Mojkovac
Mojkovac (cyr. Мојковац) – miasto w Czarnogórze, siedziba gminy Mojkovac. W 2011 roku liczyło 3590 mieszkańców[1].
| |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Gmina | |||
| Wysokość |
790-950 m n.p.m. | ||
| Populacja (2011) • liczba ludności |
| ||
| Nr kierunkowy |
+382 050 | ||
| Kod pocztowy |
84205 | ||
| Tablice rejestracyjne |
MK | ||
Położenie na mapie Czarnogóry  | |||
 42°57,6′N 19°34,8′E/42,960000 19,580000
| |||
| Strona internetowa | |||
Nazwa pochodzi najprawdopodobniej od słowa kovač, czyli kowal. Miasto leży w północno-wschodniej części kraju, pomiędzy górami Bjelasica i Sinjajevina, nad rzeką Tarą. W Mojkovacu swój początek bierze najgłębszy w Europie kanion Tary. Na jego tarasach z bardzo żyzną glebą uprawia się w Mojkovacu kukurydzę - jest to jedno z nielicznych miejsc w Europie, gdzie roślinę tę uprawia się na takiej wysokości[2].
W historii Czarnogóry miasto zasłynęło z tzw. Bitwy o Mojkovac, w trakcie której w styczniu 1916 r. I Dywizja Czarnogórska zatrzymała armię austro-węgierską. Nie zapobiegło to jednak okupacja Czarnogóry, gdyż losy wojny rozstrzygnęły się nad morzem, w masywie Lovćen. Na pamiątkę bitwy wzniesiono pomnik, który znajduje się przy skrzyżowaniu dróg do Belgradu, Podgoricy i Žabljaka[3].
W mieście znajduje się stacja Mojkovac na linii kolejowej Belgrad - Bar. Przez miasto przebiega droga M2, główna droga łącząca wybrzeże adriatyckie i Podgoricę z północną częścią Czarnogóry i Serbią. W Mojkovacu od tej drogi odbija na zachód droga R4 łącząca miasto z Žabljakiem i wiodąca wzdłuż rzeki Tary. Najbliższym lotniskiem zaś jest Port lotniczy Podgorica, oddalony o 105 km.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Stanovništvo prema nacinalnoj odnosno etničkoj pripadnosti po naseljima. Monstat. [dostęp 2019-09-24]. (serb.).
- ↑ Zwiedzanie Czarnogóry. W: Draginja Nadaždin, Maciej Niedźwiecki: Czarnogóra - Fiord na Adriatyku. Wyd. 5. Kraków: Bezdroża, 2011-07-05, s. 176, seria: Przewodniki Bezdroży. ISBN 978-83-7661-152-5.
- ↑ Masywy Gór Dynarskich. W: Agnieszka Szymańska: Czarnogóra - przewodnik. Wyd. 3. Pruszków: Rewasz, 2009, s. 275-276. ISBN 978-83-8918889-2.