Umberto Bindi

Umberto Bindi (ur. 12 maja 1932 w Bogliasco koło Genui, zm. 23 maja 2002 w Rzymie) – włoski piosenkarz i kompozytor.

Umberto Bindi

Imię i nazwisko	Umberto Emilio Bindi
Data i miejsce urodzenia	12 maja 1932 Bogliasco
Data i miejsce śmierci	23 maja 2002 Rzym
Przyczyna śmierci	zawał serca
Instrumenty	fortepian
Gatunki	pop
Zawód	piosenkarz, kompozytor
Aktywność	1950–1996
Powiązania	Gino Paoli, Giorgio Calabrese

{{Artysta muzyczny infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | faksymile = | wydawnictwo = | nazwa oryginalna = | alt zdjęcia = | opis faksymile = Nieznane pola: "wytwórnia płytowa" oraz "podpis".

Umberto Bindi razem z takimi piosenkarzami jak Gino Paoli, Fabrizio De André, Bruno Lauzi i Luigi Tenco był reprezentantem tzw. Scuola genovese dei cantautori (dosł. genueńskiej szkoły śpiewających autorów), ugrupowania artystów, którzy postawili sobie za cel gruntowne odnowienie włoskiej muzyki popularnej na przełomie lat 50. i 60.. Najbardziej znane jego piosenki to: „Arrivederci” (1958), „Il nostro concerto” (1960) i „Il mio mondo” (1963), spopularyzowany na świecie przez Cillę Black.

Biografia

Początki

Umberto Bindi w wieku 12 lat rozpoczął naukę gry na fortepianie pod kierunkiem Trettiego. W tym samym okresie zaczal grac na fisharmonii. W wieku młodzieńczym zaczął też interesować się sztuką operową, musicalem, operetką, komedią muzyczną czy wreszcie muzyką filmową.. W wieku 16 lat porzucił naukę w szkole średniej, aby poświęcić się komponowaniu. Studiował w konserwatorium, które ukończył z dyplomem. Wśród przedstawicieli ugrupowania zwanego scuola genovese dei cantautori Umberto Bindi był tym, który miał wyższe wykształcenie muzyczne, natomiast nigdy nie pisał tekstów.

Lata 50.

Pierwszą swoją piosenkę, „T'ho perduto” napisał w 1950 roku. W 1952 roku skomponował następną piosenkę „La passerella” a w 1954 stworzył muzykę do rewii wystawianej na Lido di Venezia. To z muzyki do tej rewii wywodziły się jego sławne później piosenki takie jak: „Riviera” (1954) i „Non so” (1955). W 1956 roku napisał muzykę do komedii I nodi al pettine, z której pochodzi piosenka „Piove a Roma”. W 1957 roku kompozytor Franco Mannino odkrył Umberta Bindiego i zlecił mu napisanie walczyka w stylu francuskim; tak powstała piosenka „Il barcarolo della Senna”, pierwsza opublikowana kompozycja młodego artysty. W tym okresie Umberto Bindi pokazał się w salonach Genui razem z poetą Pier Maria Virgilio i z Joe Sentierim, który śpiewał takie jego piosenki, jak „Aimèz vous Paris?”. W 1958 roku napisał muzykę do kolejnej komedii, Oscar non ti spogliare, wystawianej przez studentów. Reżyser Silverio Blasi zlecił młodemu kompozytorowi napisanie muzyki do komedii telewizyjnej Non te li puoi portare appresso. W tym samym roku Alfredo Rossi z wytwórni płytowej Ariston zaangażował go do napisania piosenki „I trulli di Allberobello”, którą zgłosił na 8. Festiwal Piosenki Włoskiej w San Remo. Piosenka, wykonana przez troje wykonawców: Aurelia Fierra, Duo Fasano i Trio Joyce i nie przeszła jednak do finału, pozostając za to przez 3 tygodnie w pierwszej dziesiątce listy przebojów 1958 roku.

W tym czasie Bindi napisał już kilka innych piosenek (większość we współpracy z Giorgiem Calabrese), zwłaszcza „Arrivederci”.

