Dinastía nazarí
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Descrito pola fonte | Encyclopædia Britannica |
A dinastía nazarí ou nasrí (en árabe, banū Naṣr ou en árabe: بنو نصر , naṣrīwn) foi a última dinastía musulmá que dominou o Reino de Granada desde 1238 até o 2 de xaneiro de 1492. A súa caída supuxo o final de al-Ándalus.
Esta dinastía tivo un total de 20 sultáns granadinos. O último deles, Boabdil, coñecido como "o Rei Mozo", negouse a pagar os tributos impostos pola Coroa de Castela ao Reino de Granada para permitir a supervivencia deste último. Este feito levou a raíña Isabel I de Castela a entrar en guerra co reino Nazarí, o que unido á guerra civil que xa padecía este reino, facilitou a conquista castelá. A organización territorial e administrativa do reino realizouse a través das tahas.
Durante o reinado desta dinastía edificouse o palacio da Alhambra, considerado o máximo expoñente da arte nazarí e unha das xoias da arte musulmá de todos os tempos.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Arié, Rachel: El reino naṣrí de Granada: (1232 - 1492). Madrid: Ed. MAPFRE, 1992, ISBN 84-7100-500-X
- Arié, Rachel: Historia de España. 3. España musulmana: (Siglos VIII-XV). Barcelona: Ed. Labor 1993, ISBN 84-335-9423-0
- Bueno, Francisco: Los Reyes de la Alhambra. Entre la historia y la leyenda 2004, ISBN 84-7169-082-9
- Ibn al-Jatīb: Historia de los Reyes de la Alhambra [Al-Lamha al-Badriyya]
