Gran Premio do Reino Unido de 1976
| Nome oficial | John Player Grand Prix  |
|---|---|
| Tipo | Gran Premio do Reino Unido |
| Deporte | automobilismo |
| Parte de | Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1976 |
| Distancia do evento | 76 |
| Localización e Datas | |
| Localización | Circuíto de Brands Hatch (Kent) 51°21′24″N 0°15′45″L / 51.356666666667, 0.2625Coordenadas: 51°21′24″N 0°15′45″L / 51.356666666667, 0.2625 |
| Lonxitude | 3,703 km |
| País | Reino Unido |
| Data | 18 de xullo de 1976 |
| Competición | |
| Primeiro posto | Niki Lauda |
| Pole position | Niki Lauda |
| Volta máis rápida | Niki Lauda |
O Gran Premio do Reino Unido de 1976 (oficialmente o XXIX John Player British Grand Prix) foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 18 de xullo de 1976 no circuíto de Brands Hatch, Kent, Inglaterra. A carreira, disputada sobre 76 voltas, foi a novena carreira do Campionato do Mundo da tempada de 1976.
O piloto británico James Hunt estivo involucrado nun accidente na primeira curva e sacouse a bandeira vermella. Hunt levou o seu coche danado a boxes, pero non completou a volta completa a pista para facelo, no seu lugar levouno a través dun camiño de acceso na recta Cooper. Os comisarios notificaron que, xa que non estaba no circuíto cando ondeou a bandeira vermella, Hunt non podía participar na reanudación. Esta noticia provocou un gran sentimento de anoxo entre a multitude británica, quen coreou o nome da Hunt ata que os comisarios, por temor a problemas co público, anunciaron que a Hunt permitiríaselle reiniciar a carreira. Hunt gañou a carreira reiniciada. En setembro, dous meses despois da carreira, o equipo Ferrari protestou con éxito contra a participación de Hunt na carreira, e foi descualificado, dando a Niki Lauda a vitoria na carreira.
Informe
[editar | editar a fonte]Antecedentes
[editar | editar a fonte]Este foi o único Gran Premio de Fórmula Un no que participaron varias pilotos femininas (Lella Lombardi e Divina Galica). Ningunha cualificou para o Gran Premio.
O deseño de Brands Hatch modificouse con respecto ao do ano anterior. Paddock Hill, a recta inferior (rebautizada como recta Cooper) e o South Bank (rebautizada como Surtees) foron cambiadas lixeiramente ou moderadamente. O pit lane foi alongado e moitas das curvas cambiaron de nome, todas alusivas a pilotos e equipos.
Carreira
[editar | editar a fonte]Ao principio, Hunt fixo unha mala saída e permitiu distanciarse a Lauda. Pola contra, Clay Regazzoni que partía do cuarto lugar fixo unha boa saída desde a segunda fila, e tratou de tomar o liderado de Lauda na primeira curva. Regazzoni bateu co Ferrari do seu compañeiro Lauda que resultou cunha roda traseira rota, e trompeou co seu propio coche. A continuación, o coche de Regazzoni foi golpeado polos coches de atrás, o que resultou en danos a varios vehículos máis, incluíndo os de Hunt e Jacques Laffite. Debido á cantidade de aceite e refugallos que como resultado cubrían a pista, a carreira detívose.
Os equipos McLaren, Ferrari e Ligier dedicáronse á preparar os mulettos de Hunt, Regazzoni e Laffite, respectivamente, na crenza de que non había tempo suficiente para reparar os seus coches orixinais. Pero, os comisarios da carreira anunciaron que non permitirían participar a ningún piloto no reinicio da carreira a menos que estivesen no seu coche orixinal, e que acabaran a primeira volta da carreira inicial. Isto significou que os coches de reposto non se podían utilizar, e os pilotos que non regresaran a boxes ao final da primeira volta non se lles permitiría reiniciar.[1]
Durante o debate os mecánicos de McLaren lograron reparar o danado McLaren que Hunt utilizara no inicio. Malia non lograr completar a primeira volta, Hunt non necesitaba o coche de substitución, e o temor a posibles problemas co público levou aos comisarios a ceder e permitir a Hunt tomar parte no reinicio. Regazzoni e Laffite tamén saíron na reanudación, aínda que nos mulettos, arriscándose a unha posible exclusión logo da carreira.[1]
No segundo inicio da carreira, Lauda volveu a liderar a carreira, con Hunt segundo, Regazzoni terceiro e Scheckter cuarto. Laffite retirouse na volta 32 e Regazzoni na volta 37 por problemas de suspensión e baixa presión de aceite, respectivamente, librando aos comisarios de ter que pronunciarse sobre se os dous ían ser descualificados polo uso dos vehículos de substitución.
Lauda liderou a carreira durante as primeiras 45 voltas, ata que problemas coa caixa de cambio permitiron a Hunt adiantarlle. Hunt continuou aumentando a vantaxe con Lauda durante o resto da carreira, e cruzou a liña de meta en primeira posición.
Post carreira
[editar | editar a fonte]Inmediatamente logo da carreira, os equipos Ferrari, Tyrrell e Copersucar protestaron o resultado aos comisarios. Os tres equipos crían que como Hunt non completara a volta enteira despois do accidente, segundo o regulamento non debería permitírselle tomar parte no reinicio. Tras unha reunión de tres horas, os comisarios desestimaron as protestas e anunciaron que o resultado era válido.
Ferrari anunciou que presentaría un recurso ante o RAC, o órgano reitor do deporte do motor en Gran Bretaña e que era o responsable das sancións e a organización do Gran Premio de Gran Bretaña . Celebrouse unha reunión en Londres o 4 de agosto, onde de novo o equipo Ferrari presentou a súa visión de que Hunt non completara a primeira volta, polo que non se debería permitir a súa participación na reanudación. Ao explicar a súa razón para desestimar a apelación, o RAC indicou que aínda que Hunt non puido terminar a primeira volta, o coche seguíase movendo no momento no que a carreira detívose, e isto fora suficiente para permitirlle reiniciar.[2]
Ferrari entón protestou o resultado ante a FIA, que deu lugar á convocatoria dun tribunal de apelación. O tribunal tivo lugar en París o 25 de setembro, onde Ferrari presentou a súa crenza de que o coche de Hunt fora empuxado polos seus mecánicos antes de que se detivera a carreira, rompendo a regulación que prohibe axuda externa durante a carreira. McLaren sostiña que só empuxaran o coche logo de que a carreira fora detida.[3]
A decisión adoptada polo tribunal foi atender a apelación de Ferrari, e descualificar a Hunt da carreira. Isto á súa vez deu lugar a que todos os outros pilotos desprazaranse unha posición cara a arriba, e polo tanto facer de Lauda o gañador da carreira.[4]
Clasificación
[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Voltas | Tempo/Retirada | Grella | Puntos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 1 |  Niki Lauda
|
Ferrari | 76 | 1:44:19.66 | 1 | 9 |
| 2 | 3 |  Jody Scheckter
|
Tyrrell-Ford | 76 | + 16.18 | 8 | 6 |
| 3 | 28 |  John Watson
|
Penske-Ford | 75 | + 1 volta | 11 | 4 |
| 4 | 16 | Tom Pryce
|
Shadow-Ford | 75 | + 1 volta | 20 | 3 |
| 5 | 19 |  Alan Jones
|
Surtees-Ford | 75 | + 1 volta | 19 | 2 |
| 6 | 30 |  Emerson Fittipaldi
|
Fittipaldi-Ford | 74 | + 2 voltas | 21 | 1 |
| 7 | 24 | Harald Ertl
|
Hesketh-Ford | 73 | + 3 voltas | 23 | |
| 8 | 8 | Carlos Pace
|
Brabham-Alfa Romeo | 73 | + 3 voltas | 16 | |
| 9 | 17 |  Jean-Pierre Jarier
|
Shadow-Ford | 70 | + 6 voltas | 24 | |
| DSC | 11 | James Hunt
|
McLaren-Ford | 76 | Descualificado | 2 | |
| Ret | 6 |  Gunnar Nilsson
|
Lotus-Ford | 67 | Motor | 14 | |
| Ret | 10 | Ronnie Peterson
|
March-Ford | 60 | Sistema combustible | 7 | |
| Ret | 18 |  Brett Lunger
|
Surtees-Ford | 55 | Caixa de cambios | 18 | |
| Ret | 4 | Patrick Depailler
|
Tyrrell-Ford | 47 | Motor | 5 | |
| Ret | 7 |  Carlos Reutemann
|
Brabham-Alfa Romeo | 46 | Presión aceite | 15 | |
| Ret | 35 |  Arturo Merzario
|
March-Ford | 39 | Motor | 9 | |
| Ret | 2 |  Clay Regazzoni
|
Ferrari | 36 | Presión aceite | 4 | |
| Ret | 26 | Jacques Laffite
|
Ligier-Matra | 31 | Suspensión | 13 | |
| Ret | 32 | Bob Evans
|
Brabham-Ford | 24 | Caixa de cambios | 22 | |
| Ret | 9 | Vittorio Brambilla
|
March-Ford | 22 | Accidente | 10 | |
| Ret | 38 | Henri Pescarolo
|
Surtees-Ford | 16 | Sistema Combustible | 26 | |
| Ret | 22 |  Chris Amon
|
Ensign-Ford | 8 | Fuga auga | 6 | |
| Ret | 5 | Mario Andretti
|
Lotus-Ford | 4 | Encendido | 3 | |
| Ret | 12 |  Jochen Mass
|
McLaren-Ford | 1 | Embrague | 12 | |
| Ret | 34 | Hans-Joachim Stuck
|
March-Ford | 0 | Accidente | 17 | |
| Ret | 25 | Guy Edwards
|
Hesketh-Ford | 0 | Accidente | 25 | |
| NSC | 20 |  Jacky Ickx
|
Wolf-Williams-Ford | ||||
| NSC | 13 | Divina Galica
|
Surtees-Ford | ||||
| NSC | 40 | Mike Wilds
|
Shadow-Ford | ||||
| NSC | 33 | Lella Lombardi
|
Brabham-Ford |
Posicións logo da carreira
[editar | editar a fonte]
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os 7 mellores resultados das primeiras 8 roldas e os 6 mellores resultados das últimas 7 roldas contan para o campionato. Os números sen paréntese son os puntos do campionato, os números entre paréntese son o total de puntos anotados. Non inclúe os resultados finais desta carreira, James Hunt non foi descualificado ata o 25 de setembro.
| Carreira anterior: Gran Premio de Francia de 1976 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1976 |
Carreira seguinte: Gran Premio de Alemaña de 1976 |
| Carreira anterior: Gran Premio do Reino Unido de 1975 |
Gran Premio do Reino Unido | Carreira seguinte: Gran Premio do Reino Unido de 1977 |
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 Blunsden, John (1976-07-19). "Hunt survives pile-up and protest to win third race in two weeks". The Times. p. 8.
- ↑ Blunsden, John (1976-08-05). "Ferrari appeal over British GP is rejected". The Times. p. 9.
- ↑ "Tribunal's decision crucial for Hunt". The Times. Reuters. 1976-09-24. p. 11.
- ↑ Blunsden, John (1976-09-25). "Hunt drops farther behind Lauda after British GP disqualification". The Times. p. 15.
A menos que se indique o contrario, todos os resultados da carreira tómanse de "The Official Formula 1 website". Consultado o 2007-06-16.
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio do Reino Unido de 1976  |