Lata 1958 i 1959 okazały się decydujące. Umberto Bindi spotkał Nanniego Ricordi (z wytwórni Ricordi) i Giampiero Boneschi. Don Marino Barreto Jr. przesłuchał kilka jego piosenek i zdecydował się wybrać na swój singiel „Arrivederci” razem z własną piosenką „Angelitos negros”; „Arrivederci” zajęła pierwsze miejsce na liście najlepiej sprzedawanych singli roku 1959. Piosenka „Arrivederci” stała się sukcesem Umberta Bindiego. Wkrótce też i inni wykonawcy chcieli ją nagrać. Również Bindi postanowił ją nagrać. Było to jego debiutanckie nagranie dla wytwórni Ricordi. Powstały dwie wersje utworu, jedna krótka, a druga, sentymentalna w nastroju, nagrana tylko na głos i fortepian. Piosenka zyskała międzynarodowy rozgłos, głównie za sprawą amerykańskiego trębacza jazzowego Cheta Bakera.

Don Marino Barreto Jr. zamówił u Bindiego dwie następne piosenki, „Nuvola per due” i „Non so” (obie z tekstami Giorgia Calabrese), jednak Nanni Ricordi zdecydował, że piosenki te tym razem nagra sam Bindi. Obie cieszyły się zainteresowaniem, choć mniejszym, niż „Arrivederci”.

Lata 60.

W 1960 roku, na fali sukcesu „Arrivederci” ukazał się debiutancki album LP Bindiego, zatytułowany: Umberto Bindi e le sue canzoni, wydany przez Ricordi. W tym samym roku piosenka „È vero”, do której tekst napisał Nicola Salerno (ukrywający się pod pseudonimem Nisa), została zgłoszona na Festiwal w San Remo, gdzie wykonali ją Mina (w wersji urlatori) i Teddy Reno (w wersji szeptanej); piosenka zajęła 8. miejsce.

Kolejnym potwierdzeniem pozycji artysty Bindiego stała się za to piosenka „Il nostro concerto” (również z tekstem Calabrese), w której pobrzmiewają tematy kilku kompozytorów angielskich („Koncertu warszawskiego” Richarda Addinsella i „Cornish Rhapsody” Huberta Batha) oraz II Koncertu fortepianowego Siergieja Rachmaninowa. Piosenka, nietypowa jak na ówczesne czasy, z wstępem instrumentalnym, trwająca 5 i pół minuty, zdobyła jednak szybko popularność we Włoszech, dochodząc w lipcu do 1. miejsca na liście przebojów i zajmując 2. miejsce na liście najlepiej sprzedawanych singli roku 1960.

W 1961 roku Umberto Bindi zdecydował się osobiście wystąpić na Festiwalu w San Remo z piosenką „Non mi dire chi sei” (tekst: Calabrese), zaśpiewaną w parze z Mirandą Martino; piosenka zajęła 11. miejsce. Podczas występu sensację wzbudził pierścionek z brylantem na palcu Bindiego. Od tej chwili jego orientacja homoseksualna, której nigdy nie ukrywał, zaczęła być powodem jego dyskryminacji. W tym samym roku ukazał się też kolejny LP artysty, zatytułowany Umberto Bindi. Poza wspomnianym już „Il nostro concerto” zawierał kolejny przebój, „Riviera”, napisany na cześć rodzinnej Ligurii (nagrany następnie we Francji przez Georges’a Moustaki) a także „Noi due”, „Appuntamento a Madrid” czy „Girotondo per i grandi”.

Oba albumy były jedynymi wydanymi w latach 60. płytami długogrającymi Bindiego, który tymczasem zmienił wytwórnię Ricordi na rzecz RCA. Nagrał również i dla niej szereg przebojów, wydanych na singlach, takich jak: „Un ricordo d'amore” (tekst: Gino Paoli), „Vacanze” (tekst: Rossi), „Vieni, andiamo” (tekst: Ofir-Bardotti), „Quello che c'era un giorno”, „Un'uomo che ti ama” (obie z tekstem Rossiego), „Ave Maria” (1964, tekst: Siberna), „Il giorno della verità” (tekst: Paoli) i najsłynniejszy z nich, „Il mio mondo” (tekst: Paoli), wylansowany na świecie przez brytyjską piosenkarkę Cillę Black pod anglojęzycznym tytułem „You're my world”; piosenka w 1964 roku okupowała przez 14 tygodni 1. miejsce na liście przebojów w Wielkiej Brytanii; podobny sukces odniosła w Belgii i we Francji (Richard Anthony) a później także i za oceanem: w 1976 roku powtórzona przez Dionne Warwick (w aranżacji Burta Bacharacha) oraz Helen Reddy i wreszcie przez Toma Jonesa w roku 1978.

