Lactantius: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
|||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
[[Afbeelding:Lactantius.jpg|thumb|300px|Waarschijnlijk portret van Lactantius op een muurschildering uit de vierde eeuw.]] |
[[Afbeelding:Lactantius.jpg|thumb|300px|Waarschijnlijk portret van Lactantius op een muurschildering uit de vierde eeuw.]] |
||
'''Lucius Cae(ci)lius Firmianus Lactantius''' (ca. 240 ([[Africa (Romeinse rijk)|Africa]]) - ca. 320 ([[Augusta Treverorum]], nu [[Trier]])) was een [[Vroege christendom|vroegchristelijke]] [[Apologeten|apologeet]]. Zijn ''Divinae institutiones'', "Goddelijke onderwijzingen" was een klassiek vormgegeven [[Filosofie|filosofische]] refutatie van de anti-christendom [[Traktaat|traktaten]] uit het begin van de 4e eeuw en de eerste systematische [[Latijn]]se benadering van het [[Christendom|christelijke]] leven. |
|||
'''Lucius Caelius (of Caecilius?) Firmianus Lactantius ''' (ca. <!-- de Engelse Wikipedia zegt rond 240, Duitse 250 -->[[250]] - [[320]]) was een vroeg-[[Christendom|christelijk]] schrijver. |
|||
== |
== Opvattingen == |
||
| ⚫ | Lactantius verzette zich in geschriften tegen de [[Tetrachie (Romeinse Rijk)|Romeinse tetrarchie]] en het religieuze systeem dat de vier [[keizer]]s vooropstelden. Hij stelde ten onrechte dat de [[Vierkeizerregering]] een verviervoudiging van het regeringsapparaat, de hofhouding en het leger inhield. Hij beweerde ook dat de goden [[Jupiter (mythologie)|Jupiter]] en [[Herakles (mythologie)|Hercules]] waandenkbeelden en door [[demon]]en gestuurde verzinsels waren om de mensheid in het verderf te storten. Het geconstrueerde [[pantheon (religie)|pantheon]] of veelgodendom bracht niets dan onheil. Lactantius predikte de terugkeer naar de ware [[religie]] van de Ene God. Op deze manier wilde de auteur via zijn publicaties een ontwikkeld niet-christelijk publiek bereiken en weldenkende [[pagaan|pagane]] lezers overtuigen van het vernieuwende en oorspronkelijke van het christendom. |
||
Lactantius was afkomstig uit de [[Romeinse Rijk|Romeinse]] provincie [[Africa (Romeinse rijk)|Africa]] en een tegenstander van de [[heidendom|heidense]] [[wijsbegeerte]]. Hij werd door de kerkvader [[Hieronimus]] de christelijke [[Marcus Tullius Cicero|Cicero]] genoemd.<ref>dr. G.J.D. Aalders, Van huisgemeente tot wereldkerk. De eerste drie eeuwen christendom, 1975, Kok Kampen, pag. 23</ref><br> |
|||
Lactantius verzette zich in geschriften tegen de [[Tetrachie (Romeinse Rijk)|Romeinse tetrarchie]] |
|||
| ⚫ | en het religieuze systeem dat de vier [[keizer]]s vooropstelden. Hij stelde ten onrechte dat de [[Vierkeizerregering]] een verviervoudiging van het regeringsapparaat, de hofhouding en het leger inhield. Hij beweerde ook dat de goden [[Jupiter (mythologie)|Jupiter]] en [[Herakles (mythologie)|Hercules]] waandenkbeelden en door [[demon]]en gestuurde verzinsels waren om de mensheid in het verderf te storten. Het geconstrueerde [[pantheon (religie)|pantheon]] of veelgodendom bracht niets dan onheil. Lactantius predikte de terugkeer naar de ware [[religie]] van de Ene God. Op deze manier wilde de auteur via zijn publicaties een ontwikkeld niet-christelijk publiek bereiken en weldenkende [[pagaan|pagane]] lezers overtuigen van het vernieuwende en oorspronkelijke van het christendom. |
||
Lactantius dreef ook de spot met het door hem geminachte door keizer [[Diocletianus]] uitgevaardigde [[edict]] [[edictum de pretiis rerum venalium]] dat tot een ontwrichting van de markt had geleid. Enerzijds bestreed hij deze keizer die zich de incarnatie van Jupiter noemde, anderzijds schilderde hij het prijzenedict af als godslasterlijke hoogmoed. In zijn publicatie ''De mortibus persecutorum'', "Over de dood van de vervolgers" drijft hij ook de spot met Diocletianus. Hij was met name overijverig nieuwsgierig de toekomst te kennen door onderzoek van de [[haruspex (ziener)|haruspex]]. Lactantius noemt hem een ''scrutator rerum futurarum'' of ''iemand die altijd de toekomst wil weten''. |
Lactantius dreef ook de spot met het door hem geminachte door keizer [[Diocletianus]] uitgevaardigde [[edict]] [[edictum de pretiis rerum venalium]] dat tot een ontwrichting van de markt had geleid. Enerzijds bestreed hij deze keizer die zich de incarnatie van Jupiter noemde, anderzijds schilderde hij het prijzenedict af als godslasterlijke hoogmoed. In zijn publicatie ''De mortibus persecutorum'', "Over de dood van de vervolgers" drijft hij ook de spot met Diocletianus. Hij was met name overijverig nieuwsgierig de toekomst te kennen door onderzoek van de [[haruspex (ziener)|haruspex]]. Lactantius noemt hem een ''scrutator rerum futurarum'' of ''iemand die altijd de toekomst wil weten''. |
