paradoxo
Pronuncia: /paɾaˈðɔkso̝/ (AFI)
Substantivo masculino
paradoxo (sg: paradoxo; pl: paradoxos)
- (Filosofía e matemáticas) Enunciado ou razoamento que leva a dúas conclusións mutuamente contraditorias pero que de ningunha das dúas se pode prescindir.
- Sinónimos: antinomía.
Traducións
- Alemán: Paradoxon (de)
- Árabe: مفارقة (ar), تناقض ظاهري (ar)
- Castelán: antinomia (es), paradoja (es)
- Catalán: paradoxa (ca)
- Chinés: 悖论 (zh)
- Coreano: 패러독스 (ko), 역설 (ko)
- Esperanto: paradokso (eo)
- Feroés: tvørsøgn (fo), ósamsvar (fo)
- Finés: paradoksi (fi)
- Francés: paradoxe (fr).
- Ido: paradoxo (io)
- Inglés: antinomy (en), paradox (en)
- Italiano: paradosso (it)
- Neerlandés: paradox (nl)
- Occitano: paradòxa (oc)
- Portugués: antinomia (pt), paradoxo (pt)
- Romanés: paradox (ro)
Substantivo masculino
paradoxo (sg: paradoxo; pl: paradoxos)