[go: nahoru, domu]
Wikipedia

Ilka Štuhec

Ilka Štuhec (ur. 26 października 1990 w Slovenj Gradcu) – słoweńska narciarka alpejska, dwukrotna mistrzyni świata i trzykrotna medalistka mistrzostw świata juniorów.

Ilka Štuhec
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 października 1990
Slovenj Gradec

Klub

SK Branik Maribor

Wzrost

172 cm

Debiut w PŚ

17.03 2007, Lenzerheide
(DNF1 - slalom)

Pierwsze punkty w PŚ

8.03 2008, Crans-Montana (22. miejsce - zjazd)

Pierwsze podium w PŚ

2 grudnia 2016, Lake Louise
(1. miejsce - Zjazd)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Słowenia
Mistrzostwa świata
złoto Sankt Moritz 2017 Zjazd
złoto Åre 2019 Zjazd
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Altenmarkt 2007 Slalom
złoto Altenmarkt 2007 Kombinacja
złoto Formigal 2008 Zjazd
Olimpijski festiwal młodzieży Europy
złoto Jaca 2007 slalom
złoto Jaca 2007 gigant
Puchar Świata
2. miejsce
2016/2017
Puchar Świata (Zjazd)
Mała Kryształowa Kula
2016/2017
2. miejsce
2022/2023
Puchar Świata (Superkombinacja)
Mała Kryształowa Kula
2016/2017
Puchar Świata (Supergigant)
2. miejsce
2016/2017
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Kariera

edytuj

Pierwszy raz na arenie międzynarodowej Ilka Štuhec pojawiła się 1 grudnia 2005 roku w Comelico Superiore, gdzie w zawodach juniorskich zwyciężyła w slalomie. W 2007 roku wystartowała na mistrzostwach świata juniorów w Altenmarkt, zdobywając tam dwa medale. Najpierw zwyciężyła w slalomie, wyprzedzając bezpośrednio Niemkę Katharinę Dürr oraz Austriaczkę Simone Streng. Następnie wygrała także kombinację, pokonując Austriaczkę Nicole Schmidhofer i swą rodaczkę Marušę Ferk. W tym samym roku została również złotą medalistką olimpijskiego festiwalu młodzieży Europy w slalomie i slalomie gigancie[1]. Podczas rozgrywanych rok później mistrzostw świata juniorów w Formigal okazała się najlepsza w zjeździe, wyprzedzając Larę Gut ze Szwajcarii i Niemkę Viktorię Rebensburg.

W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 17 marca 2007 roku w Lenzerheide, nie kończąc pierwszego przejazdu w slalomie. Pierwsze pucharowe punkty wywalczyła 8 marca 2008 roku w Crans-Montana, zajmując 22. miejsce w zjeździe. Do 2016 roku nie stanęła na podium zawodów tego cyklu, najwyższą lokatę uzyskała 30 listopada 2013 roku w Beaver Creek, gdzie supergiganta ukończyła na czwartej pozycji. Walkę o podium przegrała tam z Austriaczką Nicole Hosp o 0,14 sekundy.Pierwsze pucharowe podium wywalczyła na początku sezonu 2016/2017, zwyciężając w zjeździe 2 grudnia 2016 roku w Lake Louise. Wyprzedziła tam Włoszkę Sofię Goggię i Kajsę Kling ze Szwecji. Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 2016/2017, kiedy zajęła drugie miejsce w klasyfikacji generalnej i klasyfikacji supergiganta, a w klasyfikacjach zjazdu i superkombinacji zdobywała Małe Kryształowe Kule. Ponadto w sezonie 2022/2023 była druga w klasyfikacji zjazdu.

W 2013 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Schladming, zajmując między innymi szóste miejsce w supergigancie. Podczas rozgrywanych dwa lata później mistrzostw świata w Vail/Beaver Creek jej najlepszym wynikiem było siódme miejsce w superkombinacji. W międzyczasie wzięła udział w igrzyskach olimpijskich w Soczi, gdzie jej najlepszym, wynikiem było dziesiąte miejsce w zjeździe.

