Duże uznanie przyniosła jej rola [[Sarah Bernhardt|Sary Bernhardt]] w sztuce ''Mimo wszystko'' Johna Murrella w reżyserii [[Waldemar Śmigasiewicz|Waldemara Śmigasiewicza]]. Zagrała wielką gwiazdę przyzwyczajoną do składanych jej hołdów i jednocześnie kobietę inteligentną, ironiczną i świadomą starości i nadchodzącej śmierci.
Duże uznanie przyniosła jej rola [[Sarah Bernhardt|Sary Bernhardt]] w sztuce ''Mimo wszystko'' Johna Murrella w reżyserii [[Waldemar Śmigasiewicz|Waldemara Śmigasiewicza]]. Zagrała wielką gwiazdę przyzwyczajoną do składanych jej hołdów i jednocześnie kobietę inteligentną, ironiczną i świadomą starości i nadchodzącej śmierci.
W Warszawie występowała gościnnie m.in. w [[Stara Prochownia w Warszawie|Starej Prochowni]], [[Teatr Scena Prezentacje w Warszawie|Scenie Prezentacje]] czy w [[Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy|Teatrze Dramatycznym]]. Ponad 30 razy wystąpiła w [[Teatr Telewizji|Teatrze Telewizji]] oraz wyreżyserowała przedstawienie ''Przy stole'' Antona Czechowa<ref>{{cytujstronę | url = http://www.e-teatr.pl/pl/osoby/582,karieratv.html#start| tytuł = Maja Komorowska.Kariera Telewizyjna|data dostępu = 2011-03-29| autor = | opublikowany = e-teatr.pl| praca = | data = }}</ref>.
W Warszawie występowała gościnnie m.in. w [[Stara Prochownia w Warszawie|Starej Prochowni]], [[Teatr Scena Prezentacje w Warszawie|Scenie Prezentacje]] czy w [[Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy|Teatrze Dramatycznym]]. Ponad 30 razy wystąpiła w [[Teatr Telewizji|Teatrze Telewizji]] oraz wyreżyserowała przedstawienie ''Przy stole'' Antona Czechowa<ref>{{EncyklopediaTeatru |a |id = 6392 |nazwa = Maja Komorowska |data dostępu = 2011-03-29}}</ref>.
Od 1982 roku wykłada w [[Akademia Teatralna im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie|Akademii Teatralnej w Warszawie]]<ref>{{cytuj stronę| url = http://web.archive.org/web/20131216070611/http://www.at.edu.pl/page.php?name=historia| tytuł = Akademia Teatralna | data dostępu = 2011-02-01| autor = | opublikowany = at.edu.pl | praca = | data = }}</ref>. Za osiągnięcia artystyczne i dydaktyczne otrzymała nagrodę indywidualną Ministerstwa Kultury i Sztuki w 1991 i 1994 roku. W 2011 roku wyreżyserowała przedstawienie ''[[Panny z Wilka]]'' na podstawie opowiadania [[Jarosław Iwaszkiewicz|Jarosława Iwaszkiewicza]], które w lipcu tego samego roku otrzymało nagrodę Grand Prix podczas VI Międzynarodowego Festiwalu Szkół Teatralnych w Warszawie.
Od 1982 roku wykłada w [[Akademia Teatralna im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie|Akademii Teatralnej w Warszawie]]<ref>{{cytuj stronę| url = http://web.archive.org/web/20131216070611/http://www.at.edu.pl/page.php?name=historia| tytuł = Akademia Teatralna | data dostępu = 2011-02-01| autor = | opublikowany = at.edu.pl | praca = | data = }}</ref>. Za osiągnięcia artystyczne i dydaktyczne otrzymała nagrodę indywidualną Ministerstwa Kultury i Sztuki w 1991 i 1994 roku. W 2011 roku wyreżyserowała przedstawienie ''[[Panny z Wilka]]'' na podstawie opowiadania [[Jarosław Iwaszkiewicz|Jarosława Iwaszkiewicza]], które w lipcu tego samego roku otrzymało nagrodę Grand Prix podczas VI Międzynarodowego Festiwalu Szkół Teatralnych w Warszawie.
W latach osiemdziesiątych aktorka wystąpiła w zaledwie pięciu spektaklach: w TryptykuMaxa Frischa przeniesionym na scenę przez Erwina Axera oraz Kurce wodnejStanisława Witkiewicza, Trzech siostrachAntona Czechowa i Letycji i lubczykuPetera Shaffera w reżyserii Macieja Englerta. Za rolę w ostatniej sztuce zdobyła nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza oraz nagrodę główną na 30. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych.
Po kreacji Marii w Wymazywaniu aktorka kontynuowała współpracę z Krystianem Lupą. W 2004 roku zagrała Irinę Arkadinę w Niedokończonym utworze na aktora według Mewy Czechowa i ekspresyjną Pilar w Sztuce hiszpańskiejYasminy Rezy. W 2006 roku pojawiła się jako Anna Meister w sztuce Na szczytach panuje cisza Thomasa Bernharda. Za tę rolę w 2008 roku aktorka otrzymała tytuł Najlepszej Aktorki na 14. Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi. W tym samym roku została uhonorowana przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[5].
Duże uznanie przyniosła jej rola Sary Bernhardt w sztuce Mimo wszystko Johna Murrella w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza. Zagrała wielką gwiazdę przyzwyczajoną do składanych jej hołdów i jednocześnie kobietę inteligentną, ironiczną i świadomą starości i nadchodzącej śmierci.
Od 1982 roku wykłada w Akademii Teatralnej w Warszawie[7]. Za osiągnięcia artystyczne i dydaktyczne otrzymała nagrodę indywidualną Ministerstwa Kultury i Sztuki w 1991 i 1994 roku. W 2011 roku wyreżyserowała przedstawienie Panny z Wilka na podstawie opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza, które w lipcu tego samego roku otrzymało nagrodę Grand Prix podczas VI Międzynarodowego Festiwalu Szkół Teatralnych w Warszawie.
Film
Maja Komorowska zadebiutowała w filmie w 1960 roku użyczając głosu w baśni filmowej Marysia i krasnoludki, jednak za początek jej kariery filmowej uważa się rolę z 1970 roku w Życiu rodzinnymKrzysztofa Zanussiego. Rok później aktorka ponownie wystąpiła u Zanussiego w filmie telewizyjnym Za ścianą, w którym zagrała zakompleksioną niedoszłą panią naukowiec. Te dwie debiutanckie role zostały nagrodzone na krajowych i międzynarodowych festiwalach filmowych. Wkrótce stała się Komorowska ulubioną aktorką tego reżysera. Zanussi napisał kilka scenariuszy filmowych z myślą o aktorce[8]. W 1971 roku zagrała też w dramacie psychologicznym Jak daleko stąd, jak bliskoTadeusza Konwickiego.
Po obejrzeniu filmu Za ścianąAndrzej Wajda zaproponował aktorce zagranie Racheli w Weselu, choć sama Komorowska uważała, że lepiej w tej roli wypadłaby Ewa Demarczyk[9]. Ta drugoplanowa rola została nagrodzona Złotym Gronem w 1974 roku podczas Lubuskiego Lata Filmowego.
W 1995 roku Komorowska zagrała w dramacie Cwał, w którym wcieliła się w postać Idalii Dobrowolskiej. Aktorka otrzymała Złotą Kaczkę – nagrodę czytelników magazynu „Film”, po raz drugi zdobyła nagrodę dla najlepszej aktorki na festiwalu w Gdyni oraz nagrody na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto i Festiwalu Filmowym Narodów Słowiańskich i Prawosławnych.
W 2000 roku pojawiła się w filmie Wyrok na Franciszka Kłosa Wajdy, w którym wcieliła się w postać matki głównego bohatera. Jej następny film to dramat telewizyjny Skarby ukryte Zanussiego z cyklu Opowieści weekendowe. W 2002 roku wystąpiła gościnnie w serialu Na dobre i na złe. Kolejnym filmem u Wajdy był obraz Katyń (2007). W tym samym roku zagrała w węgierskim filmie Ósmy dzień tygodnia. Rola Hanny Szandroy została doceniona przez jury podczas Lubuskiego Lata Filmowego, gdzie aktorka zdobyła nagrodę specjalną za wybitną kreację aktorską.
Jest córką Leona hrabiegoKomorowskiego z Kurmen h. Korczak i Ireny z Leitgeberów. Miała brata bliźniaka Piotra, który także był aktorem[10] oraz młodszą siostrę Magdalenę. Ojciec pracował, matka prowadziła dom. 19 grudnia 1959 roku wyszła za mąż za Jerzego Huberta Tyszkiewicza (ur. 1936, zm. 2014)[11], również pochodzącego z rodziny hrabiowskiej[12]. Ma syna Pawła (urodzonego w 1963 roku), dwie wnuczki i dwóch wnuków[13].
W 1993 roku Wydawnictwo Tenten wydało książkę autorstwa Komorowskiej zatytułowaną 31 dni maja[16]. Jest bohaterką książki Barbary OsterloffPejzaż. Rozmowy z Mają Komorowską[17].
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski – postanowieniem prezydenta Bronisława Komorowskiego z 13 stycznia 2011 r. „za wybitne zasługi dla kultury narodowej, za osiągnięcia w twórczości artystycznej oraz działalności dydaktycznej”[25], udekorowana została nim 17 stycznia tego samego roku na Wawelu podczas spotkania prezydenta z ludźmi kultury[26][27].
Inne nagrody i odznaczenia
Odznaka „Za zasługi dla Warszawy” (1989)
Nagroda MSZ za wybitne zasługi dla kultury polskiej za granicą w 1990 roku (1991)
Medal im. Anny Kamieńskiej za wybitne dokonania artystyczne oraz ofiarną pracę dla chrześcijańskiej wspólnoty (1991)[28]
Nagroda Totus w kategorii „osiągnięcia w dziedzinie kultury chrześcijańskiej (2001)[29]
↑ abKto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.). Warszawa: Wydawnictwo „Interpress”, 1993, s. 311. ISBN 83-223-2644-0.
Kazimierz Żórawski, Maja Komorowska, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1977, Seria: Aktorzy Filmowi Świata.
Maja Komorowska, 31 dni maja, Warszawa: Wydawnictwo Tenten, 1993, ISBN 83-85477-62-4.
MajaM.KomorowskaMajaM., Pejzaż. Rozmowy z Mają Komorowską, BarbaraB.Osterloff, Warszawa: Errata, 2004, ISBN 83-920617-2-1, OCLC62153244. Brak numerów stron w książce