Las Widok w Raciborzu: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
→Historia: Einweihung w przypadku budowli świeckich oznacza otwarcie |
→Historia: poprawa linków |
||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
W 1290 r. książę [[Przemysław raciborski|Przemysł]] podarował miastu lasy łęgowe rozpościerające się od [[Brzezie (Racibórz)|Brzezia]] aż po [[Odra|Odrę]]. Po wojnie siedmioletniej (1756–1763) w celu pokrycia długów wojennych wyrąbano z lasu znaczną ilość drzew. W 1770 roku kupiec [[Szczecin|szczeciński]] nabył za 100 000 [[talar]]ów 1 500 pni dębowych pochodzących z tego lasu. W 1826 roku miasto postanowiło obsadzić ok. 25 [[hektar|ha]] ziemi niskiej jakości drzewami. Koszt przedsięwzięcia wyniósł 520 talarów. Miejsce to nazywane było ''wzgórzem dębowym'' ([[język niemiecki|niem.]] ''Eichberg''). Miasto kontynuowało akcję nasadzeń nowych drzew tak, że najwyższe wzgórze w okolicy (281 m m.p.m.) zostało całkowicie zalesione. W latach 30. XX wieku w rękach magistratu były obszary leśne znajdujące się w Brzeziu o łącznej powierzchni 162,5 ha<ref name="p1">{{cytuj książkę |nazwisko=Newerla|imię=Paweł |tytuł=Dzieje Raciborza i jego dzielnic | strony = 324}}</ref>. |
W 1290 r. książę [[Przemysław raciborski|Przemysł]] podarował miastu lasy łęgowe rozpościerające się od [[Brzezie (Racibórz)|Brzezia]] aż po [[Odra|Odrę]]. Po wojnie siedmioletniej (1756–1763) w celu pokrycia długów wojennych wyrąbano z lasu znaczną ilość drzew. W 1770 roku kupiec [[Szczecin|szczeciński]] nabył za 100 000 [[talar]]ów 1 500 pni dębowych pochodzących z tego lasu. W 1826 roku miasto postanowiło obsadzić ok. 25 [[hektar|ha]] ziemi niskiej jakości drzewami. Koszt przedsięwzięcia wyniósł 520 talarów. Miejsce to nazywane było ''wzgórzem dębowym'' ([[język niemiecki|niem.]] ''Eichberg''). Miasto kontynuowało akcję nasadzeń nowych drzew tak, że najwyższe wzgórze w okolicy (281 m m.p.m.) zostało całkowicie zalesione. W latach 30. XX wieku w rękach magistratu były obszary leśne znajdujące się w Brzeziu o łącznej powierzchni 162,5 ha<ref name="p1">{{cytuj książkę |nazwisko=Newerla|imię=Paweł |tytuł=Dzieje Raciborza i jego dzielnic | strony = 324}}</ref>. |
||
Sam szczyt nie został obsadzony drzewami i był miejsce wycieczek mieszkańców miasta w celu obserwowania okolicy. Właśnie dlatego wzgórze to otrzymało nazwę ''Widok'' (niem. ''Aussicht''). W 1880 roku postawiono na szczycie wieżę widokową o wysokości 18 m. Na jej budowę wykorzystano 20 grubych i 50 cienkich pni. 18 września 1880 roku dokonano uroczystego otwarcia budowli. Z wieży widokowej można było podziwiać na południu [[Radhosť]] (1 129 m n.p.m.), Veľki Krivaň (1 709 m n.p.m.), [[Czantoria|Czantorię]] (995 m n.p.m.), [[Równica|Równicę]] (885 m n.p.m.), [[Barania Góra|Baranią Górę]] (1 220 m n.p.m.), na północy [[Góra |
Sam szczyt nie został obsadzony drzewami i był miejsce wycieczek mieszkańców miasta w celu obserwowania okolicy. Właśnie dlatego wzgórze to otrzymało nazwę ''Widok'' (niem. ''Aussicht''). W 1880 roku postawiono na szczycie wieżę widokową o wysokości 18 m. Na jej budowę wykorzystano 20 grubych i 50 cienkich pni. 18 września 1880 roku dokonano uroczystego otwarcia budowli. Z wieży widokowej można było podziwiać na południu [[Radhosť]] (1 129 m n.p.m.), Veľki Krivaň (1 709 m n.p.m.), [[Czantoria|Czantorię]] (995 m n.p.m.), [[Równica|Równicę]] (885 m n.p.m.), [[Barania Góra|Baranią Górę]] (1 220 m n.p.m.), na północy [[Góra Świętej Anny|Górę Św. Anny]] (408 m n.p.m.). W 1890 roku powstała [[promenada]], która połączyła szczyt z [[Płonia (Racibórz)|Płonią]]. Około tego roku na szczycie zbudowano restaurację ''Aussichts-Restaurant''<ref name="p2">{{cytuj książkę |nazwisko=Newerla|imię=Paweł |tytuł=Dzieje Raciborza i jego dzielnic | strony = 325}}</ref>. |
||
== Joseph von Eichendorff == |
== Joseph von Eichendorff == |
||
Wersja z 10:10, 15 sty 2011
Las Widok – las znajdujący się we wschodniej części Raciborza.