Umberto Bindi (1965)

Z czasem jednak Bindi zaczął napotykać coraz większe trudności, częściowo z powodu inwazji muzyki big-beatowej, a także z powodu swego non-konformizmu i nieskrywanej orientację homoseksualnej (pokazywał się na scenie ubrany w futro); wszystko to tworzyło wokół niego atmosferę niezrozumienia. W tym czasie pisał piosenki dla innych wykonawców jak „Passo su passo” (tekst: Franco Migliacci), zgłoszona na Festiwal w San Remo 1964, gdzie wykonali ją Claudio Villa i Little Peggy March, jednak bez powodzenia.

W 1965 roku przeszedł do wytwórni CGD, ale znów, na skutek interwencji pewnych osób, współpraca nie doszła do skutku. W tym samym roku napisał muzykę do sztuki Turandot Carla Gozziego w reżyserii Beppe Menegattiego, z udziałem Carli Fracci, Giulia Brogiego, Ottavii Piccolo, Paola Poli i tancerzy Maggio Musicale Fiorentino. Sam wziął w niej udział jako aktor, uczestnicząc w tournée, które trwało przez całe lato.

Powrócił ponownie do wytwórni Ariston i napisał kolejne piosenki na Festiwal w San Remo:

– „Di fronte all'amore” (1965, tekst: Simoni); piosenka wykonywana przez Gianniego Mascola i Dusty Springfield podzieliła jednak los swojej poprzedniczki z 1964 roku. Zostala później nagrana przez francuskiego piosenkarza Richarda Anthony pod tytułem „Il est temps de comprendre”.

– W 1967 roku kolejny start w San Remo z piosenką „La musica è finita” (współautorzy: Nisa i Franco Califano). I wreszcie sukces – wykonywana przez Maria Guarnera i Ornellę Vanoni piosenka osiągnęła 4. miejsce, najwyższe z piosenek Umberto Bindiego, biorących udział w tym festiwalu; ponadto przez 2 tygodnie przewodziła włoskiej liście przebojów. Doczekała się również międzynarodowego wykonania; zaśpiewał ją (z angielskim tekstem) Robert Plant, zanim w 1968 roku został członkiem grupy Led Zeppelin.

– w 1968 ponownie w San Remo – piosenka „Per vivere” (tekst: Nisa) wykonywana przez Ivę Zanicchi i Udo Jürgensa nie przeszła jednak do finału.

Po 4 latach milczenia Umberto Bindi nagrał wreszcie własne piosenki: „Per vivere” i „Storia al mare” (1968, Ariston) oraz „Mare” i „Ma perché” (1969, Variety).

Lata 70. i późniejsze

Wydane w 1972 i 1976 kolejne, skądinąd wartościowe albumy Con il passare del tempo i Io e il mare nie przyniosły artyście spodziewanego rozgłosu, więc nie pozostało mu nic innego jak powściągnąć swoje ambicje artystyczne i śpiewać w lokalnych klubach i na statkach wycieczkowych.

Sytuacja materialna artysty stopniowo pogarszała się. Nie przyniósł odmiany występ na Festiwalu w San Remo w 1996 roku ani nagrany w tym samym czasie album Di coraggio non si muore.

Ostatnie lata jego życia upłynęły w biedzie. W kwietniu 2002 roku Gino Paoli nagłośnił w mediach tzw. „przypadek Bindiego” („caso Bindi”); Bindi mieszkal wówczas w skromnym domu na wsi pod Rzymem. Był pozbawiony dochodów, ponieważ wpływy z jego praw autorskich szły na poczet spłaty jego długów, fiskus zajął nawet jego fortepian. Był poza tym fizycznie osłabiony ze względu na założenie czterech bypassów w związku z chorobą serca. W efekcie został objęty tzw. Prawem Bacchelli (o pomocy dla zubożałych artystów), ale nie pomogło mu to. Miesiąc później, 23 maja 2002 roku zmarł w szpitalu Spallanzani w Rzymie.

