Jerzy Krzymowski: Różnice pomiędzy wersjami

Bolesław Krzymowski
Bajka
	major
Data i miejsce urodzenia	30 marca 1894 ; Kosobudy
Data i miejsce śmierci	19 sierpnia 1969 ; Warszawa
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	86 Pułk Piechoty
Stanowiska	dowódca
	Odznaczenia
	;

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 17:49, 14 cze 2018

Bolesław Bohdan Leon Krzymowski ps. „Bajka” (ur. 30 marca 1894 w Kosobudach, zm. 19 sierpnia 1969 w Warszawie) – major Wojska Polskiego, oficer wywiadu.

Życiorys

Syn Maksymiliana i Zofii ze Sroczyńskich. Ukończył gimnazjum w Białej Cerkwi, należał do Polskiej Partii Socjalistycznej, Organizacji Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej, Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego^[1]. W 1914 w Krakowie zaciągnął się do 1 plutonu Pierwszej Kompanii Kadrowej i do 21 listopada przeszedł szlak bojowy, następnie został przeniesiony do batalionu uzupełnień I Brygady dowodzonego przez Leona Berbeckiego, skąd powrócił do Pierwszej Kompanii Kadrowej. Został ranny w bitwie pod Kostiuchnówką^[1], a podczas kryzysu przysięgowego był internowany w Szczypiornie i od grudnia 1917 w Łomży. W lipcu 1918 wszedł w szeregi 1 pułku piechoty Legionów, walczył w wojnie polsko-bolszewickiej^[1], był ranny podczas bitwy niemieńskiej. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w czynnej służbie wojskowej, od stycznia 1921 służył w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I Warszawa jako wywiadowca. Na pewien czas przydzielono go do 86 pułku piechoty, a następnie powierzono stanowisko kierownika referatu w II Oddziale Sztabu Generalnego, skąd przeszedł do Dowództwa Okręgu Korpusu III w Grodnie jako oficer informacji. Podczas przewrotu majowego stanął po stronie piłsudczyków i organizował akcje transportu wojskowego. Od maja 1927 kierował referatem Ogólnym Wydziału „B” Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, a także pełnił funkcję oficera łącznikowego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Równocześnie studiował w Szkole Nauk Politycznych, a po ich ukończeniu w 1929 został oddelegowany do Czechosłowacji pełniąc funkcję oficera łącznikowego z tamtejszym Sztabem Generalnym i kierując placówką oficerską „Taras”^[2]. Podczas prowadzenia prac operacyjnych zdemaskował siatkę nacjonalistów ukraińskich, a także udowodnił związek OUN z Abwehrą. Po powrocie do kraju praktykował w Komendzie Głównej Policji Państwowej, po czym pracował jako urzędnik do zadań specjalnych Prezesa Rady Ministrów Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego i Felicjana Sławoja Składkowskiego. Od kwietnia 1937 był naczelnikiem Wydziału Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych^[2], funkcję tę piastował do momentu ewakuacji polskiego rządu 17 września 1939^[1]. W Rumunii został aresztowany i internowany w Turnu Severin, gdzie zarabiał na utrzymanie ucząc matematyki i fizyki. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Polski i początkowo mieszkał w Krakowie, następnie przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował w Biurze Ligi Morskiej. W dniu 14 października 1947 został aresztowany na polecenie Departamentu X Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i po przesłuchaniach prowadzonych przez płk. Józefa Różańskiego osadzono go bez wyroku w więzieniu mokotowskim, gdzie przebywał do 1952. Sąd Wojewódzki skazał wówczas Bolesława Krzymowskiego na karę dożywocia i utratę majątku, którą podtrzymał Sąd Najwyższy wyrokiem zasądzonym przez sędziego Emila Merza z dnia 3 czerwca 1953. Opuścił zakład karny na mocy amnestii w 1956, jednocześnie pozbawiono go praw do podjęcia pracy, świadczenia emerytalnego. Utrzymywał się ze sprzedaży pamiątek rodzinnych, przyznanych mu odznaczeń oraz bogatej kolekcji filatelistycznej. Zmarł w 1969, spoczywa na cmentarzu w Wilanowie.

Odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (V klasa);
Krzyż Niepodległości;
Złoty Krzyż Zasługi;
Krzyż Walecznych;
Krzyż Legionowy;
Odznaka internowanych w Szczypiornie i Łomży;
Order Krzyża Orła III klasy /Estonia/.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Żołnierze I Kompanii Kadrowej » Lista imienna Pierwszej Kompanii Kadrowej, Oleandry. oleandry.org.pl. [dostęp 2016-06-11].
↑ ^a ^b Referat o zagadnieniu PROMETEJSKIM – 12 lutego 1940 (cz. II) (pol.). Stowarzyszenie Dom Kaukaski w Polsce, 5 września 2009. domkaukaski.org. [dostęp 2016-06-11].