Z powodu kontuzji kolana nie startowała w sezonie 2017/2018 i nie wzięła udziału w igrzyskach olimpijskich w Pjongcznagu[2]. W piątym starcie sezonu 2018/2019, 8 grudnia 2018 roku w Val Gardenie po raz pierwszy po powrocie stanęła na podium, wygrywając rywalizację w zjeździe. W lutym 2019 roku zwyciężyła w tej samej konkurencji podczas mistrzostw świata w Åre, wyprzedzając Szwajcarkę Corinne Suter i Lindsey Vonn z USA. Kilkanaście dni po wywalczeniu medalu doznała kontuzji obu kolan wskutek upadku na trasie zjazdu w Crans-Montana, co zakończyło jej sezon[3]. Sezon 2018/2019 zakończyła na dziesiątej pozycji w klasyfikacji generalnej i czwartej w klasyfikacji zjazdu.

Do rywalizacji w Pucharze Świata powróciła w grudniu 2019 roku, zajmując 17. miejsce w zjeździe w Lake Louise. W kolejnych startach dwukrotnie znalazła się w czołowej dziesiątce, jednak nie stanęła na podium. Dokonała tego ponownie dopiero 17 grudnia 2022 roku w Sankt Moritz, zajmując drugie miejsce w zjeździe. W sezonie 2022/2023 jeszcze trzykrotnie stawała na podium, ostatecznie zajmując jedenaste miejsce w klasyfikacji generalnej i drugie w klasyfikacji zjazdu. Podczas mistrzostw świata w Courchevel/Méribel w lutym 2023 roku zajęła szóste miejsce w zjeździe i dwunaste w supergigancie.

Osiągnięcia

edytuj

Igrzyska olimpijskie

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
DNF 10 lutego 2014 Rosja  Soczi Superkombinacja 2:34,62 - Niemcy  Maria Höfl-Riesch
10. 12 lutego 2014 Rosja  Soczi Zjazd 1:41,57 +1,08 Szwajcaria  Dominique Gisin
Słowenia  Tina Maze
13. 15 lutego 2014 Rosja  Soczi Supergigant 1:25,52 +2,17 Austria  Anna Fenninger
31. 18 lutego 2014 Rosja  Soczi Gigant 2:36,87 +7,98 Słowenia  Tina Maze
22. 15 lutego 2022   Pekin Zjazd 1:31,87 +3,01 Szwajcaria  Corinne Suter

Mistrzostwa świata

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
6. 5 lutego 2013 Austria  Schladming Supergigant 1:35,39 +0,89 Słowenia  Tina Maze
DNF2 8 lutego 2013 Austria  Schladming Superkombinacja 2:39,92 — Niemcy  Maria Höfl-Riesch
19. 10 lutego 2013 Austria  Schladming Zjazd 1:50,00 +2,16 Francja  Marion Rolland
32. 14 lutego 2013 Austria  Schladming Gigant 2:08,06 +7,93 Francja  Tessa Worley
17. 3 lutego 2015 Stany Zjednoczone  Vail/Beaver Creek Supergigant 1:10,29 +2,20 Austria  Anna Fenninger
20. 6 lutego 2015 Stany Zjednoczone  Vail/Beaver Creek Zjazd 1:45,89 +2,17 Słowenia  Tina Maze
7. 9 lutego 2015 Stany Zjednoczone  Vail/Beaver Creek Superkombinacja 2:33,37 +2,43 Słowenia  Tina Maze
25. 12 lutego 2015 Stany Zjednoczone  Vail/Beaver Creek Gigant 2:19,16 +4,37 Austria  Anna Fenninger
11. 7 lutego 2017 Szwajcaria  Sankt Moritz Supergigant 1:21,34 +1,04 Austria  Nicole Schmidhofer
DNF2 10 lutego 2017 Szwajcaria  Sankt Moritz Superkombinacja 1:58,88 - Szwajcaria  Wendy Holdener
1.  12 lutego 2017 Szwajcaria  Sankt Moritz Zjazd 1:32,85 - -
DNF2 16 lutego 2017 Szwajcaria  Sankt Moritz Gigant 2:05,55 - Francja  Tessa Worley
8. 5 lutego 2019 Szwecja  Åre Supergigant 1:04,89 +0,26 Stany Zjednoczone  Mikaela Shiffrin
10. 8 lutego 2019 Szwecja  Åre Superkombinacja 2:02,13 +2,14 Szwajcaria  Wendy Holdener
1.  10 lutego 2019 Szwecja  Åre Zjazd 1:01,74 - -
25. 11 lutego 2021 Włochy  Cortina d’Ampezzo Supergigant 1:25,51 +2,86 Szwajcaria  Lara Gut-Behrami
14. 13 lutego 2021 Włochy  Cortina d’Ampezzo Zjazd 1:34,27 +1,30 Szwajcaria  Corinne Suter
DNS2 6 lutego 2023 Francja  Courchevel/Méribel Kombinacja 1:57,47 - Włochy  Federica Brignone
12. 8 lutego 2023 Francja  Courchevel/Méribel Supergigant 1:28,06 +0,78 Włochy  Marta Bassino
6. 11 lutego 2023 Francja  Courchevel/Méribel Zjazd 1:28,03 +0,42 Szwajcaria  Jasmine Flury

