فرزند

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /فَرزَند/

اسم

فرزند

1. انکه از دیگری زاده شده است، بچه، پسر یا دختر، نتبجه، محصول. نسل، ولد عربی.

   در پهلوی فْرَزَنْد است و در پارسی باستان فرزئینتی غالباً به پسر و گاه به دختر اطلاق شده است. فرّ به معنای شکوه و زند به معنای بزرگ است، مانند شازند به معنای شاه بزرگ.

2. فرزند به معنای شکوه بزرگ آدمی است.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن