[go: nahoru, domu]

Stoffel Vandoorne

belgijski kierowca wyścigowy

Stoffel Vandoorne (ur. 26 marca 1992 roku w Kortrijk) – belgijski kierowca wyścigowy.

Stoffel Vandoorne
Ilustracja
Stoffel Vandoorne (2019)
Państwo

 Belgia

Data i miejsce urodzenia

26 marca 1992
Kortrijk

Sezon 2019/2020
Seria

Formuła E

Zespół

Mercedes-EQ Formula E Team

Samochód

Mercedes-Benz EQ Silver Arrow 01

Nr startowy

5

Partnerzy

Nyck de Vries

Sukcesy

2010: F4 Eurocup 1.6 (mistrz)
2012: Europejski Puchar Formuły Renault 2.0 (mistrz)
2013: Formuła Renault 3.5 (wicemistrz)
2014: Seria GP2 (wicemistrz)
2015: Seria GP2 (mistrz)
2019/2020: Formuła E (wicemistrz)
2021/2022: Formuła E (mistrz)

Strona internetowa

Życiorys

edytuj

Karting

edytuj

Stoffel karierę rozpoczął w 1998 roku od startów w kartingu. W 2010 roku zadebiutował w serii wyścigów samochodów jednomiejscowych – Europucharze F4 1.6. Już w pierwszym podejściu sięgnął w niej po tytuł mistrzowski, będąc dziewięciokrotnie na podium, z czego sześciokrotnie na najwyższym stopniu (pięciokrotnie startował z pole position, a także czterokrotnie uzyskał najszybszy czas okrążenia).

Formuła Renault 2.0

edytuj

W kolejnym sezonie awansował do Europejskiej Formuły Renault, gdzie ścigał się w rodzimej ekipie KTR. Jednocześnie brał udział również w północnoeuropejskiej edycji tej serii. Począwszy od szóstego wyścigu w kalendarzu (na Nürburgringu) Belg punktował we wszystkich rozegranych zmaganiach. Jedyne podium uzyskał w drugim starcie, na węgierskim Hungaroringu, gdzie był trzeci. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej znalazł się na 5. pozycji. W Formule Renault WEC 2.0 Vandoorne spisał się znacznie lepiej. W trakcie rywalizacji Stoffel ośmiokrotnie meldował się w czołowej trójce, a także trzykrotnie sięgnął po pierwsze pole startowe. Zmagania zakończył na wysokim 3. miejscu.

W roku 2012 nawiązał współpracę z niemiecką ekipą Josefa Kaufmanna. Belg do ostatniego wyścigu walczył o tytuł mistrzowski z Rosjaninem Daniiłem Kwiatem, okazując się ostatecznie lepszym o dziesięć punktów. W trakcie sezonu Vanodoorne jedenastokrotnie stawał na podium, z czego czterokrotnie na najwyższym stopniu (dwukrotnie na Nürburgringu). Poza sześciokrotnie sięgnął po pole position oraz trzykrotnie odnotował najszybszy czas okrążenia.

Pod tymi samymi barwami Stoffel wystartował również w trzech rundach Formuły Renault 2.0 NEC. Belg zdominował rywalizację, zwyciężając w pięciu z siedmiu startów. Oprócz tego czterokrotnie startował z pierwszej pozycji oraz pięciokrotnie wykręcił najszybsze okrążenie wyścigu.

Formuła Renault 3.5

edytuj

Na sezon 2013 podpisał kontrakt z ekipą Fortec Motorsport w Formule Renault 3.5. Wygrał tam cztery wyścigi, a dziesięciokrotnie stawał na podium. Do ostatniej rundy toczył walkę z Kevinem Magnussenem. Ostatecznie jednak uzbierane 214 punktów pozwoliło mu zdobyć tytuł wicemistrzowski serii.

Seria GP2

edytuj
 
Stoffel Vandoorne podczas zawodów Serii GP2 na torze Silverstone (2014)

W 2014 roku Belg łączył posadę kierowcy testowego ekipy McLaren w Formule 1 z fotelem zawodnika francuskiego zespołu ART Grand Prix w Serii GP2. Już w pierwszym starcie okazał się najlepszy. W kolejnych startach doznał jednak wielu problemów m.in. związanych z brakiem doświadczenia, przez które nie zdobył żadnego punktu. Serię gorszych występów przerwał w Austrii, gdzie stanął na drugim stopniu podium. Miejsca w pierwszej trójce osiągał również w Wielkiej Brytanii i Niemczech. W drugiej części sezonu zdobył najwięcej punktów spośród wszystkich kierowców serii. Dominował w kwalifikacjach, zdobywając cztery pole position z rzędu. Wygrał sprint w Budapeszcie oraz główne wyścigi we Włoszech oraz w Abu Zabi. Podczas ostatniej rundy wyprzedził Nasra i zdobył tytuł wicemistrza serii. Nie był już jednak w stanie zagrozić zdobywcy tytułu, Brytyjczykowi Jolyonowi Palmerowi.

Zdobyte doświadczenie zaowocowało w sezonie 2015. Belg zdominował sezon, od początku nadając ton rywalizacji. W klasyfikacji generalnej zdobył aż 341,5 punktu (drugi Alexander Rossi uzyskał ich 181,5). Prezentował przy tym bardzo dużą skuteczność, gdyż 16 z 21 startów kończył na podium, z czego siedmiokrotnie na najwyższym jego stopniu (we wszystkich przypadkach triumfował w głównym wyścigu). Poza tym pięciokrotnie sięgał po pole position oraz siedmiokrotnie odnotował najszybsze okrążenie wyścigu. Tym samym Belg pobił wszelkie rekordy serii i zabrakło tylko dogodnej sytuacji do zdobycia dubletu w jeden weekend. Mistrzostwo zapewnił sobie na dwie rundy (czyli cztery wyścigi) przed końcem sezonu, co tylko potwierdza hegemonię Belga.