Dyskografia

Albumy

Albumy studyjne

• 1960 – Umberto Bindi e le sue canzoni (Ricordi)
• 1961 – Umberto Bindi (Ricordi)
• 1972 – Con il passare del tempo (West Record)
• 1976 – Io e il mare (Durium)
• 1982 – D'ora in poi (Targa) (wznowiony w 1996 jako: Le voci della sera przez D.V. More Records)
• 1985 – Bindi (Ariston)
• 1996 – Di coraggio non si muore (Fonopoli Stage)

Kompilacje

• 1996 – Il mio mondo (antologia)
• 2000 – Umberto Bindi (2cd) (antologia BMG Ricordi/Ricordi, seria Flashback: I grandi successi originali)
• 2002 – Umberto Bindi (2cd) (antologia BMG Italy/BMG Ricordi)
• 2005 – Il mio mondo...Umberto Bindi (antologia Rai Trade)

Albumy nagrane z innymi artystami

• 1994 – Il nostro concerto (z Brunem Martinem; wydawnictwo limitowane)

Single

• 1959 – „Arrivederci”/„Odio” (Ricordi)
• 1959 – „Amare te”/„Nuvola per due” (Ricordi)
• 1959 – „Girotondo per i grandi”/„Basta una volta” (Ricordi)
• 1959 – „Tu”/„Non so” (Ricordi)
• 1960 – „Un giorno, un mese, un anno”/„Lasciatemi sognare” (Ricordi)
• 1960 – „Appuntamento a Madrid”/„Il confine” (Ricordi)
• 1960 – „È vero”/„Luna nuova sul Fuji-Yama” (Ricordi)
• 1960 – „Il nostro concerto”/„Un giorno, un mese, un anno” (Ricordi)
• 1960 – „Se ci sei”/„Chiedimi l'impossibile” (Ricordi)
• 1960 – „Un paradiso da vendere”/„Marie Claire” (Ricordi)
• 1961 – „Non mi dire chi sei”/„Amare te” (Ricordi)
• 1961 – „Riviera”/„Vento di mare” (Ricordi)
• 1961 – „Noi due”/„Appuntamento a Madrid” (Ricordi)
• 1961 – „Ninna nanna”/„Girotondo per i grandi” (Ricordi)
• 1962 – „Jane”/„Carnevale a Rio” (Ricordi)
• 1962 – „Un ricordo d'amore”/„Vacanze” (RCA)
• 1963 – „Il mio mondo”/„Vieni, andiamo” (RCA)
• 1964 – „Ave Maria”/„Un uomo che ti ama” (RCA)
• 1964 – „Quello che c'èra un giorno”/„Il giorno della verità” (RCA)
• 1968 – „Per vivere”/„Storia al mare” (Ariston)
• 1969 – „Mare”/„Ma perché” (Variety)
• 1976 – „Io e il mare”/„Flash” (Durium)
• 1976 – „L'alba”/„Bogliasco notturno” (Durium)
• 1996 – „Letti” (z New Trolls)/Chiara/„Miracolo miracolo” (tylko New Trolls) (Fonopoli Stage)

EP-ki

• 1959 - „La sua voce, il suo pianoforte e le sue canzoni” (Ricordi)

„Arrivederci”/„Odio”/„Nuvola per due”/„Amare te”

• 1959 – „Girotondo per i grandi” (Ricordi)

„Girotondo per i grandi”/„Basta una volta”/„Tu”/„Non so”

• 1960 – „Un giorno, un mese, un anno” (Ricordi)

„Un giorno, un mese, un anno”/„Lasciatemi sognare”/„Appuntamento a Madrid”/„Il confine”

• 1960 – „Il nostro concerto” (Ricordi)

„Il nostro concerto”/„Chiedimi l'impossibile”/„Un paradiso da vendere”/„Se ci sei”

• 1964 – „Il mio mondo” (RCA Victor)

„Un ricordo d'amore”/„Vacanze”/„Il mio mondo”/„Vieni, andiamo”

Bibliografia

• Enrico Deregibus: Dizionario completo della Canzone Italiana. Giunti Editore, 2010. ISBN 978-88-09-75625-0. (wł.).
• Cinzia Comandè, Roberta Bellantuono: Genova per noi: Zena cantautrice da Luigi Tenco a Roberto Ballerini. Roma: Lit Edizioni, 2014. ISBN 978-88-6231-723-8. (wł.).
• Marcello Giannotti: L'enciclopedia di Sanremo: 55 anni di storia del festival dalla A alla Z. Gremese Editore, 2005. ISBN 88-8440-379-0. (wł.).

Linki zewnętrzne

• Umberto Bindi w bazie IMDb (ang.)
• Umberto Bindi na Discogs (ang.)
• Umberto Bindi – Dyskografia (wł.)