Bibliografia

Ppłk WP II RP Bolesław Bohdan Leon Krzymowski "Bajka", Ogrody wspomnień [data dostępu = 2016-06-11]

[ole-1] Żołnierze I Kompanii Kadrowej » Lista imienna Pierwszej Kompanii Kadrowej, Oleandry. oleandry.org.pl. [dostęp 2016-06-11].

[referat-2] Referat o zagadnieniu PROMETEJSKIM – 12 lutego 1940 (cz. II) (pol.). Stowarzyszenie Dom Kaukaski w Polsce, 5 września 2009. domkaukaski.org. [dostęp 2016-06-11].

[1]

[2]

@@ Linia 25: / Linia 25: @@
 == Życiorys ==
-Syn Maksymiliana i Zofii ze Sroczyńskich. Ukończył gimnazjum w [[Biała Cerkiew|Białej Cerkwi]], należał do [[Polska Partia Socjalistyczna|Polskiej Partii Socjalistycznej]], [[Unia Stowarzyszeń Polskiej Młodzieży Niepodległościowej|Organizacji Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej]], [[Związek Walki Czynnej|Związku Walki Czynnej]] i [[Związek Strzelecki|Związku Strzeleckiego]]<ref name="ole">{{Cytuj stronę | url = http://www.oleandry.org.pl/kompania-kadrowa/onierze-i-kompanii-kadrowej/57-kadrowka-oddzial-cz-1 | tytuł = Żołnierze I Kompanii Kadrowej » Lista imienna Pierwszej Kompanii Kadrowej, Oleandry | opublikowany = oleandry.org.pl | data dostępu = 2016-06-11}}</ref>. W 1914 w [[Kraków|Krakowie]] zaciągnął się do 1 plutonu [[Pierwsza Kompania Kadrowa|Pierwszej Kompanii Kadrowej]] i do 21 listopada przeszedł szlak bojowy, następnie został przeniesiony do batalionu uzupełnień I Brygady dowodzonego przez [[Leon Berbecki|Leona Berbeckiego]], skąd powrócił do [[Pierwsza Kompania Kadrowa|Pierwszej Kompanii Kadrowej]]. Został ranny w [[Bitwa pod Kostiuchnówką|bitwie pod Kostiuchnówką]]{{r|ole}}, a podczas [[Kryzys przysięgowy|kryzysu przysięgowego]] był [[Obóz internowania w Szczypiornie|internowany w Szczypiornie]] i od grudnia 1917 w [[Łomża|Łomży]]. W lipcu 1918 wszedł w szeregi [[1 Pułk Piechoty Legionów|1 pułku piechoty Legionów]], walczył w [[wojna polsko-bolszewicka|wojnie polsko-bolszewickiej]]{{r|ole}}, był ranny podczas [[Bitwa nad Niemnem|bitwy niemieńskiej]]. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w czynnej służbie wojskowej, od stycznia 1921 służył w [[Dowództwo Okręgu Korpusu Nr I|Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I Warszawa]] jako wywiadowca. Na pewien czas przydzielono go do [[86 Pułk Piechoty (II RP)|86 pułku piechoty]], a następnie powierzono stanowisko kierownika referatu w II Oddziale [[Sztab Generalny Wojska Polskiego|Sztabu Generalnego]], skąd przeszedł do [[Dowództwo Okręgu Korpusu Nr I|Dowództwa Okręgu Korpusu III w Grodnie]] jako oficer informacji. Podczas [[Przewrót majowy|przewrotu majowego]] stanął po stronie piłsudczyków i organizował akcje transportu wojskowego. Od maja 1927 kierował referatem Ogólnym Wydziału „B” [[Oddział II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego|Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego]], a także pełnił funkcję oficera łącznikowego w [[Ministerstwo Spraw Zagranicznych (Polska)|Ministerstwie Spraw Wewnętrznych]]. Równocześnie studiował w [[Szkoła Nauk Politycznych w Warszawie|Szkole Nauk Politycznych]], a po ich ukończeniu w 1929 został oddelegowany do [[Czechosłowacja|Czechosłowacji]] pełniąc funkcję oficera łącznikowego z tamtejszym Sztabem Generalnym i kierując placówką oficerską „Taras”<ref name="referat">{{Cytuj stronę | url = http://www.domkaukaski.org/index.php?option=com_content&task=view&id=366&Itemid=37 | tytuł = Referat o zagadnieniu PROMETEJSKIM – 12 lutego 1940 (cz. II) (pol.). Stowarzyszenie Dom Kaukaski w Polsce, 5 września 2009 | opublikowany = domkaukaski.org | data dostępu = 2016-06-11}}</ref>. Podczas