Formuła 1

edytuj
 
Stoffel Vandoorne podczas Grand Prix Bahrajnu w bolidzie McLaren MP4-31 (2016)

W 2016 roku podczas Grand Prix Bahrajnu zadebiutował w Formule 1, zastępując Fernando Alonso, który w wypadku doznał obrażeń w pierwszej rundzie w Grand Prix Australii.

Wyniki

edytuj

Formuła Renault 3.5

edytuj
Rok Zespół Wyniki w poszczególnych eliminacjach Punkty Pozycja
2013 Fortec Motorsport Włochy 
ITA
Włochy 
ITA
Hiszpania 
ARA
Hiszpania 
ARA
Monako 
MON
Belgia 
BEL
Belgia 
BEL
Rosja 
RUS
Rosja 
RUS
Austria 
AUT
Austria 
AUT
Węgry 
HUN
Węgry 
HUN
Francja 
FRA
Francja 
FRA
Hiszpania 
CAT
Hiszpania 
CAT
181 2
1 3 8 3 9 13 1 1 1 NU NU 4 3 2 NU 3 2
Rok Zespół Wyniki w poszczególnych eliminacjach Punkty Pozycja
2014 ART Grand Prix Bahrajn 
BHR
Bahrajn 
BHR
Hiszpania 
ESP
Hiszpania 
ESP
Monako 
MON
Monako 
MON
Austria 
AUT
Austria 
AUT
Wielka Brytania 
GBR
Wielka Brytania 
GBR
Niemcy 
DEU
Niemcy 
DEU
Węgry 
HUN
Węgry 
HUN
Belgia 
BEL
Belgia 
BEL
Włochy 
ITA
Włochy 
ITA
Rosja 
RUS
Rosja 
RUS
Zjednoczone Emiraty Arabskie 
ARE
Zjednoczone Emiraty Arabskie 
ARE
229 2
1 22 13 10 14 13 2 15 3 9 2 3 7 1 2 6 1 13 5 2 1 5
2015 ART Grand Prix Bahrajn 
BHR
Bahrajn 
BHR
Hiszpania 
ESP
Hiszpania 
ESP
Monako 
MON
Monako 
MON
Austria 
AUT
Austria 
AUT
Wielka Brytania 
GBR
Wielka Brytania 
GBR
Węgry 
HUN
Węgry 
HUN
Belgia 
BEL
Belgia 
BEL
Włochy 
ITA
Włochy 
ITA
Rosja 
RUS
Rosja 
RUS
Bahrajn 
BHR
Bahrajn 
BHR
Zjednoczone Emiraty Arabskie 
ARE
341,5 1
1 2 1 2 1 8 1 2 3 9 5 2 1 4 2 3 3 4 1 2 1

Formuła 1

edytuj
Rok Zespół Samochód Silnik Wyniki w poszczególnych eliminacjach Pkt. Poz.
2016 McLaren Honda Formula 1 Team McLaren MP4-31 Honda RA616H V6 t Australia  Bahrajn    Rosja  Hiszpania  Monako  Kanada  Unia Europejska  Austria  Wielka Brytania  Węgry  Niemcy  Belgia  Włochy  Singapur  Malezja  Japonia  Stany Zjednoczone  Meksyk  Brazylia    1 20
- 10 - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
2017 McLaren Honda McLaren MCL32 Honda RA617H V6 t Australia    Bahrajn  Rosja  Hiszpania  Monako  Kanada  Azerbejdżan  Austria  Wielka Brytania  Węgry  Belgia  Włochy  Singapur    Japonia  Stany Zjednoczone  Meksyk  Brazylia    13 16
13 NU NW 14 NU NU 14 12 12 11 10 14 NU 7 7 14 12 12 NU 12
2018 McLaren F1 Team McLaren MCL33 Renault R.E.18 1.6T V6 t Australia  Bahrajn    Azerbejdżan  Hiszpania  Monako  Kanada  Francja  Austria  Wielka Brytania  Niemcy  Węgry  Belgia  Włochy  Singapur  Rosja  Japonia  Stany Zjednoczone  Meksyk  Brazylia    12 16
9 8 13 9 NU 14 16 12 15 11 13 NU 15 12 12 16 15 11 8 15 14

Podsumowanie

edytuj
Sezon Seria Zespół Wyścigi Zwycięstwa PP NO Podium Punkty Pozycja
2010 Europejski Puchar Formuły 4 1.6 Autosport Academy 14 6 5 4 3 151 1
2011 Europejski Puchar Formuły Renault 2.0 KTR 14 0 0 0 1 93 5
Północnoeuropejski Puchar Formuły Renault 2.0 14 0 2 0 8 328 3
2012 Europejski Puchar Formuły Renault 2.0 Josef Kaufmann Racing 14 4 6 3 7 244 1
Północnoeuropejski Puchar Formuły Renault 2.0 7 5 4 5 1 176 9
2013 Formuła Renault 3.5 Fortec Motorsport 17 4 3 2 10 214 2
2014 Seria GP2 ART Grand Prix 22 4 4 3 10 229 2
2015 Seria GP2 ART Grand Prix 21 7 4 7 16 341,5 1
2016 Formuła 1 McLaren Honda Formula 1 Team 1 0 0 0 0 1 20
2017 Formuła 1 McLaren Honda Formula 1 Team 20 0 0 0 0 13 16
2018 Formuła 1 McLaren F1 Team 21 0 0 0 0 12 16

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj