Melnick 34

Melnick 34
	; Zdjęcie Melnick 34 wykonane przez Kosmiczny Teleskop Hubble’a za pomocą aparatu WFPC
	Dane obserwacyjne (J2000)
Gwiazdozbiór	Złota Ryba
Rektascensja	5h 38m 44,26s
Deklinacja	−69° 06′ 05,88″
Odległość	163 000 ly; 49,970 kpc
Wielkość obserwowana	13,09m
	Charakterystyka fizyczna
Rodzaj gwiazdy	gwiazda Wolfa-Rayeta
Typ widmowy	WN5h:a
Masa	179 M☉
Promień	20 R☉
Wielkość absolutna	–7,9m
Jasność	7 079 000 L☉
Wiek	~1,7 Ma
Temperatura	53 000 K
Alternatywne oznaczenia
	2MASS: J05384424-6906058
	BAT99 116, [HSH95] 8, Brey 84

Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast funkcji strony do druku użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.

Melnick 34 (potocznie nazywana Mk34) – masywna, jasna gwiazda Wolfa-Rayeta w pobliżu gromady R136 w obszarze 30 Doradus (znanym jako Mgławica Tarantula) w Wielkim Obłoku Magellana.

Właściwości fizyczne

Rejon NGC 2070. Mk34 jest jasną, odosobnioną gwiazdą znajdującą się na lewo od gromady R136 (zdjęcie z prawej)

Mk34 to gwiazda Wolfa-Rayeta o temperaturze powierzchni ponad 50 000 K^[3]^[1]. Przypuszcza się, że w trakcie swych narodzin gwiazda miała masę około 275 M_☉^[5]. Wytwarza ona potężny wiatr gwiazdowy. Pomimo swojego młodego wieku wytraciła już znaczną część swojej pierwotnej masy^[4]. Ze względu na dużą jasność promieniowania X oraz zróżnicowania w prędkości radialnej szacuje się, że Mk34 ma jasną, gorącą gwiazdę towarzyszącą. Tym samym oszacowania jej jasności, temperatury i masy są nieprecyzyjne^[3].

Ewolucja

Na obecnym etapie Mk34 spala w swoim jądrze wodór, chociaż wykazuje silną emisję helu i azotu ze względu na konwekcję produktów fuzyjnych z jądra do powierzchni. Przewiduje się, że Mk34 w najbliższym czasie stanie się pozbawioną wodoru gwiazdą Wolfa-Rayeta (będąc przez krótki okres niebieskim hiperolbrzymem i gwiazdą zmienną typu S Doradus). W następnych etapach swojego życia będzie zrzucać kolejne warstwy zewnętrzne, stając się gwiazdą typu WO o temperaturze powierzchni osiągającej 200 000 K, aż w końcu wybuchnie jako supernowa typu Ic, a jej jądro zapadnie się, tworząc czarną dziurę^[7].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f E.I. Doran, P.A. Crowther, A. de Koter, C.J. Evans i inni. The VLT-FLAMES Tarantula Survey - XI. A census of the hot luminous stars and their feedback in 30 Doradus. „Astronomy & Astrophysics”. 558, s. 134, 2013. DOI: 10.1051/0004-6361/201321824. arXiv:1308.3412. Bibcode: 2013A&A...558A.134D.
↑ G Pietrzyński, D. Graczyk, W. Gieren, I.B. Thompson i inni. An eclipsing-binary distance to the Large Magellanic Cloud accurate to two per cent. „Nature”. 495 (7439), s. 76–79, 7 marca 2013. DOI: 10.1038/nature11878. arXiv:1303.2063. PMID: 23467166. Bibcode: 2013Natur.495...76P.
↑ ^a ^b ^c ^d R. Hainich, U. Rühling, H. Todt, L.M. Oskinova i inni. The Wolf-Rayet stars in the Large Magellanic Cloud. „Astronomy & Astrophysics”. 565, s. A27, 2014. DOI: 10.1051/0004-6361/201322696. arXiv:1401.5474. Bibcode: 2014A&A...565A..27H.
↑ ^a ^b Simon F. Portegies Zwart, David Pooley, Walter H. G. Lewin. A Dozen Colliding-Wind X-Ray Binaries in the Star Cluster R136 in the 30 Doradus Region. „The Astrophysical Journal”. 574 (2), s. 762, 2002. DOI: 10.1086/340996. arXiv:astro-ph/0106109. Bibcode: 2002ApJ...574..762P.
↑ ^a ^b Paul A. Crowther, S.M. Caballero-Nieves, K.A. Bostroem, J. Maíz Apellániz i inni. The R136 star cluster dissected with Hubble Space Telescope/STIS. I. Far-ultraviolet spectroscopic census and the origin of He II λ1640 in young star clusters. „Monthly Notices of the Royal Astronomical Society”. 458, s. 624, 2016. DOI: 10.1093/mnras/stw273. arXiv:1603.04994. Bibcode: 2016MNRAS.458..624C.
↑ P.A. Crowther, O. Schnurr, R. Hirschi, N. Yusof i inni. The R136 star cluster hosts several stars whose individual masses greatly exceed the accepted 150 M_⊙ stellar mass limit. „Monthly Notices of the Royal Astronomical Society”. 408 (2), s. 731, 2010. DOI: 10.1111/j.1365-2966.2010.17167.x. arXiv:1007.3284. Bibcode: 2010MNRAS.408..731C.
↑ J.H. Groh, G. Meynet, C. Georgy, S. Ekström. Fundamental properties of core-collapse supernova and GRB progenitors: Predicting the look of massive stars before death. „Astronomy & Astrophysics”. 558, s. A131, 2013. DOI: 10.1051/0004-6361/201321906. arXiv:1308.4681. Bibcode: 2013A&A...558A.131G.