prowadzenia prac operacyjnych zdemaskował siatkę nacjonalistów ukraińskich, a także udowodnił związek [[Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów|OUN]] z [[Abwehra|Abwehrą]]. Po powrocie do kraju praktykował w Komendzie Głównej Policji Państwowej, po czym pracował jako urzędnik do zadań specjalnych Prezesa Rady Ministrów [[Marian Zyndram-Kościałkowski|Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego]] i [[Felicjan Sławoj Składkowski|Felicjana Sławoja Składkowskiego]]. Od kwietnia 1937 był naczelnikiem Wydziału Bezpieczeństwa [[Ministerstwo Spraw Wewnętrznych (Polska)|Ministerstwa Spraw Wewnętrznych]]{{r|referat}}, funkcję tą piastował do momentu ewakuacji polskiego rządu 17 września 1939{{r|ole}}. W [[Rumunia|Rumunii]] został aresztowany i internowany w [[Drobeta-Turnu Severin|Turnu Severin]], gdzie zarabiał na utrzymanie ucząc matematyki i fizyki. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Polski i początkowo mieszkał w [[Kraków|Krakowie]], następnie przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował w Biurze [[Liga Morska i Rzeczna|Ligi Morskiej]]. W dniu 14 października 1947 został aresztowany na polecenie Departamentu X [[Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego|Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego]] i po przesłuchaniach prowadzonych przez płk. [[Józef Różański|Józefa Różańskiego]] osadzono go bez wyroku w [[Areszt Śledczy Warszawa-Mokotów|więzieniu mokotowskim]], gdzie przebywał do 1952. Sąd Wojewódzki skazał wówczas Bolesława Krzymowskiego na karę dożywocia i utratę majątku, którą podtrzymał Sąd Najwyższy wyrokiem zasądzonym przez sędziego [[Emil Merz|Emila Merza]] z dnia 3 czerwca 1953. Opuścił zakład karny na mocy amnestii w 1956, jednocześnie pozbawiono go praw do podjęcia pracy, świadczenia emerytalnego. Utrzymywał się ze sprzedaży pamiątek rodzinnych, przyznanych mu odznaczeń oraz bogatej kolekcji filatelistycznej. Zmarł w 1969, spoczywa na [[Cmentarz w Wilanowie|cmentarzu w Wilanowie]].
+Syn Maksymiliana i Zofii ze Sroczyńskich. Ukończył gimnazjum w [[Biała Cerkiew|Białej Cerkwi]], należał do [[Polska Partia Socjalistyczna|Polskiej Partii Socjalistycznej]], [[Unia Stowarzyszeń Polskiej Młodzieży Niepodległościowej|Organizacji Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej]], [[Związek Walki Czynnej|Związku Walki Czynnej]] i [[Związek Strzelecki|Związku Strzeleckiego]]<ref name="ole">{{Cytuj stronę | url = http://www.oleandry.org.pl/kompania-kadrowa/onierze-i-kompanii-kadrowej/57-kadrowka-oddzial-cz-1 | tytuł = Żołnierze I Kompanii Kadrowej » Lista imienna Pierwszej Kompanii Kadrowej, Oleandry | opublikowany = oleandry.org.pl | data dostępu = 2016-06-11}}</ref>. W 1914 w [[Kraków|Krakowie]] zaciągnął się do 1 plutonu [[Pierwsza Kompania Kadrowa|Pierwszej Kompanii Kadrowej]] i do 21 listopada przeszedł szlak bojowy, następnie został przeniesiony do batalionu uzupełnień I Brygady dowodzonego przez [[Leon Berbecki|Leona Berbeckiego]], skąd powrócił do [[Pierwsza Kompania Kadrowa|Pierwszej Kompanii Kadrowej]]. Został ranny w [[Bitwa pod Kostiuchnówką|bitwie pod Kostiuchnówką]]{{r|ole}}, a podczas [[Kryzys przysięgowy|kryzysu przysięgowego]] był [[Obóz internowania w Szczypiornie|internowany w Szczypiornie]] i od grudnia 1917 w [[Łomża|Łomży]]. W lipcu 1918 wszedł w szeregi [[1 Pułk Piechoty Legionów|1 pułku piechoty Legionów]], walczył w [[wojna polsko-bolszewicka|wojnie polsko-bolszewickiej]]{{r|ole}}, był ranny podczas [[Bitwa nad Niemnem|bitwy niemieńskiej]]. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w czynnej służbie wojskowej, od stycznia 1921 służył w [[Dowództwo Okręgu Korpusu Nr I|Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I Warszawa]] jako wywiadowca. Na pewien czas przydzielono go do [[86 Pułk Piechoty (II RP)|86 pułku piechoty]], a następnie powierzono stanowisko kierownika referatu w II Oddziale [[Sztab Generalny Wojska Polskiego|Sztabu Generalnego]], skąd przeszedł do [[Dowództwo Okręgu Korpusu Nr I|Dowództwa Okręgu Korpusu III w Grodnie]] jako oficer informacji. Podczas [[Przewrót majowy|przewrotu majowego]] stanął po stronie piłsudczyków i organizował akcje transportu wojskowego. Od maja 1927 kierował referatem Ogólnym Wydziału „B” [[Oddział II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego|Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego]], a także pełnił funkcję oficera łącznikowego w [[Ministerstwo Spraw Zagranicznych (Polska)|Ministerstwie Spraw Wewnętrznych]]. Równocześnie studiował w [[Szkoła Nauk Politycznych w Warszawie|Szkole Nauk Politycznych]], a po ich ukończeniu w 1929 został oddelegowany do [[Czechosłowacja|Czechosłowacji]] pełniąc funkcję oficera łącznikowego z tamtejszym Sztabem Generalnym i kierując placówką oficerską „Taras”<ref name="referat">{{Cytuj stronę | url = http://www.domkaukaski.org/index.php?option=com_content&task=view&id=366&Itemid=37 | tytuł = Referat o zagadnieniu PROMETEJSKIM – 12 lutego 1940 (cz. II) (pol.). Stowarzyszenie Dom Kaukaski w Polsce, 5 września 2009 | opublikowany = domkaukaski.org | data dostępu = 2016-06-11}}</ref>. Podczas prowadzenia prac operacyjnych zdemaskował siatkę nacjonalistów ukraińskich, a także udowodnił związek [[Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów|OUN]] z [[Abwehra|Abwehrą]]. Po powrocie do kraju praktykował w Komendzie Głównej Policji Państwowej, po czym pracował jako urzędnik do zadań specjalnych Prezesa Rady Ministrów [[Marian Zyndram-Kościałkowski|Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego]] i [[Felicjan Sławoj Składkowski|Felicjana Sławoja Składkowskiego]]. Od kwietnia 1937 był naczelnikiem Wydziału Bezpieczeństwa [[Ministerstwo Spraw Wewnętrznych (Polska)|Ministerstwa Spraw Wewnętrznych]]{{r|referat}}, funkcję tę piastował do momentu ewakuacji polskiego rządu 17 września 1939{{r|ole}}. W [[Rumunia|Rumunii]] został aresztowany i internowany w [[Drobeta-Turnu Severin|Turnu Severin]], gdzie zarabiał na utrzymanie ucząc matematyki i fizyki. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Polski i początkowo mieszkał w [[Kraków|Krakowie]], następnie przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował w Biurze [[Liga Morska i Rzeczna|Ligi Morskiej]]. W dniu 14 października 1947 został aresztowany na polecenie Departamentu X [[Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego|Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego]] i po przesłuchaniach prowadzonych przez płk. [[Józef Różański|Józefa Różańskiego]] osadzono go bez wyroku w [[Areszt Śledczy Warszawa-Mokotów|więzieniu mokotowskim]], gdzie przebywał do 1952. Sąd Wojewódzki skazał wówczas Bolesława Krzymowskiego na karę dożywocia i utratę majątku, którą podtrzymał Sąd Najwyższy wyrokiem zasądzonym przez sędziego [[Emil Merz|Emila Merza]] z dnia 3 czerwca 1953. Opuścił zakład karny na mocy amnestii w 1956, jednocześnie pozbawiono go praw do podjęcia pracy, świadczenia emerytalnego. Utrzymywał się ze sprzedaży pamiątek rodzinnych, przyznanych mu odznaczeń oraz bogatej kolekcji filatelistycznej. Zmarł w 1969, spoczywa na [[Cmentarz w Wilanowie|cmentarzu w Wilanowie]].
 == Odznaczenia ==