Pakarang

Pakarang nyaéta alat nu bisa dipaké nalika bitotama pikeun nelasan atawa numpurkeun, atawa ngancurkeun. Pakarang bisa dipaké pikeun nyerang musuh atawa méla diri tina ancaman. Pakarang mimiti dipaké ku manusa minangka alat pikeun moro.

Bayonét, dipaké kénéh dina perang minangka péso jeung janggala.

Sacara métafor, naon baé nu dipaké (najan sacara psikologis) bisa disebut pakarang, ti péso nepi ka rudal balistik antarbuana (intercontinental ballistic missile, ICBM).

Pikeun béréndélan nu lengkep ngeunaan pakarang, tempo téhnologi jeung parabot militér.

Sajarah

Tapak manusa ti jaman pangawalna nepi ka kaadaban kiwari, kamekaran manusa téh salawasna dibarengan ku pakarang. Kamekaran pakarang sarua gancangna jeung kamekaran téhnologi. Dina mangsa kuna, pakarang téh mangrupa ciri kakuatan manusa, utamana mah sabab awak manusa teu boga pakarang alami samodél sihung. Pakarang ieu ngamungkinkeun nu nyepengna leuwih bahya batan manusa nu teu nyepeng pakarang.

Pakarang dumasar mangsa

• Kuna
• Panengah
• Téhnologi militér perang Napoléon
• Téhnologi militér Perang Dunya I
• Téhnologi militér Perang Dunya II
• Téhnologi militér ahir abad ka-20
• Pakarang modérn
• Sagala jaman

Tempo ogé

Artikel ieu keur dikeureuyeuh, ditarjamahkeun tina basa Inggris. Bantuanna didagoan pikeun narjamahkeun.