Insatiability Quotes

“We yearned for the future. How did we learn it, that talent for insatiability?”
― Margaret Atwood, The Handmaid’s Tale

“The best is the enemy of good.”
― Voltaire, Philosophical Dictionary

“Ce monde, tel qu'il est fait, n'est pas supportable. J'ai donc besoin de la lune, ou du bonheur, ou de l'immortalité, de quelque chose qui soit dément peut-être, mais qui ne soit pas de ce monde.”
― Albert Camus, Caligula

“Insatiable is my desire for you,
Insane is my love you,
Limitless are my boundaries for you, True are my feelings for you,
Wildest are my imaginations for you, Intense is my passion for you,
Soul is my offering for you,
Commitment is my promise to you,”
― Pushpa Rana, Just the Way I Feel

“Those that much covet are with gain so fond,
For what they have not, that which they possess
They scatter and unloose it from their bond,
And so, by hoping more, they have but less;
Or, gaining more, the profit of excess
Is but to surfeit, and such griefs sustain,
That they prove bankrupt in this poor-rich gain.”
― William Shakespeare, The Rape of Lucrece

“Desire wills its perpetuation ad infinitum.”
― Susan Sontag, The Volcano Lover

“Insatiable is my desire for you,
Insane is my love you,
Limitless are my boundaries for you,
True are my feelings for you,
Wildest are my imaginations for you,
Intense is my passion for you,
Soul is my offering for you,
Commitment is my promise to you,”
― Pushpa Rana, Just the Way I Feel

“There was old sex in the room and loneliness, and expectation, of something without a shape or name. I remember that yearning, and was never the same as the hands that were on us there and then, in the small of the back, or out back, in the parking lot, or in the television room with the sound turned down and only the pictures flickering over lifting flesh. We yearned for the future How did we learn it, that talent for insatiability?”
― Margaret Atwood, The Handmaid’s Tale

“I must have had some high object in life, for I feel unbounded strength within me. But I never discovered it and was carried away by the allurements of empty, un-rewarding passions. I was tempered in their flames and came out cold and hard as steel, but I'd lost forever that fire of noble endeavour, that finest flower of life. How many time since then have I been an axe in the hands of fate? Like an engine of execution, I've descended on the heads of the condemned, often without malice, but always without pity. My love has brought no one happiness, for I've never sacrificed a thing for those I've loved. I've loved for myself, for my own pleasure, I've only tried to satisfy a strange inner need. I've fed on their feelings, love, joys and sufferings, and always wanted more. I'm like a starving man who falls asleep exhausted and sees rich food and sparkling wines before him. He rapturously falls on these phantom gifts of the imagination and feels better, but the moment he wakes up his dream disappears and he's left more hungry and desperate than before.”
― Mikhail Lermontov, A Hero of Our Time

“I know I want and do not have what I want. A weight hangs suspended from a hook; being suspended, it suffers because it cannot fall: it cannot get off the hook, for insofar as it is weight it suspends, and as long as it suspends it depends.
[...]
Its life is this want of life. If it no longer wanted but were finished, perfect, if it possessed its own self, it would have ended its existence. At that point, as its own impediment to possessing life, the weight would not depend on what is external as much as on its own self, in that it is not given the means to be satisfied. The weight can never be persuaded.
Nor is any life ever satisfied to live in any present, for insofar as it is life it continues, and it continues into the future to the degree that it lacks life. If it were to possess itself completely here and now and be in want of nothing—if it awaited nothing in the future—it would not continue: it would cease to be life.
So many things attract us in the future, but in vain do we want to possess them in the present.”
― Carlo Michelstaedter, Persuasion and Rhetoric

“Everyone had helped themselves to something with the exception of Fred, who had helped himself to everything.”
― Caroline Graham, Murder At Madingley Grange

“No le sacia ningún placer, no le contenta ninguna felicidad, va sin cesar en busca de formas cambiantes. El pobre quiere apresar ese último, ese mísero, ese vano momento.”
― Goethe, Fausto

“Udajac, że jestem zajęty czymś innym niż nia i że muszę ja zostawić dla innych przyjemności, myślałem wyłacznie o niej. Często nie docierałem dalej, niż równina ciagnaca się nad Gourville, a ponieważ przypomina ona nieco tę, która zaczyna się powyżej Combray, w kierunku Meseglise, nawet tak oddalony od Albertyny cieszyłem się myśla, że choć mój wzrok nie może jej objać, to sięgajaca dalej niż on, owiewajaca mnie silna i ciepła morska bryza musi, niezatrzymywana przez nic aż do Quetteeholme, zakołysać w końcu gałęziami drzew spowijajacych Saint-Jean-de-la-Haise swoim listowiem, pieszczac twarz mojej przyjaciółki, i przerzucić podwójny węzeł między nami w tym niezwykle rozległym, lecz bezpiecznym ustroniu, jak podczas owych zabaw, kiedy to dwoje dzieci znajduja sie na chwilami poza zasięgiem swojego głosu i wzroku, lecz pomimo tego oddalenia, wciaż jest ze soba. Wracałem drogami, z których widać morze i gdzie kiedyś, jeszcze zanim woda pojawiła się w prześwicie wśród gałęzi, zamykałem oczy z myśla, że tym co zobaczę, będzie jękliwa prababka ziemi, trwajaca, jak w czasach, gdy nie było jeszcze żywych istot, w swojej obłakańczej i niepamiętnej krzataninie. Teraz te drogi były dla mnie tylko trasa wiodaca ku Albertynie; kiedy odnajdowałem je w niezmienionej postaci, wiedzac, dokad suna prosto, a gdzie zakreca, przypominałem sobie, że jechałem nimi, myślac o pannie de Stermaria, jak również to, że w podobnym pośpiechu jak do Albertyny mknałem po paryskich ulicach śladami pani de Guermantes; nabierały dla mnie głębokiej monotonii, moralnego znaczenia wykresu, którymi podażała moja natura. Było to czymś naturalnym, ale przecież nie obojętnym; drogi te przypominały mi, że moim losem jest gonitwa za widmami, za istotami, które w dużej części istnieja tylko w mojej wyobraźni; sa bowiem ludzie - tak było od dziedziństwa ze mna - dla których wszystko, co ma ustalona wartość, jak majatek, kariera czy pozycja społeczna, zupełnie się nie liczy; tym, czego ludzie ci potrzebuja, sa cienie. Poświęcaja dla nich cała resztę, zrobia wszystko, porusza niebo i ziemię, aby tylko spotkać się z danym cieniem. Ten jednak szybko znika; biegnie się wówczas za kolejnym, by potem wrócić, być może, do poprzedniego. Nie był to pierwszy raz, gdy poszukiwałem Albertyny, dziewczyny ujrzanej pierwszego roku na tle morza. To prawda, inne kobiety znalazły miejsce między pokochana pierwszym razem Albertyna a ta, której obecnie nie opuszczałem; inne kobiety, chociażby diuszesa de Guermantes. Po co jednak, mógłby ktoś zapytać, tak troszczyłem się o Gilbertę, zadawałem sobie tyle trudu dla pani de Guermantes, skoro stałem się jej przyjacielem po to tylko, aby nie myśleć już o niej, lecz wyłacznie o Albertynie? Mógłby na to odpowiedzieć, zanim umarł, Swann, wielki miłośnik cieni. Drogi wokół Balbec pełne były tych poszukiwanych cieni, zapominanych i znowu tropionych, niekiedy tylko dla jednego spotkania, aby otrzeć się o urojone życie, które natychmiast znikało. Na myśl o tym, że tamtejsze drzewa, grusze, jabłonie i tamaryszki mnie przeżyja, słyszałem od nich jak gdyby radę, bym zasiadł wreszcie do pracy, skoro nie wybiła jeszcze godzina wiecznego odpoczynku.”
― Marcel Proust, Sodom and Gomorrah