afzonderen

Dutch

Etymology

From af +‎ zonderen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfˌsɔndərə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧zon‧de‧ren

Verb

afzonderen

1. (transitive) to isolate

Conjugation

Conjugation of afzonderen (weak, separable)
infinitive	afzonderen
past singular	zonderde af
past participle	afgezonderd
infinitive	afzonderen
gerund	afzonderen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	zonder af	zonderde af	afzonder	afzonderde
2nd person sing. (jij)	zondert af, zonder af2	zonderde af	afzondert	afzonderde
2nd person sing. (u)	zondert af	zonderde af	afzondert	afzonderde
2nd person sing. (gij)	zondert af	zonderde af	afzondert	afzonderde
3rd person singular	zondert af	zonderde af	afzondert	afzonderde
plural	zonderen af	zonderden af	afzonderen	afzonderden
subjunctive sing.1	zondere af	zonderde af	afzondere	afzonderde
subjunctive plur.1	zonderen af	zonderden af	afzonderen	afzonderden
imperative sing.	zonder af
imperative plur.1	zondert af
participles	afzonderend	afgezonderd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afzondering
• afzonderlijk

Anagrams

• zonderen af