Opawica
Opawica (dawniej Opawice, śl. Troplowice, cz. Opavice, niem. Tropplowitz lub Troplowitz) – wieś (dawniej miasto) w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie głubczyckim, w gminie Głubczyce.
| wieś | |
 Kościół pw. Świętej Trójcy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
88[2] |
| Strefa numeracyjna |
77 |
| Kod pocztowy |
48-155[3] |
| Tablice rejestracyjne |
OGL |
| SIMC |
0494433 |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa opolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu głubczyckiego  | |
Położenie na mapie gminy Głubczyce  | |
 50°08′51″N 17°36′29″E/50,147500 17,608056[1]
| |
Opawica uzyskała lokację miejską w 1377 roku, zdegradowana w 1742 roku[4]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa opolskiego.
We wsi ma swoją siedzibę leśnictwo Opawica, które należy do nadleśnictwa Prudnik (obręb Prudnik)[5].
Położenie
edytujWieś leży na granicy polsko-czeskiej.
Historia
edytujPowstała w wyniku podziału w XVII wieku, po wojnie sukcesyjnej, miejscowości Tropplowitz na część austriacką i pruską. Po drugiej wojnie światowej część pruska, która przypadła Polsce, otrzymała nazwę Opawica, a część miejscowości leżąca w granicach Czechosłowacji - Opavice (obecnie dzielnica miasta Město Albrechtice)[6].
Zabytki
edytujDo wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest kościół par. pw. Świętej Trójcy, z l. 1701-1796, 1829 r. (wypisany z księgi rejestru)[7].
Przyroda
edytujWioska znajduje się w Obszarze Chronionego Krajobrazu Rejon Mokre - Lewice.
Szlak turystyczny
edytujW 2011 roku wyznaczono czerwony szlak turystyczny ze wsi na wierzchołek granicznej góry Hraniční vrch (541 m n.p.m., brak nazwy polskiej). Szlak o długości 3,3 km biegnie drogą w kierunku miejscowości Město Albrechtice, a po osiągnięciu granicy skręca w prawo i biegnie wzdłuż niej ku szczytowi. Na wierzchołku po czeskiej stronie znajdują się dwie metalowe wieże z 1980 r., przeznaczone pierwotnie do przekazywania sygnału telefonicznego drogą radiową. Od 4 października 2011 r. służą one jako wieże widokowe, połączone 25-metrowym pomostem-łącznikiem[8].
Transport
edytujW wiosce jest drogowe miejsce przekraczania granicy Opawica - Město Albrechtice z Czechami dla samochodów do 3,5 t.
Parafia
edytujParafia rzymskokatolicka pw. Trójcy Świętej w Opawicy. Pierwszą wzmiankę o kościele odnotowano w 1410. Obecny został zbudowany z kamienia w latach 1701-1706 na miejscu starszego w którego w 1683 uderzył piorun i spłonął. W 1670 włamano się do zakrystii, ukradziono wówczas dwa kielichy, dużą lampę i kadzielnice. W 1787 nastąpiło kolejne włamanie, skradziono 4 kielichy. W 1772 powstała oryginalna ambona w formie łodzi, za której wykonanie artysta Hartmann z Barda Śląskiego. Poddano ją renowacji w 2009 r.
Znane osoby związane z miejscowością
edytuj- Henry Mosler (1841–1920) - urodził się w Troplowicach, amerykański malarz pochodzenia żydowskiego.
Przypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 93293
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-05].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 872 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 56-57.
- ↑ Leśnictwa - Nadleśnictwo Prudnik - Lasy Państwowe [online], www.prudnik.katowice.lasy.gov.pl [dostęp 2020-01-17].
- ↑ Gazeta Wyborcza,25 września 2008,strona 20 artykuł "Prawdziwy koniec śląskich wojen" autor Dawid Smolorz
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo opolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 27.
- ↑ Tomasz Rzeczycki "Szlak na graniczny szczyt", Sudety nr 12/2011
Linki zewnętrzne
edytuj- Opawice al. Opawica, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 552.