całka

całka (język polski)

$\int \limits _{a}^{b}f(x)dx$

całka (1.1) oznaczona

wymowa:

IPA: [ˈt͡sawka], AS: [cau̯ka], ​

podział przy przenoszeniu wyrazu: cał•ka

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) mat. wspólna nazwa wielu powiązanych pojęć rachunku całkowego; zob. też całka w Wikipedii

(1.2) techn. jedna ze ścian złożonych z blatów surowiznowych, lanych w ognisku fryszerskim, którymi piec płomienny jest obstawiony zewnątrz i które tworzą skrzynię

(1.3) daw. rub. niewinna dziewczyna, dziewica

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	całka	całki
dopełniacz	całki	całek
celownik	całce	całkom
biernik	całkę	całki
narzędnik	całką	całkami
miejscownik	całce	całkach
wołacz	całko	całki

przykłady:

(1.1) Mój kolega miał problem z wyznaczeniem trudnej całki.

(1.1) Aby rozwiązać to zadanie, konieczne jest wyznaczenie całki na przedziale [0, 1].

(1.1) Całka nieoznaczona jest pojęciem odwrotnym do pochodnej funkcji.

składnia:

kolokacje:

(1.1) liczyć / policzyć / wyliczać / wyliczyć / wyznaczać / wyznaczyć całkę • całka wielokrotna • całka podwójna • całka potrójna • całka oznaczona • całka nieoznaczona • całka Daniella-Stone’a • całka Darboux • całka Lebesgue’a • całka Riemanna • całka Riemanna-Stieltjesa • całka krzywoliniowa • całka niewłaściwa • całka powierzchniowa • całka stochastyczna • całka równania różniczkowego

synonimy:

(1.2) ostawa

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. całkowanie n, scałkowanie n, całość ż

zdrobn. całeczka ż

czas. całkować ndk., scałkować dk.

przym. całkowy, całkowalny, cały, całkowity

przysł. całkowo, całkowicie, cało

związki frazeologiczne:

całka ruchu

etymologia:

Termin całka, podobnie jak pochodna, jest kalką wyrazową. Ma brzmienie rodzime (por. pol. całość, scalać itp.), ale znaczenie ukształtowane pod wpływem wzorów obcych – średniofranc. integral (por. ang. integral, bask. integral, białor. інтэграл, czes. integrál, duń. integral, franc. intégrale, niem. Integral, norw. integral, ros. интеграл, słc. integrál, słń. integral, szw. integral, węg. integrál, wł. integrale itp.). Termin całka – jako kalkę ze wspomnianego francuskiego terminu – wprowadził do języka polskiego Jan Śniadecki.

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) integral
• baskijski: (1.1) integral
• białoruski: (1.1) інтэграл m
• bułgarski: (1.1) интеграл m
• czeski: (1.1) integrál m
• duński: (1.1) integral n
• esperanto: (1.1) integralo
• francuski: (1.1) intégrale ż
• hiszpański: (1.1) integral ż
• islandzki: (1.1) heildi n
• japoński: (1.1) 積分 (sekibun)
• koreański: (1.1) 적분 (jeogbun)
• niemiecki: (1.1) Integral n
• nowogrecki: (1.1) ολοκλήρωμα n
• rosyjski: (1.1) интеграл m
• słowacki: (1.1) integrál m
• słoweński: (1.1) integral m
• szwedzki: (1.1) integral w
• węgierski: (1.1) integrál
• włoski: (1.1) integrale m

źródła: