[go: nahoru, domu]

Zum Inhalt springen

iaspachates

Aus Wiktionary, dem freien Wörterbuch

iaspachates (Latein)

[Bearbeiten]
Kasus Singular Plural
Nominativ iaspachātēs iaspachātae
Genitiv iaspachātae iaspachātārum
Dativ iaspachātae iaspachātīs
Akkusativ iaspachātam iaspachātās
Vokativ iaspachātēs iaspachātae
Ablativ iaspachātā iaspachātīs

Worttrennung:

iasp·a·cha·tes, Genitiv: iasp·a·cha·tae

Bedeutungen:

[1] Geologie: Abart des Achates, die an einen Jaspis erinnert; Jaspachat

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen ἰασπαχάτης (iaspachatēs→ grc[1]

Beispiele:

[1] „vocatur enim iaspachates, cerachates, smaragdachates, haemachates, leucachates, dendrachates, quae velut arbusculis insignis est, antachates, quae, cum uritur, murram redolet, corallachates guttis aureis sappiri modo sparsa, qualis copiosissima in Creta.“ (Plin. nat. 37,139)[2]

Übersetzungen

[Bearbeiten]
[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „iaspachates“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 17.
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „iaspachates“ Seite 898.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus iussu et auctoritate consilii ab academiis societatibusque diversarum nationum electi. 7. Band, 1. Teil I – Intervulsus, Teubner, Leipzig 1932–1964, ISBN 3-322-00000-1, „iaspachates“ Spalte 138.
[1] August Nies: Achates 2. In: Paulys Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (RE). Band I,1, Stuttgart 1893, Spalte 211.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „iaspachates“ Seite 898.
  2. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen V. Libri XXXI–XXXVII, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71654-0 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1897), Seite 443.