Umberto Bindi
Umberto Bindi (ur. 12 maja 1932 w Bogliasco k. Genui, zm. 24 maja 2002 w Rzymie) – włoski piosenkarz i kompozytor.
| Miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
1956 – 2002 |
Umberto Bindi razem z takimi piosenkarzami jak Gino Paoli, Fabrizio De André, Bruno Lauzi i Luigi Tenco był reprezentantem tzw. genueńskiej szkoły śpiewających autorów (wł. scuola genovese dei cantautori), ugrupowania artystów, którzy postawili sobie za cel gruntowne odnowienie włoskiej muzyki popularnej na przełomie lat 50. i 60.
Biografia
Umberto Bindi już jako dziecko rozpoczął naukę gry na fortepianie, a w wieku młodzieńczym zaczął też interesować się sztuką operową, musicalem, operetką, komedią muzyczną czy wreszcie muzyką filmową. Te wszechstronne zainteresowania sprawiły, że to właśnie on był tym najlepiej przygotowanym od strony muzycznej spośród swoich kolegów, śpiewających autorów z Genui a jego skłonność do eleganckiej melodii i okazałych aranżacji miały go z czasem zbliżyć do wykonawców klasyki.
Pierwszą swoją piosenkę, T'ho perduto napisał w 1950. W 1952 skomponował następną piosenkę La passerella a w 1954 stworzył muzykę do rewii wystawianej na Lido di Venezia. To z muzyki do tej rewii wywodziły się jego sławne później piosenki takie jak: Riviera (1954) i Non so (1955). W 1956 roku napisał muzykę do komedii I nodi al pettine, z której pochodzi piosenka Piove a Roma.
W 1957 kompozytor Franco Mannino odkrył Umberto Bindiego i zlecił mu napisanie walczyka w stylu francuskim; tak powstała piosenka Il barcarolo della Senna, pierwsza opublikowana kompozycja młodego artysty. W tym okresie Umberto Bindi pokazał się w salonach Genui razem z poetą Pier Maria Virgilio i z Joe Sentieri, który śpiewał piosenki jego piosenki, jak np. Aimèz vous Paris?.
W 1958 Umberto Bindi napisał muzykę do kolejnej komedii, Oscar non ti spogliare, wystawianej przez studentów. Reżyser Silverio Blasi zlecił młodemu kompozytorowi napisanie muzyki do komedii telewizyjnej Non te li puoi portare appresso.
Lata 1958 i 1959 okazały się decydujące. Umberto Bindi spotkał Nanniego Ricordi (z wytwórni Ricordi) i Giampiero Boneschi. Marino Barreto jr. przesłuchał kilka jego piosenek i zdecydował się wybrać na swój singel Arrivederci razem z własną piosenką Angelitos negros; Arrivederci zajęła pierwsze miejsce na liście najlepiej sprzedawanych singli roku 1959 [1].
Piosenka Arrivederci stała się sukcesem Umberto Bindiego. Wkrótce też i inni chcieli ją nagrać. W 1958 roku producent Alfredo Rossi z wytwórni Ariston zamierzał nawet zaprezentować ją na Festiwalu w Sanremo ale ostatecznie wybrał inną – I trulli di Alberobello. Wybór okazał się niefortunny; piosenka wykonywana przez Duo Fasano, oraz przez Aurelio Fierro i Trio Joyce (z nieznacznie zmienioną melodią) nie weszła do finału. Pozostała jednak przez 3 tygodnie w pierwszej dziesiątce listy przebojów 1958. Marino Barreto jr. zamówił u Umberto Bindiego 2 następne piosenki, Nuvola per due i Non so (obie z tekstami Giorgio Calabrese) jednak Nanni Ricordi zdecydował, że piosenki tym razem nagra sam Umberto Bindi.
Tak też się i stało – Umberto Bindi oficjalnie zadebiutował na rynku fonograficznym.
Na fali sukcesu Arrivederci ukazał się w 1960 pierwszy LP młodego artysty, zatytułowany: Umberto Bindi e le sue canzoni, wydany przez Ricordi. Poza wspomnianymi już piosenkami album zawierał też nowe kompozycje Umberto Bindiego, wszystkie, oprócz È vero, z tekstami Giorgio Calabrese. To właśnie Giorgio Calabrese, również genueńczyk, pisał teksty do najlepszych kompozycji Umberto Bindiego z tego okresu.
Kolejny wielki przebój Umberto Bindiego to Il nostro concerto (również z tekstem Calabrese). Piosenka, nietypowa jak na ówczesne czasy, z wstępem instrumentalnym (cytat z koncertu Rachmaninowa), trwająca 5 i pół minuty, zdobyła jednak szybko popularność we Włoszech, zajmując 2. miejsce na liście najlepiej sprzedawanych singli roku 1960[2]; piosenkę włączył do swego repertuaru Marino Barreto jr. a na świecie Tony Bennett.
W 1960 kolejna piosenka Umberto Bindiego wzięła udział w Festiwalu w Sanremo – È vero (tekst: Nisa), wykonywana przez Minę i Teddy Reno osiągnęła 8 miejsce.
