[go: nahoru, domu]

Pumunta sa nilalaman

Hellhound

Mula sa Wikipedia, ang malayang ensiklopedya
Diyosang Hel at ang hellhound na Garmr ni Johannes Gehrts, 1889.

Ang hellhound ay isang mitolohikong hound (aso) na nagsasabuhay ng isang tagapag-alaga o isang lingkod ng impiyerno, ang diyablo, o ang kailaliman ng lupa. Ang mga hellhound ay nangyayari sa mga mitolohiya sa buong mundo, na ang pinakakilalang mga halimbawa ay ang Serbero mula sa mitolohiyang Griyego, si Garmr mula sa mitolohiyang Nordiko, ang mga itim na aso ng alamat ng Ingles, at ang mga bibit na hound ng mitolohiyang Keltika. Ang mga pisikal na katangian ay iba-iba, ngunit ang mga ito ay karaniwang itim, abnormal na malaki, sobrenatural na malakas, at kadalasang may pulang mata o sinasamahan ng apoy.

Sa mga lokalidad

[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang Oude Rode Ogen ("Mga Lumang Pulang Mata") o ang "Hayop ng Flandes" ay isang demonyong iniulat sa Flandes, Belhia noong ika-18 siglo na mag-aanyo tungo sa isang malaking itim na aso na may mga nag-aapoy na pulang mata. Sa in the 18th century who would take the form of a large black hound with fiery red eyes. In Valonia, ang katimugang rehiyon ng Belhika, ang mga kuwentong-bayang isinasaad sa Tchén al tchinne ("Nakakadenang Houne" sa Walloon), isang hellhound na may mahabang kadena, na iniisip na umikot-ikot ng mga parang sa gabi.[1]

Sa kathang-isip na Catalan, si Dip ay isang masama, itim, at mabalahibong aso, isang sugo ng Diyablo, na sumisipsip ng dugo ng mga tao. Tulad ng ibang mga piguro na nauugnay sa mga demonyo sa mitong Catalan, siya ay pilay sa isang paa.[2] Nakalarawan si Dip sa eskudo ng Pratdip.

Mga lupaing tseko

[baguhin | baguhin ang wikitext]

Maraming nakikitang hellhounds ang nananatili sa buong lupaing Tseko.[3]

Amerika Latina

[baguhin | baguhin ang wikitext]

Ang mga itim na hellhounds na may nagniningas na mga mata ay iniuulat sa buong Amerika Latina mula Mexico hanggang Arhentina sa ilalim ng iba't ibang pangalan kabilang ang Perro Negro (Español para sa itim na aso), Nahual (Mehiko), Huay Chivo, at Huay Pek (Mexico) – alternatibong binabaybay na Uay/Way /Waay Chivo/Pek, Cadejo (Gitnang Amerika), ang asong Familiar (Arhentina) at ang Lobizon (Paraguay at Argentina). Karaniwang sinasabing sila ay mga pagkakatawang-tao ng Diyablo o isang mangkukulam na nagbabago ng hugis.[4]

Si Jinn, bagaman hindi palaging masama, ngunit madalas na iniisip bilang mga masasamang nilalang, ay naisip na gumamit ng mga itim na aso bilang kanilang mga sinasakyan. Ang negatibong paglalarawan ng mga aso ay malamang na nagmula sa kanilang malapit na kaugnayan sa "pagkain ng patay" (naglulugod sa mga buto) at paghuhukay ng mga libingan. Ang mga jinn ay madalas ding sinasabing gumagala sa mga libingan at kumakain ng mga bangkay. Ang mga katangiang ito ay nauugnay sa isa't isa.[5]

Mga sanggunian

[baguhin | baguhin ang wikitext]
  1. Warsage, Rodolphe de Sorcellerie et Cultes Populaires en Wallonie, Noir Dessein, 1998.
  2. Bane, Theresa. Encyclopedia of Fairies in World Folklore and Mythology, McFarland, 2013ISBN 9781476612423
  3. Stejskal, Martin (1991). Labyrintem tajemna, aneb Průvodce po magických místech Československa (ika-1st (na) edisyon). Prague: Paseka. p. 36. ISBN 80-85192-08-X.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
  4. Burchell 2007, pp. 1, 24.
  5. Amira El Zein: The Evolution of the Concept of Jinn from Pre-Islam to Islam'. p. 264