[go: nahoru, domu]

Przejdź do zawartości

Stefan Szmaj: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje)
Qblik (dyskusja | edycje)
Miejsce zgonu, źródło: USC Gdynia 937/1970, https://szukajwarchiwach.pl/11/685/0/1/61/skan/full/XkKLyCOd6pujH9sI6EXSLg
Linia 25: Linia 25:
Był wszechstronnie uzdolnionym artystą. Jego pasją była [[plastyka]], [[grafika]], [[malarstwo]] i [[muzyka]]. Grał na [[gitara|gitarze]], [[skrzypce|skrzypcach]] i [[fortepian]]ie. Często wystawiał prace graficzne i malarskie. W latach 1917-1918 wykonał cykl cenionych przez krytykę [[Ekspresjonizm (sztuka)|ekspresjonistycznych]] [[linoryt]]ów. Portretował swego przyjaciela z lat studiów [[Stanisław Przybyszewski|Stanisława Przybyszewskiego]], Ludwika Regameya i Stanisława Baumanna. Jego dzieła plastyczne wystawiane były w [[Düsseldorf]]ie, [[Monachium]], [[Warszawa|Warszawie]], [[Kraków|Krakowie]], [[Poznań|Poznaniu]], [[Berlin]]ie, [[Bydgoszcz]]y, [[Gdynia|Gdyni]] i [[Gdańsk]]u.
Był wszechstronnie uzdolnionym artystą. Jego pasją była [[plastyka]], [[grafika]], [[malarstwo]] i [[muzyka]]. Grał na [[gitara|gitarze]], [[skrzypce|skrzypcach]] i [[fortepian]]ie. Często wystawiał prace graficzne i malarskie. W latach 1917-1918 wykonał cykl cenionych przez krytykę [[Ekspresjonizm (sztuka)|ekspresjonistycznych]] [[linoryt]]ów. Portretował swego przyjaciela z lat studiów [[Stanisław Przybyszewski|Stanisława Przybyszewskiego]], Ludwika Regameya i Stanisława Baumanna. Jego dzieła plastyczne wystawiane były w [[Düsseldorf]]ie, [[Monachium]], [[Warszawa|Warszawie]], [[Kraków|Krakowie]], [[Poznań|Poznaniu]], [[Berlin]]ie, [[Bydgoszcz]]y, [[Gdynia|Gdyni]] i [[Gdańsk]]u.


Po zakończeniu działań wojennych w 1945 r. zamieszkał w [[Gdynia|Gdyni]], gdzie pracował jako [[okulista]], grał na gitarze i nadal tworzył dzieła malarskie i graficzne. Zmarł 19 września [[1970]] r. w [[Gdańsk]]u. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Gdyni.
Po zakończeniu działań wojennych w 1945 r. zamieszkał w [[Gdynia|Gdyni]], gdzie pracował jako [[okulista]], grał na gitarze i nadal tworzył dzieła malarskie i graficzne. Zmarł 19 września [[1970]] r. w [[Gdynia|Gdyni]]. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Gdyni.


== Bibliografia ==
== Bibliografia ==

Wersja z 11:08, 11 mar 2020

Stefan Szmaj
Data i miejsce urodzenia

10 sierpnia 1893
Książenice

Data i miejsce śmierci

19 września 1970
Gdańsk

Zawód, zajęcie

lekarz, grafik

Stefan Szmaj (ur. 1893, zm. 1970) – doktor medycyny (okulista), artysta grafik i malarz, muzyk amator.

Życiorys

Urodził się 10 sierpnia 1893 r. w Książenicach w powiecie ostrzeszowskim w Wielkopolsce, gdzie jego rodzice Antoni i Antonina z domu Skrobańska posiadali niewielki majątek ziemski.

Studiował medycynę w Niemczech, ukończył ją w 1919 r. w Poznaniu, a doktorat z okulistyki obronił w 1923 r. w Warszawie. W Monachium studiował też grafikę i malarstwo, uczył się muzyki i grał w zespołach studenckich.

W 1929 r. zamieszkał wraz z żoną Ireną w Bydgoszczy, gdzie prowadził zakład okulistyczny. Pracował w przychodni kolejowej i Ubezpieczalni Społecznej. Wielu przyjaciół i ludzi kultury leczył bezinteresownie. Jego mieszkanie przy ul. Gdańskiej 10/7 było mekką artystów i inteligencji z Bydgoszczy i Poznania.

Był wszechstronnie uzdolnionym artystą. Jego pasją była plastyka, grafika, malarstwo i muzyka. Grał na gitarze, skrzypcach i fortepianie. Często wystawiał prace graficzne i malarskie. W latach 1917-1918 wykonał cykl cenionych przez krytykę ekspresjonistycznych linorytów. Portretował swego przyjaciela z lat studiów Stanisława Przybyszewskiego, Ludwika Regameya i Stanisława Baumanna. Jego dzieła plastyczne wystawiane były w Düsseldorfie, Monachium, Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Berlinie, Bydgoszczy, Gdyni i Gdańsku.

Po zakończeniu działań wojennych w 1945 r. zamieszkał w Gdyni, gdzie pracował jako okulista, grał na gitarze i nadal tworzył dzieła malarskie i graficzne. Zmarł 19 września 1970 r. w Gdyni. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Gdyni.

Bibliografia