بالا

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /بالا/

اسم

بالا

1. قسمت بلند هر چیز، مقابل پایین، جایی بلندتر از اطراف خود، چنانکه پشته، تپه، و مانند آنها.

صفت فاعلی

1. بالنده، نمو کننده.
2. زبر، فو.

قید

1. بلندی، ارتفاع.

زبان دیگر

ریشه لغت

• پهلوی

اسم

1. قد و قامت.

زبان دیگر

ریشه لغت

• عربی

اسم

1. طول، درازا.
2. پشته.

مثال

1. بالا بالاها پریدن کنایه از: بسیار جاه طلب بودن.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین