Umberto Bindi: Różnice pomiędzy wersjami

|podpis alt zdjęcia =

|wytwórniawydawnictwo płytowa = Ricordi, RCA

Umberto Bindi wurodził się jako syn Włoszki i Francuza. Jego dziadek był pianistą, a wuj – znanym tenorem{{odn|Di Tonno|2016|s=17}}. W wieku 12 lat rozpoczął naukę gry na fortepianie pod kierunkiem Trettiego. W tym samym okresie zaczął grać na [[akordeon]]ie. W wieku młodzieńczym zaczął też interesować się sztuką operową, musicalem, operetką, komedią muzyczną czy wreszcie muzyką filmową{{r|Demetrio}}. W wieku 16 lat porzucił naukę w szkole średniej, aby poświęcić się komponowaniu. Studiował w konserwatorium, które ukończył z dyplomem. Wśród przedstawicieli ugrupowania zwanego scuola genovese dei cantautori Umberto Bindi był tym, który miał wyższe wykształcenie muzyczne, natomiast nigdy nie pisał tekstów{{odn|Deregibus|2010|s=65}}.

Pierwszą swoją piosenkę, „T'ho perduto” napisał w 1950 roku{{odn|Di Tonno|2016|s=8}}. W 1952 roku skomponował następną piosenkę, „La passerella”{{r|Demetrio}}, a w 1954 stworzył muzykę do rewii wystawianej na Lido di Venezia rewii, w której udział wzięli tacy aktorzy jak: [[Paolo Villaggio]], [[Rosanna Schiaffino]] i [[Marisa Alassio]]{{odn|Di Tonno|2016|s=8}}. To z muzyki do tej rewii wywodziły się jego sławne później piosenki takie jak: „Riviera” (1954) i „Non so” (1955). W 1956 roku napisał muzykę do komedii ''I nodi al pettine'', z której pochodzi piosenka „Piove a Roma”. W 1957 roku kompozytor Franco Mannino odkrył Umberta Bindiego i zlecił mu napisanie walczyka w stylu francuskim; tak powstała piosenka „Il barcarolo della Senna”, pierwsza opublikowana kompozycja młodego artysty. W tym okresie Umberto Bindi pokazał się w salonach Genui razem z poetą Pier Maria Virgilio i z [[Joe Sentieri]]m, który śpiewał takie jego piosenki, jak „Aimèz vous Paris?”. W 1958 roku napisał muzykę do kolejnej komedii, ''Oscar non ti spogliare'', wystawianej przez studentów{{r|Demetrio}}. Dzięki dyrygentowi Tony’emu De Vita i jego wsparciu finansowemu mógł wystąpić w studio mediolańskiej wytwórni płytowej [[Ariston Records|Ariston]], gdzie zaprezentował piosenkę „Odio”{{odn|Di Tonno|2016|s=8}}. Reżyser Silverio Blasi zlecił młodemu kompozytorowi napisanie muzyki do komedii telewizyjnej ''Non te li puoi portare appresso''. W tym samym roku Alfredo Rossi z wytwórni płytowej Ariston zaangażował go do napisania piosenki „I trulli di Allberobello”, którą zgłosił na 8. [[Festiwal Piosenki Włoskiej w San Remo|Festiwal Piosenki Włoskiej]] w [[San Remo]]. Piosenka, wykonana przez troje wykonawców: [[Aurelio Fierro|Aurelia Fierra]], [[Duo Fasano]] i Trio Joyce i, nie przeszła jednak do finału, pozostając za to przez 3 tygodnie w pierwszej dziesiątce listy przebojów 1958 roku{{r|Demetrio}}.

W tym czasie Bindi napisał już kilka innych piosenek (większość we współpracy z [[Giorgio Calabrese|Giorgiem Calabrese]]), zwłaszcza „Arrivederci”{{odn|Deregibus|2010|s=65}}.

