Asdingos
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
Os asdingos foron un pobo xermánico, máis precisamente unha ramificación sur dos vándalos que se estableceu, por volta do século II, na área das actuais Romanía, Hungría, Polonia e Eslovaquia. No final do século III únense aos silingos, outra ramificación dos vándalos e van participar tamén na grande migración xermánica chegando á Península Ibérica e máis tarde ao norte de África.
Os vándalos asdingos foron desprazados polos hunos das chairas de Hungría e, tras intentar cruzar o Danubio, ben defendido por Estilicón, xeneral de Flavio Honorio emperador de Occidente, dirixíronse cara ao Rin arrastrando os vándalos silingos. A finais do século III únense aos silingos e en 406 cruzan o Rin por Maguncia e asolaron a Galia, indefensa, porque Estilicón retirou o seu exército para defender a Península Itálica dos visigodos de Alarico I, e invadiron a Península Ibérica no 409. Despois de firmar un foedus cos romanos, recibiron terras na Gallaecia.
En 419 Gunderico, o rei dos asdingos, tras ser derrotado polos suevos e os romanos na batalla dos montes Nervasos, marchou co seu exército á Bética, onde se converteu en rei de ámbalas dúas pólas dos vándalos (asdingos e mais silingos) e os alanos, mentres que o seu reino na Gallecia incorprouse ao reino suevo de Hermerico. Hidacio de Chaves non indica na súa crónica cal foi o destino da poboación do reino asdingo, se conseguiu fuxir á Bética ou, como era costume na época, foi reducida á escravitude. Máis tarde, o reino unido dos vándalos e alanos trasladouse ao norte de África ao mando de Xenserico, onde creou un reino.