Linki zewnętrzne

Melnick 34. [w:] Hubble [on-line]. ESA, 1994-01-13. [dostęp 2016-06-11]. (ang.).
Melnick 34 w bazie SIMBAD (ang.)

[census-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f E.I. Doran, P.A. Crowther, A. de Koter, C.J. Evans i inni. The VLT-FLAMES Tarantula Survey - XI. A census of the hot luminous stars and their feedback in 30 Doradus. „Astronomy & Astrophysics”. 558, s. 134, 2013. DOI: 10.1051/0004-6361/201321824. arXiv:1308.3412. Bibcode: 2013A&A...558A.134D.

[Nature-2] G Pietrzyński, D. Graczyk, W. Gieren, I.B. Thompson i inni. An eclipsing-binary distance to the Large Magellanic Cloud accurate to two per cent. „Nature”. 495 (7439), s. 76–79, 7 marca 2013. DOI: 10.1038/nature11878. arXiv:1303.2063. PMID: 23467166. Bibcode: 2013Natur.495...76P.

[hainich-3] R. Hainich, U. Rühling, H. Todt, L.M. Oskinova i inni. The Wolf-Rayet stars in the Large Magellanic Cloud. „Astronomy & Astrophysics”. 565, s. A27, 2014. DOI: 10.1051/0004-6361/201322696. arXiv:1401.5474. Bibcode: 2014A&A...565A..27H.

[colliding-4] Simon F. Portegies Zwart, David Pooley, Walter H. G. Lewin. A Dozen Colliding-Wind X-Ray Binaries in the Star Cluster R136 in the 30 Doradus Region. „The Astrophysical Journal”. 574 (2), s. 762, 2002. DOI: 10.1086/340996. arXiv:astro-ph/0106109. Bibcode: 2002ApJ...574..762P.

[crowther2016-5] Paul A. Crowther, S.M. Caballero-Nieves, K.A. Bostroem, J. Maíz Apellániz i inni. The R136 star cluster dissected with Hubble Space Telescope/STIS. I. Far-ultraviolet spectroscopic census and the origin of He II λ1640 in young star clusters. „Monthly Notices of the Royal Astronomical Society”. 458, s. 624, 2016. DOI: 10.1093/mnras/stw273. arXiv:1603.04994. Bibcode: 2016MNRAS.458..624C.

[crowther-6] P.A. Crowther, O. Schnurr, R. Hirschi, N. Yusof i inni. The R136 star cluster hosts several stars whose individual masses greatly exceed the accepted 150 M_⊙ stellar mass limit. „Monthly Notices of the Royal Astronomical Society”. 408 (2), s. 731, 2010. DOI: 10.1111/j.1365-2966.2010.17167.x. arXiv:1007.3284. Bibcode: 2010MNRAS.408..731C.

[groh-7] J.H. Groh, G. Meynet, C. Georgy, S. Ekström. Fundamental properties of core-collapse supernova and GRB progenitors: Predicting the look of massive stars before death. „Astronomy & Astrophysics”. 558, s. A131, 2013. DOI: 10.1051/0004-6361/201321906. arXiv:1308.4681. Bibcode: 2013A&A...558A.131G.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]