W 1961 Umberto Bindi zdecydował się osobiście wystąpić na Festiwalu w Sanremo ale jego piosenka Non mi dire chi sei (tekst: Calabrese) śpiewana w parze z Mirandą Martino zajęła zaledwie 11 miejsce.
W 1961 ukazał się też kolejny LP artysty, zatytułowany po Umberto Bindi. Poza wspomnianym już Il nostro concerto zawierał kolejny przebój, Riviera, napisany na cześć rodzinnej Ligurii (nagrany następnie we Francji przez Georges'a Moustaki) a także Noi due, Appuntamento a Madrid czy Girotondo per i grandi.
Okazać się miało następnie, że wspomniane albumy będą jedynymi wydanymi w latach 60. płytami długogrającymi Umberto Bindiego, który tymczasem zmienił wytwórnię Ricordi na rzecz RCA. Nagrał również i dla niej szereg znakomitych przebojów, wydanych na singlach, jak: Vacanze (1962, tekst:Rossi), Vieni, andiamo (1963, tekst: Ofir-Bardotti), Quello che c'era un giorno, Un'uomo che ti ama (1964, obie z tekstem Rossiego), Ave Maria (1964, tekst: Siberna).
Umberto Bindi utrzymywał w tym czasie bliskie kontakty z Luigim Tenco a zwłaszcza z Bruno Lauzim.
Za sprawa Nanniego Ricordi poznał też w tym czasie Gino Paolego przy okazji prezentacji w Teatro Lirico w Mediolanie filmu Luchino Viscontiego Rocco e i suoi fratelli (w którym Umberto Bindi zaśpiewał swoją piosenkę È vero). To właśnie znajomość z Gino Paolim miała zaowocować wspólnym napisaniem kilku piosenek jak: Un ricordo d'amore (1962, RCA), Il giorno della verità (1964, RCA) a zwłaszcza ten najsłynniejszy, Il mio mondo (1963, RCA), wylansowany na świecie przez brytyjską piosenkarkę Cillę Black pod anglojęzycznym tytułem You're my world (tekst angielski: Carl Sigman); piosenka okupowała w 1964 roku przez ponad 3 miesiące 1 miejsce na liście przebojów w Wielkiej Brytanii; podobny sukces odniosła w Belgii i we Francji (Richard Anthony) a później także i za oceanem: w 1976 roku powtórzona przez Dionne Warwick (w aranżacji Burta Bacharacha) oraz Helen Reddy i wreszcie przez Toma Jonesa w roku 1978.
Z czasem jednak Umberto Bindi zaczął napotykać coraz większe trudności w środowisku muzycznym, częściowo z powodu braku zapotrzebowania na wyrafinowanych kompozytorów, do jakich się niewątpliwie zaliczał, ale szczególnie z powodu dyskryminacji, jakiej doznawał ze względu na swoją nieskrywaną orientację homoseksualną. Miał m.in. zakaz występów ww włoskiej telewizji publicznej RAI, nie nagrywał też nowych piosenek ale pisał za to pojedyncze piosenki dla innych wykonawców:
– 1964 Passo su passo (tekst: Franco Migliacci), zgłoszona na Festiwal w Sanremo 1964, wykonywana przez Claudio Villę i Little Peggy March; piosenka jednak nie zakwalifikowała się do finału.
W 1965 Umberto Bindi przeszedł do wytwórni CGD ale znów, na skutek interwencji pewnych osób, współpraca nie doszła do skutku. Tymczasem dostał propozycję napisania muzyki do sztuki Turandot Carlo Gozziego w reżyserii Beppe Menegatti. Propozycję przyjął, uczestnicząc później w jej inscenizacjach jako aktor.
Powrócił ponownie do wytwórni Ariston i napisał kolejne piosenki na Festiwal Sanremo:
– Di fronte all'amore (1965, tekst: Simoni); piosenka wykonywana przez Gianni Mascolo i Dusty Springfield podzieliła jednak los swojej poprzedniczki z 1964 roku. Zostaje później nagrana przez francuskiego piosenkarza Richarda Anthony pod tytułem Il Est Temps De Comprendre.
– W 1967 kolejny start w Sanremo piosenką La musica è finita (współautorzy: Nisa i Franco Califano). I wreszcie sukces – wykonywana przez Mario Guarnera i Ornellę Vanoni piosenka osiągnęła 4 miejsce, najwyższe z piosenek Umberto Bindiego, biorących udział w tym festiwalu; ponadto przez 2 tygodnie przewodziła włoskiej liście przebojów.
– 1968 znów w Sanremo – piosenka Per vivere (tekst: Nisa) wykonywana przez Ivę Zanicchi i Udo Jürgensa nie przeszła jednak do finału.
Po 4 latach milczenia Umberto Bindi nagrał wreszcie własne piosenki: Per vivere i Storia al mare (1968, Ariston) oraz Mare i Ma perché (1969, Variety).
