estou lendo 'Sombra do aire na herba', de Pimentel.
- Exemplo: Estou lendo 'Sombra do aire na herba', de Pimentel.
- (Colectivo) Conxunto destas plantas.
- Exemplo: Mañá cedo hai que ir apañar herba.
- Exemplo: Mañá cedo hai que ir apañar herba.
- (Coloquial) Marihuana, cánnabis.
- Exemplo: Podes pasarme algo de herba?
- Exemplo: Podes pasarme algo de herba?
Observacións
Numerosas especies herbáceas denomínanse popularmente co nome de herba máis algún cualificativo:
- herbaboa
- herba campeira, herba campía
- herba das feridas ((Botánica) Abeloura)
- herba de san Xoán ((Botánica) Abeloura)
- herba do gorgullo
- herba luísa
- herba trigueira
Locucións:
- En herba: dise do trigo, centeo, etc., que aínda non maduraron.
- Herba seca: feo, herba segada e seca que se dá a comer ó gando.
- Herba ventureira: calquera herba que medra entre os cultivos e contra a que loitan os agricultores porque fan diminuír a produción da leira. Sinónimo: mala herba.
- Mala herba: herba ventureira.
- Medrar como a mala herba: aplícase ós problemas e dificultades que xorden inesperadamente.
- Sentir medrar/nacer a herba: presumir de ser moi perspicaz e darse de conta de todo.
Traducións
- Aragonés: yerba (an)
- Asturiano: herba (ast)
- Castelán: hierba (es).
- Catalán: herba (ca)
- Francés: herbe (fr).
- Irlandés: luibh (ga)
- Italiano: erba (it)
- Navajo: tłʼoh (nv)
- Occitano: èrba (oc)
- Portugués: erva (pt)
- Vasco: belar (eu)
Substantivo feminino
herba (sg: herba; pl: herbes)
Substantivo feminino
herba (sg: herba; pl: herbes)