Mistrzostwa świata juniorów

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
9. 7 marca 2007 Austria  Altenmarkt Zjazd 1:39,69 +1,40 Liechtenstein  Tina Weirather
14. 8 marca 2007 Austria  Altenmarkt Gigant 2:14,90 +2,56 Austria  Nicole Schmidhofer
6. 9 marca 2007 Austria  Altenmarkt Supergigant 1:19,34 +1,23 Austria  Nicole Schmidhofer
1.  11 marca 2007 Austria  Altenmarkt Slalom 1:44,23 - -
1.  11 marca 2007 Austria  Altenmarkt Kombinacja 35,66 pkt - -
7. 23 lutego 2008 Hiszpania  Formigal Supergigant 1:40,19 +2,64 Niemcy  Viktoria Rebensburg
1.  26 lutego 2008 Hiszpania  Formigal Zjazd 1:50,13 - -
DNF2 28 lutego 2008 Hiszpania  Formigal Slalom 1:33,85 - Austria  Michaela Kirchgasser
6. 29 lutego 2008 Hiszpania  Formigal Gigant 1:42,50 +0,79 Austria  Anna Fenninger

Puchar Świata

edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj

Miejsca na podium

edytuj
  1. Kanada  Lake Louise – 2 grudnia 2016 (zjazd) – 1. miejsce
  2. Kanada  Lake Louise – 3 grudnia 2016 (zjazd) – 1. miejsce
  3. Francja  Val d’Isère – 16 grudnia 2016 (superkombinacja) – 1. miejsce
  4. Francja  Val d’Isère – 17 grudnia 2016 (zjazd) – 1. miejsce
  5. Włochy  Cortina d’Ampezzo – 28 stycznia 2017 (zjazd) – 3. miejsce
  6. Włochy  Cortina d’Ampezzo – 29 stycznia 2017 (supergigant) – 1. miejsce
  7. Szwajcaria  Crans-Montana – 24 lutego 2017 (superkombinacja) – 2. miejsce
  8. Szwajcaria  Crans-Montana – 25 lutego 2017 (zjazd) – 1. miejsce
  9. Szwajcaria  Crans-Montana − 26 lutego 2017 (superkombinacja) – 3. miejsce
  10. Korea Południowa  Jeongseon – 4 marca 2017 (zjazd) – 3. miejsce
  11. Korea Południowa  Jeongseon – 5 marca 2017 (supergigant) – 3. miejsce
  12. Stany Zjednoczone  Aspen – 15 marca 2017 (zjazd) – 1. miejsce
  13. Stany Zjednoczone  Aspen – 16 marca 2017 (supergigant) – 2. miejsce
  14. Włochy  Val Gardena – 18 grudnia 2018 (zjazd) – 1. miejsce
  15. Włochy  Val Gardena – 18 grudnia 2018 (supergigant) – 1. miejsce
  16. Włochy  Cortina d’Ampezzo – 18 stycznia 2019 (zjazd) – 2. miejsce
  17. Szwajcaria  Sankt Moritz – 17 grudnia 2022 (zjazd) – 2. miejsce
  18. Włochy  Cortina d’Ampezzo – 20 stycznia 2023 (zjazd) – 2. miejsce
  19. Włochy  Cortina d’Ampezzo – 21 stycznia 2023 (zjazd) – 1. miejsce
  20. Andora  Soldeu – 15 marca 2023 (zjazd) – 1. miejsce
  21. Austria  Saalbach – 23 marca 2024 (zjazd) – 2. miejsce

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Tomaž Pavlin: Olimpijski komite Slovenije – združenje športnih zvez 1991-2011. Ljubljana: Olimpijski komite Slovenije, 2011, s. 147. ISBN 978-961-6476-05-8. (słoweń.).
  2. ↑ Ilka Stuhec wins downhill for first victory since injury (ang.)
  3. ↑ Koniec sezonu dla mistrzyni świata w zjeździe. Poważna kontuzja Ilki Štuhec

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ilka_Štuhec&oldid=73370921”