||
== |
== Beoordeling == |
||
Lactantius werd gewaardeerd om zijn betrouwbare beschrijvingen van de christenvervolgingen. Zijn afwijzing van de Griekse filosofie werd in de Middeleeuwen minder gewaardeerd. Hij werd verdacht van sympathie voor het [[audianisme]], een sekte die letterlijk geloofde dat God op mensen leek<ref>James Joseph Fox (1907). "Anthropomorphism". In Herbermann, Charles. Catholic Encyclopedia. 1. New York: Robert Appleton Company |
Lactantius werd door de kerkvader [[Hiëronymus van Stridon|Hiëronymus]] en later in de [[Renaissance]] de christelijke [[Marcus Tullius Cicero|Cicero]] genoemd.<ref>Dr. G.J.D. Aalders (1975): ''Van huisgemeente tot wereldkerk. De eerste drie eeuwen christendom'', Kok Kampen, pag. 23</ref> Hij werd gewaardeerd om zijn betrouwbare beschrijvingen van de christenvervolgingen. Zijn afwijzing van de Griekse filosofie werd in de Middeleeuwen minder gewaardeerd. Hij werd verdacht van sympathie voor het [[audianisme]], een sekte die letterlijk geloofde dat God op mensen leek.<ref>James Joseph Fox (1907). "Anthropomorphism". In Herbermann, Charles. Catholic Encyclopedia. 1. New York: Robert Appleton Company</ref> |
||
==Werken== |
==Werken== |
||
| Regel 25: | Regel 23: | ||
* {{aut|[[Henk Singor]]}}, ''Constantijn en de christelijke revolutie in het Romeinse Rijk'', Uitg. Ambo/Athos, 2014. |
* {{aut|[[Henk Singor]]}}, ''Constantijn en de christelijke revolutie in het Romeinse Rijk'', Uitg. Ambo/Athos, 2014. |
||
{{Appendix}} |
|||
==Noten== |
|||
{{references}} |
|||
{{Bibliografische informatie}} |
|||
[[Categorie:Romeins schrijver]] |
[[Categorie:Romeins schrijver]] |
||
Versie van 12 mei 2022 19:39
Lucius Cae(ci)lius Firmianus Lactantius (ca. 240 (Africa) - ca. 320 (Augusta Treverorum, nu Trier)) was een vroegchristelijke apologeet. Zijn Divinae institutiones, "Goddelijke onderwijzingen" was een klassiek vormgegeven filosofische refutatie van de anti-christendom traktaten uit het begin van de 4e eeuw en de eerste systematische Latijnse benadering van het christelijke leven.
Opvattingen
Lactantius verzette zich in geschriften tegen de Romeinse tetrarchie en het religieuze systeem dat de vier keizers vooropstelden. Hij stelde ten onrechte dat de Vierkeizerregering een verviervoudiging van het regeringsapparaat, de hofhouding en het leger inhield. Hij beweerde ook dat de goden Jupiter en Hercules waandenkbeelden en door demonen gestuurde verzinsels waren om de mensheid in het verderf te storten. Het geconstrueerde pantheon of veelgodendom bracht niets dan onheil. Lactantius predikte de terugkeer naar de ware religie van de Ene God. Op deze manier wilde de auteur via zijn publicaties een ontwikkeld niet-christelijk publiek bereiken en weldenkende pagane lezers overtuigen van het vernieuwende en oorspronkelijke van het christendom.
Lactantius dreef ook de spot met het door hem geminachte door keizer Diocletianus uitgevaardigde edict edictum de pretiis rerum venalium dat tot een ontwrichting van de markt had geleid. Enerzijds bestreed hij deze keizer die zich de incarnatie van Jupiter noemde, anderzijds schilderde hij het prijzenedict af als godslasterlijke hoogmoed. In zijn publicatie De mortibus persecutorum, "Over de dood van de vervolgers" drijft hij ook de spot met Diocletianus. Hij was met name overijverig nieuwsgierig de toekomst te kennen door onderzoek van de haruspex. Lactantius noemt hem een scrutator rerum futurarum of iemand die altijd de toekomst wil weten.
Beoordeling
Lactantius werd door de kerkvader Hiëronymus en later in de Renaissance de christelijke Cicero genoemd.[1] Hij werd gewaardeerd om zijn betrouwbare beschrijvingen van de christenvervolgingen. Zijn afwijzing van de Griekse filosofie werd in de Middeleeuwen minder gewaardeerd. Hij werd verdacht van sympathie voor het audianisme, een sekte die letterlijk geloofde dat God op mensen leek.[2]
Werken
- Divinae Institutiones ("Goddelijke onderwijzingen");
- Epitome divinarum institutionum ("Delen uit de goddelijke onderwijzingen");
- De opificio Dei ("Over Gods werk");
- De mortibus persecutorum ("Over de dood van de vervolgers"), een polemisch geschrift waarin hij verhaalt over de levens- en lijdensgeschiedenis en dood van een aantal Romeinse keizers die in zijn tijd christenen vervolgden;
- De ira Dei ("Over de toorn van God").
Externe link
- (en) Links naar The Divine Institutes; Of the Manner in Which the Persecutors Died; en andere werken, zijnde de Engelse vertalingen van Divinae Institutiones (Goddelijke onderwijzingen); De Mortibus Persecutorum (De dood van de vervolgers); etc.. Website ccel.org.
Bibliografie
- Henk Singor, Constantijn en de christelijke revolutie in het Romeinse Rijk, Uitg. Ambo/Athos, 2014.