Lata 1958 i 1959 okazały się decydujące; Bindi spotkał Nanniego Ricordi (z wytwórni Ricordi) i Giampiera Boneschiego. [[Don Marino Barreto Jr.]] przesłuchał kilka jego piosenek i zdecydował się wybrać na swój [[Singel (muzykawydawnictwo muzyczne)|singiel]] „Arrivederci” razem z własną piosenką „Angelitos negros”{{r|Demetrio}}; „Arrivederci” zajęła pierwsze miejsce na liście najlepiej sprzedawanych singli roku 1959<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.hitparadeitalia.it/hp_yends/hpe1959.htm|tytuł=I singoli più venduti del 1959|autor=Hit Parade Italia|opublikowany = www.hitparadeitalia.it |język=it|data dostępu=2009-09-26}}</ref>. Piosenka „Arrivederci” stałastając się sukcesem Umberta Bindiego. Wkrótce też i inni wykonawcy chcieli ją nagrać{{r|Demetrio}}. Również Bindi postanowił ją nagrać. Było to jego debiutanckie nagranie dla wytwórni Ricordi. Powstały dwie wersje utworu, jedna krótka, a druga, sentymentalna w nastroju, nagrana tylko na głos i fortepian. Piosenka zyskała międzynarodowy rozgłos, głównie za sprawą amerykańskiego [[trąbka|trębacza]] [[jazz]]owego [[Chet Baker|Cheta Bakera]]{{odn|Deregibus|2010|s=65}}.

Kolejnym potwierdzeniem pozycji artysty Bindiego stała się za to piosenka „Il nostro concerto” (również z tekstem Calabrese), w której pobrzmiewają tematy kilku kompozytorów angielskich („[[Koncert warszawski|Koncertu warszawskiego]]” [[Richard Addinsell|Richarda Addinsella]] i „Cornish Rhapsody” [[Hubert Bath|Huberta Batha]]) oraz [[II Koncertkoncert fortepianowy (Rachmaninow)|II Koncertukoncertu fortepianowego]] [[Siergiej Rachmaninow|Siergieja Rachmaninowa]]{{odn|Deregibus|2010|s=65}}. Piosenka, nietypowa jak na ówczesne czasy, z wstępem instrumentalnym, trwająca 5 i pół minuty, zdobyła jednak szybko popularność we Włoszech, dochodząc w lipcu do 1. miejsca na liście przebojów i zajmując 2. miejsce na liście najlepiej sprzedawanych singli roku 1960<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.hitparadeitalia.it/hp_yends/hpe1960.htm|tytuł=I singoli più venduti del 1960|autor=Hit Parade Italia|opublikowany = www.hitparadeitalia.it| język=it|data dostępu=2009-09-26}}</ref>; okazała się też najlepiej sprzedawanym singlem w jego karierze{{odn|Di Tonno|2016|s=8}}.

Oba albumy były jedynymi wydanymi w latach 60. płytami długogrającymi Bindiego, który tymczasem zmienił wytwórnię Ricordi na rzecz RCA. Nagrał również i dla niej szereg przebojów, wydanych na singlach, takich jak: „Un ricordo d'amore” (tekst: Gino Paoli), „Vacanze” (tekst: Rossi), „Vieni, andiamo” (tekst: Ofir-Bardotti), „Quello che c'era un giorno”, „Un'uomo che ti ama” (obie z tekstem Rossiego), „Ave Maria” (1964, tekst: Siberna), „Il giorno della verità” (tekst: Paoli) i najsłynniejszy z nich, „Il mio mondo” (tekst: Paoli), wylansowany na świecie przez brytyjską piosenkarkę [[Cilla Black|Cillę Black]] pod anglojęzycznym tytułem „You're my world”<ref group=uwaga>Tekst angielski: [[Carl Sigman]]</ref>; piosenka w 1964 roku okupowała przez 14 tygodni 1. miejsce na liście przebojów w Wielkiej Brytanii; podobny sukces odniosła w Belgii i we Francji ([[Richard Anthony]]) a później także i za oceanem: w 1976 roku powtórzona przez [[Dionne Warwick]] (w aranżacji [[Burt Bacharach|Burta Bacharacha]]) oraz [[Helen Reddy]] i wreszcie przez [[Tom Jones (piosenkarz)|Toma Jonesa]] w roku 1978{{r|Demetrio}}.

Z czasem jednak Bindi zaczął napotykać coraz większe trudności, częściowo z powodu inwazji muzyki [[Bigbit|big-beatowej]], a także z powodu swego non-konformizmu i nieskrywanej orientacjęorientacji homoseksualnej (pokazywał się na scenie ubrany w futro); wszystko to tworzyło wokół niego atmosferę niezrozumienia{{r|StoriaRadioTv}}. W tym czasie pisał piosenki dla innych wykonawców jak „Passo su passo” (tekst: [[Franco Migliacci]]), zgłoszona na Festiwal w San Remo 1964, gdzie wykonali ją [[Claudio Villa]] i Little Peggy March, jednak bez powodzenia{{r|Demetrio}}.

Powrócił ponownie do wytwórni Ariston i napisał kolejne piosenki na Festiwal w San Remo; pierwszą z nich była „Di fronte all'amore” (1965, tekst: Simoni), wykonywana przez [[Gianni Mascolo|Gianniego Mascola]] i [[Dusty Springfield]] podzieliła jednak los swojej poprzedniczki z 1964 roku. ZostalaZostała później nagrana przez francuskiego piosenkarza [[Richard Anthony|Richarda Anthony]] pod tytułem „Il est temps de comprendre”. W 1967 roku kolejna jego piosenka pojawilapojawiła siesię w San Remo – „La musica è finita” (współautorzy: Nisa i [[Franco Califano]]) odnoszacodnosząc wreszcie sukces – wykonywana przez Maria Guarnera i [[Ornella Vanoni|Ornellę Vanoni]] piosenka osiągnęła 4. miejsce{{odn|Giannotti|2005|s=32}}; ponadto przez 2 tygodnie przewodziła włoskiej liście przebojów{{r|Demetrio}}. Doczekała się również międzynarodowego wykonania; zaśpiewał ją (z angielskim tekstem) [[Robert Plant]], zanim w 1968 roku został członkiem grupy [[Led Zeppelin]]{{odn|Deregibus|2010|s=66}}{{odn|Comandè|Bellantuono|2014|s=brak}}. W 1968 roku kolejna jego piosenka wzięła udział w San Remo, tym razem była to „Per vivere” (tekst: Nisa); wykonywana przez [[Iva Zanicchi|Ivę Zanicchi]] i [[Udo Jürgens]]a nie przeszła jednak do finału{{odn|Giannotti|2005|s=32}}.

Po 4 latach milczenia Umberto Bindi nagrał wreszcie własne piosenki: „Per vivere” i „Storia al mare” (1968, Ariston)<ref>{{cytuj stronę|url= http://discografia.dds.it/scheda_titolo.php?idt=4433 |tytuł= PER VIVERE/STORIA AL MARE|autor= DISCOGRAFIA NAZIONALE DELLA CANZONE ITALIANA | opublikowany= discografia.dds.it |język=it|data dostępu=2016-07-31}}</ref> oraz „Mare” i „Ma perché” (1969, Variety)<ref>{{cytuj stronę|url= http://discografia.dds.it/scheda_titolo.php?idt=4044|tytuł= MARE/MA PERCHÉ |autor=DISCOGRAFIA NAZIONALE DELLA CANZONE ITALIANA | opublikowany= discografia.dds.it |język=it|data dostępu=2016-07-31}}</ref>.

Okres lat 60. i początek 70. w karierze Bindiego cechowały wielkie hity (na początku dekady) i rosnące rozczarowania w okresie późniejszym; artyście zaczęło brakować entuzjastycznych słuchaczy jego piosenek oraz zainteresowania prasy, która zajmowała się teraz młodymi, wschodzących gwiazdami, dotknął go też bojkot ze strony państwowej telewizji, nie akceptującej jego odmienności. Bindi, aby przeżyć, zdecydował się występować w piano barach na najlepszych statkach wycieczkowych. W wolnych chwilach pozostawał w domu słuchając ulubionych oper i komponując melancholijne melodie{{r|Demetrio}}{{r|Rockol}}.

Nagrany w w 1972 roku album ''Con il passare del tempo'' był pierwszym, jaki się ukazał po 11-letniej przerwie. Zawarte na nim kompozycje cechowały maestria i wyrafinowanie. Wyróżniały się npiosenki: „Io e la musica”, do której tekst napisał [[Bruno Lauzi]], „Scusa” z tekstem Caravagliosa i Marenga, „Per un piccolo eroe” z tekstem Franki Mazzoli oraz nowa wersja „Il mio mondo”. Do dwóch piosenek teksty napisał również Giorgio Calabrese: „Un uomo solo” i „Due come noi”. Za [[instrumentacja|orkiestrację]] albumu odpowiedzialny był mało wówczas znany we Włoszech amerykański kompozytor [[Bill Conti]]. Album wydała wytwórnia West Record, należąca do Aurelia Fierra. W 1975 roku Bindi otrzymał nagrodę Targa Tenco{{r|Demetrio}}.

W 1985 Alfredo Rossi, pierwszy wydawca Bindiego, postanowił wznowić produkcję i zrealizować jeden z pierwszych albumów będących hołdem dla żyjącego artysty. Album, zatytułowany ''Bindi'', miały tworzyć nagrania znanych artystek, przypominających w duecie z nim jego największe przeboje. Sam Bindi przypomniał jeden ze swoich dawnych hitów, „Il nostro concerto”. W duecie z [[Anna Identici|Anną Identici]] wykonał „Se ci sei”, później samodzielnie „Lasciatemi sognare” i „Nuvola per due”, po czym: „Il mio mondo” (z [[Loredana Bertè|Loredaną Bertè]], „Arrivederci” z [[Sônia Braga|Sônią Bragą]], „È vero” (z Celeste Johnson), „Amare te” (samodzielnie), „Chiedimi l’impossibile” (z [[Antonella Ruggiero|Antonellą Ruggiero]]), „Un ricordo d’amore” (samodzielnie), „Un giorno, un mese, un anno” (z [[Fiorella Mannoia|Fiorellą Mannoią]]), „Il confine” (samodzielnie), „La musica è finita” (z [[Ornella Vanoni|Ornellą Vanoni]]) i na zakończenie – fragment „Il nostro concerto”{{r|Demetrio}}.

W 1996 roku ukazała się antologia ''Il mio mondo''. W tym samym roku Bindi wziął udział w Festiwalu w San Remo, wykonując wspólnie z zespolemzespołem [[New Trolls]] piosenkę „Letti” (tekst: [[Renato Zero]]). Piosenka zajęła w finale ostatnie, 20. miejsce. Renato Zero wyprodukował również wydany w tym samym roku album Bindiego ''Di coraggio non si muore''{{r|Demetrio}}.

W 2000 roku wytwórnia [[Bertelsmann Music Group|BMG]] w serii ''Flashback: I grandi successi originali''wydała podwójny album CD z pierwszymi, największymi przebojami Bindiego. Wydawnictwo sprzedawano początkowo w drodze korespondencyjnej, a po śmierci artysty – równiezrównież w sklepach{{r|Demetrio}}.

Ostatnie lata życia upłynęły Bindiemu w biedzie. W kwietniu 2002 roku [[Gino Paoli]] nagłośnił w mediach tzw. „przypadek Bindiego” („caso Bindi”); Bindi mieszkalmieszkał wówczas w skromnym domu na wsi pod Rzymem. Był pozbawiony dochodów, ponieważ wpływy z jego praw autorskich szły na poczet spłaty jego długów, fiskus zajął nawet jego fortepian. Był poza tym fizycznie osłabiony ze względu na założenie czterech [[Pomostowanie aortalno-wieńcowe|bypassów]] w związku z chorobą serca. W efekcie został objęty tzw. Prawem Bacchelli (o pomocy dla zubożałych artystów), ale nie pomogło mu to. Miesiąc później, 23 maja 2002 roku zmarł w szpitalu Spallanzani w [[Rzym]]ie{{r|StoriaRadioTv}}.

: „Arrivederci”/„Odio”/„Nuvola per due”/„Amare te”

: „Girotondo per i grandi”/„Basta una volta”/„Tu”/„Non so”

: „Un giorno, un mese, un anno”/„Lasciatemi sognare”/„Appuntamento a Madrid”/„Il confine”

* 1960 – „Il nostro concerto” (Ricordi)

: „Il nostro concerto”/„Chiedimi l'impossibile”/„Un paradiso da vendere”/„Se ci sei”

* 1964 – „Il mio mondo” (RCA Victor)

: „Un ricordo d'amore”/„Vacanze”/„Il mio mondo”/„Vieni, andiamo”

<ref name="StoriaRadioTv">{{Cytuj stronę|url= http://www.storiaradiotv.it/UMBERTO%20BINDI.htm|tytuł= UMBERTO BINDI| autor= StoriaRadioTv |opublikowany = www.storiaradiotv.it |język= it|data dostępu= 2016-07-31|archiwum= https://web.archive.org/web/20160325174137/http://www.storiaradiotv.it/UMBERTO%20BINDI.htm|zarchiwizowano= 2016-03-25}}</ref>

* {{Cytuj książkę |nazwisko = Deregibus | imię = Enrico | autor link = | tytuł = Dizionario completo della Canzone Italiana| url = http://books.google.pl/books?id=QBko1XW9KOUC&pg=PA66&lpg=PA66&dq=umberto+bindi+io+e+il+mare&source=bl&ots=chWo52n3HT&sig=a2ZXsSz7wUDOIuj_NiFyxMXdcDc&hl=pl&sa=X&ei=pPm0U5TuBMrQ4QSAgoGwCA&ved=0CB4Q6AEwADgo#v=onepage&q=umberto%20bindi%20io%20e%20il%20mare&f=false| wydanie = | wydawca = Giunti Editore| miejsce = | data = | rok = 2010| miesiąc = | strony = | rozdział = | isbn = 9788809756250978-88-09-04602-3| oclc = | doi = | cytat = | język = it|odn = tak}}

* {{Cytuj książkę |nazwisko = Comandè| imię = Cinzia | autor link = | nazwisko2 = Bellantuono| imię2 = Roberta | autor link2 = | tytuł = Genova per noi: Zena cantautrice da Luigi Tenco a Roberto Ballerini | url = https://books.google.pl/books?id=nu2CBQAAQBAJ&pg=PT47&lpg=PT47&dq=via+cavour+in+quel+caff%C3%A8&source=bl&ots=c0QtkAboVc&sig=nYTdOxkJYVEXUGvTDGwowebIpZU&hl=pl&sa=X&ei=w47xVJWTFMvMygOz84CgDQ&ved=0CC8Q6AEwAjgU#v=onepage&q=via%20cavour%20in%20quel%20caff%C3%A8&f=false| wydanie = | wydawca = Lit Edizioni | miejsce = Roma| data = | rok = 2014| miesiąc = | strony = | rozdział = | isbn = 9788862317238| oclc = | doi = | cytat = | język = it|odn = tak}}

* [https://www.discogs.com/artist/636433-Umberto-Bindi Umberto Bindi] na [[Discogs]] {{Langlang|en}}

* [http://digilander.libero.it/gianni61dgl/umbertobindi.htm Umberto Bindi – Dyskografia] {{Langlang|it}}

{{DEFAULTSORTSORTUJ:Bindi, Umberto}}

[[Kategoria:LudzieArtyści związani z Genuą]]