Wydane w 1972 i 1976 kolejne, skądinąd wartościowe albumy "Con il passare del tempo" i "Io e il mare" nie przyniosły artyście spodziewanego rozgłosu, więc nie pozostało mu nic innego jak powściągnąć swoje ambicje artystyczne i śpiewać w lokalnych klubach i na statkach wycieczkowych.
Sytuacja materialna artysty stopniowo pogarszała się. Nie przyniósł odmiany występ na Festiwalu w Sanremo w 1996 ani nagrany w tym samym czasie album Di coraggio non si muore.
Ostatnie lata jego życia upłynęły w biedzie. Nie pomogło mu nawet objęcie go tzw. Prawem Bacchelli (o pomocy dla zubożałych artystów).[3] Opuszczony przez wszystkich, wycieńczony chorobą (zawał serca) Umberto Bindi zmarł w szpitalu Spallanzani w Rzymie w nocy z 23 na 24 maja 2002.
Dyskografia
Albumy
Albumy studyjne
- 1960 – Umberto Bindi e le sue canzoni (Ricordi)
- 1961 – Umberto Bindi (Ricordi)
- 1972 – Con il passare del tempo (West Record)
- 1976 – Io e il mare (Durium)
- 1982 – D'ora in poi (Targa) (wznowiony w 1996 jako: Le voci della sera przez D.V. More Records)
- 1985 – Bindi (Ariston)
- 1996 – Di coraggio non si muore (Fonopoli Stage)
Kompilacje
- 1996 – Il mio mondo (antologia)
- 2000 – Umberto Bindi (2cd)(antologia BMG Ricordi/Ricordi, seria Flashback: I grandi successi originali)
- 2002 – Umberto Bindi (2cd) (antologia BMG Italy/BMG Ricordi)
- 2005 – Il mio mondo...Umberto Bindi (antologia Rai Trade)
Albumy nagrane z innymi artystami
- 1994 – Il nostro concerto (z Bruno Martino; wydawnictwo limitowane)
Single[4]
- 1959 – Arrivederci/Odio (Ricordi)
- 1959 – Amare te/Nuvola per due (Ricordi)
- 1959 – Girotondo per i grandi/Basta una volta (Ricordi)
- 1959 – Tu/Non so (Ricordi)
- 1960 – Un giorno, un mese, un anno/Lasciatemi sognare (Ricordi)
- 1960 – Appuntamento a Madrid/Il confine (Ricordi)
- 1960 – È vero/Luna nuova sul Fuji-Yama (Ricordi)
- 1960 – Il nostro concerto/Un giorno, un mese, un anno (Ricordi)
- 1960 – Se ci sei/Chiedimi l'impossibile (Ricordi)
- 1960 – Un paradiso da vendere/Marie Claire (Ricordi)
- 1961 – Non mi dire chi sei/Amare te (Ricordi)
- 1961 – Riviera/Vento di mare (Ricordi)
- 1961 – Noi due/Appuntamento a Madrid (Ricordi)
- 1961 – Ninna nanna/Girotondo per i grandi (Ricordi)
- 1962 – Jane/Carnevale a Rio (Ricordi)
- 1962 – Un ricordo d'amore/Vacanze (RCA)
- 1963 – Il mio mondo/Vieni, andiamo (RCA)
- 1964 – Ave Maria/Un uomo che ti ama (RCA)
- 1964 – Quello che c'èra un giorno/ l giorno della verità (RCA)
- 1968 – Per vivere/Storia al mare (Ariston)
- 1969 – Mare/Ma perché (Variety)
- 1976 – Io e il mare/Flash (Durium)
- 1976 – L'alba/Bogliasco notturno (Durium)
- 1996 – Letti (z New Trolls)/Chiara/Miracolo miracolo (tylko New Trolls) (Fonopoli Stage)
EP-ki[4]
- 1959 La sua voce, il suo pianoforte e le sue canzoni (Ricordi)
Arrivederci/Odio/Nuvola per due/Amare te
- 1959 Girotondo per i grandi (Ricordi)
Girotondo per i grandi/Basta una volta/Tu/Non so
- 1960 Un giorno, un mese, un anno (Ricordi)
Un giorno, un mese, un anno/Lasciatemi sognare/Appuntamento a Madrid/Il confine
- 1960 Il nostro concerto (Ricordi)
Il nostro concerto/Chiedimi l'impossibile/Un paradiso da vendere/Se ci sei
- 1964 Il mio mondo (RCA Victor)
Un ricordo d'amore/Vacanze/Il mio mondo/Vieni, andiamo
- ↑ Hit Parade Italia: I singoli più venduti del 1959. [dostęp 2009-09-26]. (wł.).
- ↑ Hit Parade Italia: I singoli più venduti del 1960. [dostęp 2009-09-26]. (wł.).
- ↑ Luzzatto Fegiz Mario w: Corriere della Sera: Umberto Bindi: sono stato una cicala. [dostęp 2010-01-19]. (wł.).
- ↑ a b Discografia Nazionale della Canzone Italiana: Discografia di Umberto Bindi. [dostęp 2010-02-03]. (wł.).