Εμμανουήλ Λυκούδης
| Εμμανουήλ Λυκούδης | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Εμμανουήλ Λυκούδης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1849 Ναύπλιο |
| Θάνατος | 13 Οκτωβρίου 1925[1] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Σπουδές | Νομική Σχολή ΕΚΠΑ |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συγγραφέας νομικός |
Ο Εμμανουήλ Λυκούδης (1849 - 13 Οκτωβρίου 1925[2]) ήταν Έλληνας νομικός και λογοτέχνης.
Βιογραφικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε το 1849 στο Ναύπλιο. Πατέρας του ήταν ο Στυλιανός Λυκούδης, κερκυραίος από από παλιά βυζαντινή οικογένεια και μητέρα του η Μαρία Κυδωνάκη-Καλλέργη από την Κρήτη. Φοίτησε σε σχολεία στη Χαλκίδα και στον Πειραιά και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1872 αναγορεύτηκε διδάκτωρ. Στη συνέχεια εντάχθηκε στο δικαστικό κλάδο και υπηρέτησε στην Ερμούπολη, στην Άμφισσα και στο εφετείοΑθηνών. Ήταν υποστηρικτής του Χαριλάου Τρικούπη. Το 1890 με πρόταση του πήρε μέρος στη σύνταξη του σερβικού εκλογικού συστήματος. Από το 1896 έως το 1905 ήταν νομικός σύμβουλος του κράτους και της Εθνικής Τράπεζας ως το τέλος της ζωής του. Μετά την παραίτηση του από το δημόσιο τομέα άσκησε τη δικηγορία ως το 1917. Συνεργάστηκε ως αρθρογράφος και επιφυλλιδογράφος με πολλά περιοδικά και εφημερίδες και πραγματοποίησε οικονομικές και νομικές μελέτες
Ήταν παντρεμένος με τη Δήμητρα Μπάλτση. Απέκτησε δύο παιδιά, τον αντιναύαρχο και ακαδημαϊκό Στυλιανό και τη Μαρία που παντρεύτηκε τον Αθανάσιο Μιαούλη. Πέθανε στην Αθήνα το 1925 από αρρώστια του ουροποιητικού συστήματος.
Λογοτεχνικό έργο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Εμμανουήλ Λυκούδης ανήκει στους πεζογράφους της λεγόμενης λογοτεχνικής γενιάς του 1880. Έγραψε κείμενα κυρίως στην καθαρεύουσα και σε μια συντηρητική δημοτική. Ήταν μέλος και πρόεδρος το 1875 του φιλολογικού συλλόγου Παρνασσός. Το μεγαλύτερο μέρος του αφηγηματικού του έργου δημοσιεύτηκε στα έντυπα με τα οποία συνεργάστηκε. Άρχισε να το εκδίδει μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής του. Το 1923 τιμήθηκε με το Εθνικόν Αριστείον των Γραμμάτων και των Τεχνών
Το έργο του κινείται στα ευρύτερα πλαίσια της ελληνικής ηθογραφικής παραγωγής, με τη διαφορά πως τοποθετεί τη δράση των έργων του σε αστικό περιβάλλον. Όλα του τα έργα είναι γραμμένα με επιμέλεια αλλά είναι ψυχρά και χωρίς πνοή. Κυριαρχούν τα ανθρωπιστικά αισθήματα, η συμπάθεια του συγγραφέα προς τους ήρωές του και το πεσιμιστικό πνεύμα.
Εργογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Διηγήματα 1920
- Κίμων Ανδρεάδης - Οι νεμρώδ της Λαυρεωτικής 1920
- Το σπητάκι του γιαλού. Ι. Ν. Σιδέρης, χ.χ. (1920)
- Οδοιπορικαί εντυπώσεις και αναμνήσεις - Ανάλεκτα 1920
- Σελίδες· Ποικίλα 1921
- Γύρω εις τον τόπον μας - Διηγήματα 1921
- Ψαράδικες ιστορίες 1921
- Αλήθειαι συκοφαντούμεναι ως παραδοξολογίαι 1922
- Το κυνήγι· Κυνηγετικες ιστορίαις 1922
- Νέα Διηγήματα χ.χ.
- Διάττοντες (μετά θάνατον) 1929
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 136138958.
- ↑ Πέθανε το 1925 και όχι το 1924, όπως σημειώνουν οι πιο πολλοί από τους γραμματολόγους. Αναφέρεται και στη Βασική Βιβλιοθήκη Αετού, , σειρά πρώτη, τ. 21, σελ. 155.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Βιογραφία Αρχειοθετήθηκε 2022-01-20 στο Wayback Machine. από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]