پک

فارسی

ریشه شناسی

• فارسی

آوایش

• [پک]

اسم

پَک

1. وزغ، قورباغه.
2. بند انگشت دست یا پا.

اسم

پُک

1. آن مقدار دود سیگار و مانند آن، که با یک‌بار مکش وارد سینه می‌شود.
2. پوک، پتک، پکیدن.

تونی

اسم

پُکَ

1. سفید آب.‌

گنابادی

اسم

پُکَّ

1. پُکَّ :(poka) در گویش گنابادی یعنی روشور ، سفیدآب ، روشوی
2. پُکْ :(pok) در گویش گنابادی یعنی توخالی ، تهی ، پوک.

عامیانه

1. یک بار کشیدن سیگار و چپ‌.
2. گنده و درشت.
3. جامه سخت و درشت.

قید

1. برجستن و فروجستن.

صفت

1. بی هنر.
2. خودپسند.
3. پله، پله‌های نردبان.

––––

برگردان‌ها

ترجمه
ایتالیایی: tiro انگلیسی: puff bushel

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-91-6