Nauka Piotra

Nauka Piotra (gr. Kerygma Petrou) – pochodzący z przełomu I i II w. utwór o charakterze nowotestamentowym. Zachował się we fragmentach.

Charakterystyka

Utwór powstał między 80 a 140 rokiem w środowisku aleksandryjskim. Znali go gnostyk Herakleon (I poł. II w.), Teofil Antiocheński, Arystydes z Aten, Euzebiusz z Cezarei i Hieronim ze Strydonu. Fragmenty cytują Klemens Aleksandryjski (Kobierce) i Orygenes. Klemens Aleksandryjski uważa utwór za autentyczne dzieło Piotra Apostoła, będące jednocześnie wzorem nauki apostolskiej.

Zdaniem Marka Starowieyskiego Nauka Piotra mogła być utworem przechodnim między literaturą wczesnochrześcijańską przełomu I i II w. a literaturą apologetyczną, chociaż zaznacza jego charakter apologetyczny.

Zachowało się dziesięć autentycznych fragmentów utworu; poza tym istnieje wiele fragmentów nieautentycznych. Autentyczne fragmenty są powiązane z Ewangelią Łukasza, twórczością Justyna Męczennika i 3 księgą Wyroczni sybillińskich.

Treść

Starowieyski proponuje podzielenie fragmentów Nauki Piotra na trzy grupy:

imię Pana (Prawo, Słowo)
zachęty do chrześcijan (jeden Bóg – Początek wszystkiego; kwestia czci Boga przez Greków i Żydów; cześć Bogu przez Chrystusa i nowe przymierze)
słowa Zmartwychwstałego (odpuszczenie grzechów nawróconym; posłanie Dwunastu z Dobrą Nowiną; wiara apostołów przez proroctwa)

Starowieyski podkreśla, że niewielka liczba zachowanych fragmentów uniemożliwia wyciągnięcie wniosków na temat kompozycji literackiej albo teologicznych tendencjach dzieła.

Bibliografia

Marek Starowieyski. Nauka Piotra (Kerygma Petru). „Warszawskie Studia Teologiczne”. 19, s. 205-210, 2006. ISSN 0209-3782.