[go: nahoru, domu]

پرش به محتوا

زبان خاموش

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

زبان خاموش (انگلیسی: extinct language) زبانی است بدون نسل زنده که دیگر هیچ سخنوری چه به عنوان زبان اول و چه به عنوان زبان دوم ندارد.[۱][۲] در مقابل، زبان مرده (انگلیسی: dead language) زبانی است که دیگر سخنوری به عنوان زبان اول ندارد اما کسانی به عنوان زبان دوم بدان صحبت می‌کنند یا به صورت روان به شکل نوشتاری استفاده می‌شود؛ مانند لاتین.[۳] زبان خفته (انگلیسی: dormant language) زبانی مرده است که هنوز سمبلی از هویت قومی برای یک گروه قومی است؛ اینگونه زبان‌ها اغلب تحت رویه احیا هستند.[۴]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. Lenore A. Grenoble, Lindsay J. Whaley, Saving Languages: An Introduction to Language Revitalization, Cambridge University Press (2006) p. 18.
  2. Foltz, Anouschka (2015-12-10). "How Languages Die". The New Republic. ISSN 0028-6583. Retrieved 2023-01-17.
  3. Matthews, P. H. (2007-01-01), "dead language", The Concise Oxford Dictionary of Linguistics, Oxford University Press, doi:10.1093/acref/9780199202720.001.0001, ISBN 978-0-19-920272-0, retrieved 2021-11-14
  4. "What is the difference between a dormant language and an extinct language?". www.ethnologue.com. 15 February 2013. Archived from the original on 2 January 2022. Retrieved 2023-07-29.

پیوند به بیرون

[ویرایش]