บ่
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *boːᴮ (“ไม่”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน บ่, ภาษาลาว ບໍ່ (บํ่), ภาษาคำเมือง ᨷᩴ᩵ (บํ่), ภาษาเขิน ᨷᩢ (บั), ภาษาไทลื้อ ᦢᧁᧈ (เบ่า), ภาษาไทดำ ꪹꪚ꪿ꪱ (เบ่า), ภาษาไทใหญ่ မဝ်ႇ (ม่ว), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง mboh, ภาษาจ้วง mbouj; เทียบภาษาหมิ่นใต้ 無／无 (บ๊อ, “ไม่มี”)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | บ่อ | เบาะ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bɔ̀ɔ | bɔ̀ |
| ราชบัณฑิตยสภา | bo | bo | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /bɔː˨˩/(สัมผัส) | /bɔʔ˨˩/(สัมผัส) | |
| คำพ้องเสียง | บ่อ | ||
คำกริยาวิเศษณ์
[แก้ไข]บ่
- (ภาษาหนังสือ, ร้อยกรอง, ภาษาถิ่น) ไม่, มักใช้ในหนังสือเก่าหรือกวีนิพนธ์ หรือบางท้องถิ่น, ในที่ใช้ บ เมื่อใช้ว่า บ่ ก็มีความเช่นเดียวกัน
คำเกี่ยวข้อง
[แก้ไข]ภาษาคำเมือง
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]คำกริยาวิเศษณ์
[แก้ไข]บ่
ภาษาอีสาน
[แก้ไข]คำกริยาวิเศษณ์
[แก้ไข]บ่
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาไทดั้งเดิม
- สัมผัส:ภาษาไทย/ɔː
- สัมผัส:ภาษาไทย/ɔʔ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีคำพ้องเสียง
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำกริยาวิเศษณ์ภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาไทยที่เป็นภาษาหนังสือ
- ศัพท์ภาษาไทยที่ใช้ในบทร้อยกรอง
- ศัพท์ภาษาไทยที่เป็นภาษาถิ่น
- ศัพท์ภาษาคำเมืองที่รับมาจากภาษาอีสาน
- คำหลักภาษาคำเมือง
- คำกริยาวิเศษณ์ภาษาคำเมือง
- คำกริยาวิเศษณ์ภาษาคำเมืองในอักษรไทย
- คำหลักภาษาอีสาน
- คำกริยาวิเศษณ์ภาษาอีสาน