[go: nahoru, domu]

Przejdź do zawartości

Język vaeakau-taumako

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez 31.60.39.76 (dyskusja) o 11:13, 16 paź 2023. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Vaeakau-Taumako
Obszar

prowincja Temotu (Wyspy Salomona)

Liczba mówiących

1660 (1999)[1]

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 6a żywy
Kody języka
ISO 639-3 piv
IETF piv
Glottolog pile1238
Ethnologue piv
WALS pil
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język vaeakau-taumako, także pileni (a. pilheni)[1]język z grupy polinezyjskiej języków austronezyjskich używany w prowincji Temotu na Wyspach Salomona. Posługują się nim mieszkańcy grup wysp Duff i Reef[1][2]. Według danych z 1999 roku mówi nim 1660 osób[1].

Nie istnieje ugruntowany lokalnie termin na określenie tego języka. Sami użytkownicy posługują się różnymi wyrażeniami: tatu leo lub te leo a tatou („nasz język”), te leo a Vaeakau/Taumako („język z Vaeakau/Taumako”). Czasem spotykane określenie „pileni” to właściwie nazwa jednej z wysp[3].

W starszej literaturze często wyróżniano „pileni” i „taumako” jako dwa języki. Lokalnie dialekty te są wyraźnie postrzegane jako odmiany tego samego języka[3].

Został udokumentowany w postaci słownika (2006)[4] i opisu gramatyki (2011)[5]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].

Przypisy

  1. a b c d e David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Vaeakau-Taumako, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
  2. Næss i Hovdhaugen 2011 ↓, s. 1.
  3. a b Næss i Hovdhaugen 2011 ↓, s. 8.
  4. Even Hovdhaugen: A Short Dictionary of the Vaeakau-Taumako Language. Oslo: Kon-Tiki Museum, Institute for Pacific Archaeology and Cultural History, 2006. (ang.).
  5. Næss i Hovdhaugen 2011 ↓.

Bibliografia