Historia
W 1290 r. książę Przemysł podarował miastu lasy łęgowe rozpościerające się od Brzezia aż po Odrę. Po wojnie siedmioletniej (1756–1763) w celu pokrycia długów wojennych wyrąbano z lasu znaczną ilość drzew. W 1770 roku kupiec szczeciński nabył za 100 000 talarów 1 500 pni dębowych pochodzących z tego lasu. W 1826 roku miasto postanowiło obsadzić ok. 25 ha ziemi niskiej jakości drzewami. Koszt przedsięwzięcia wyniósł 520 talarów. Miejsce to nazywane było wzgórzem dębowym (niem. Eichberg). Miasto kontynuowało akcję nasadzeń nowych drzew tak, że najwyższe wzgórze w okolicy (281 m m.p.m.) zostało całkowicie zalesione. W latach 30. XX wieku w rękach magistratu były obszary leśne znajdujące się w Brzeziu o łącznej powierzchni 162,5 ha[1].
Sam szczyt nie został obsadzony drzewami i był miejsce wycieczek mieszkańców miasta w celu obserwowania okolicy. Właśnie dlatego wzgórze to otrzymało nazwę Widok (niem. Aussicht). W 1880 roku postawiono na szczycie wieżę widokową o wysokości 18 m. Na jej budowę wykorzystano 20 grubych i 50 cienkich pni. 18 września 1880 roku dokonano uroczystego otwarcia budowli. Z wieży widokowej można było podziwiać na południu Radhosť (1 129 m n.p.m.), Veľki Krivaň (1 709 m n.p.m.), Czantorię (995 m n.p.m.), Równicę (885 m n.p.m.), Baranią Górę (1 220 m n.p.m.), na północy Górę Św. Anny (408 m n.p.m.). W 1890 roku powstała promenada, która połączyła szczyt z Płonią. Około tego roku na szczycie zbudowano restaurację Aussichts-Restaurant[2].
Joseph von Eichendorff
Szczyt związany jest także z niemieckim poetą Josephem von Eichendorffem. Podobno było to miejsce, po którym spacerował ze swoją narzeczoną, Aloysią von Larisch, córką pana na Pogrzebieniu.
W 1907 roku pan Piegsa, kierownik szkoły w Brzeziu stał się inicjatorem powstania pomnika na szczycie, który uczciłby wielkiego poetę. Jesienią tego roku głaz narzutowy znajdujący się pierwotnie niedaleko domu Jana Łatki w Pogrzebieniu przetransportowano na skraj lasu. Ważył on 21 ton[a]. Został na nim wykuty napis Dem Sänger des Waldes Joseph Freiherrn von Eichendorff – Hohenbriken 26.XI.1907 (pol. Piewcy lasu – baronowi Josephowi von Eichendorffowi, Brzezie 26 XI 1907). 26 llistopada 1907 roku pomnik został uroczyście odsłonięty. W 1922 roku teren ten znalazł się w państwie polskim i chciano pomnik usunąć. Jednak plan nie mógł zostać zrealizowany, gdyż teren należał do miasta Racibórz. Ostatecznie pomnik został wysadzony jesienią 1945 roku przez nieznanych sprawców. Pomnik został odtworzony, a jego uroczyste odsłonięcie nastąpiło 6 maja 2006 roku[2].
- ↑ Inne źródła podają 23 tony
Bibliografia
- Paweł Newerla: Dzieje Raciborza i jego dzielnic. Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Informacyjna WAW, 2008. ISBN 978-83-89802-73-6. (pol.).