[go: nahoru, domu]

Jump to content

Մեհմեթ Փեքեր

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Մեհմեթ Փեքեր
 
Կուսակցություն՝ Հանրապետական ժողովրդավարական կուսակցություն
Կրթություն՝ Թուրքական ռազմական ակադեմիա և Օսմանյան ռազմական քոլեջ
Մասնագիտություն՝ քաղաքական գործիչ և ռազմական գործիչ
Դավանանք իսլամ և սուննի իսլամ
Ծննդյան օր փետրվարի 5, 1889(1889-02-05)
Ծննդավայր Կոստանդնուպոլիս, Օսմանյան կայսրություն
Վախճանի օր ապրիլի 2, 1950(1950-04-02)[1] (61 տարեկան)
Վախճանի վայր Ստամբուլ, Թուրքիա
Թաղված Edirnekapı Martyr's Cemetery
Քաղաքացիություն  Օսմանյան կայսրություն և  Թուրքիա

Մեհմեթ Ռեջեփ Փեքեր (թուրքերեն՝ Mehmet Recep Peker, փետրվարի 5, 1889(1889-02-05), Կոստանդնուպոլիս, Օսմանյան կայսրություն - ապրիլի 2, 1950(1950-04-02)[1], Ստամբուլ, Թուրքիա), թուրք ռազմական և պետական գործիչ, լեզգիական ծագում ունեցող[2][3][4], Թուրքիայի վարչապետ (1946-1947)։

Կենսագրություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծնվել է լեզգիական ընտանիքում[5]։ 1907 թվականին ավարտել է ռազմածովային ակադեմիան՝ ստանալով լեյտենանտի կոչում։ Մասնակցել է Եմենի իտալա-թուրքական և Տրիպոլիթանիայի և Բալկանյան երկրորդ պատերազմներին։ Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ կռվում էր Ռումելիայում և Կովկասյան ճակատում։ 1919 թվականին ավարտել է ռազմական ակադեմիան։ 1919 թվականի երկրորդ կեսին նա ծառայել է որպես պատերազմի պատմության ուսուցչի օգնական ռազմական ակադեմիայում։ Թուրքիայի անկախության համար պատերազմի մասնակիցը 20-րդ կորպուսի կազմում, մայորի կոչումով ավարտել է պատերազմը։

1920 թվականի ապրիլին ընտրվել է Թուրքիայի Ազգային մեծ ժողովի գլխավոր քարտուղար։ 1923 թվականի հուլիսի 12-ին նա վերընտրվել է խորհրդարանում՝ որպես պատգամավոր Քյութահյաից։ Խորհրդարանի գլխավոր քարտուղարի պաշտոնում նրա նշանակման միջև ընկած ժամանակահատվածում նա նաև զբաղեցրել է գլխավոր շտաբի երկրորդ բաժանմունքի պետի պաշտոնը։ Որոշակի ժամանակահատված եղել է «Հակիմիեթ և Միլլի» թերթի գլխավոր խմբագիրը։

  • 1924 թվականի մայիս-նոյեմբեր՝ ֆինանսների նախարար,
  • 1924-1925 թվականներին՝ Ներքին գործերի նախարար և որոշ ժամանակ բնակչության փոխանակման, վերաբնակեցման և ենթակառուցվածքների նախարար,
  • 1925-1927 թվականներին՝ պաշտպանության նախարար,
  • 1928-1930 թվականներին՝ Թուրքիայի հանրային աշխատանքների նախարար, միաժամանակ՝ 1929 թվականի ապրիլին՝ Թուրքիայի կրթության նախարար։

1931-1935 թվականներին եղել է Ժողովրդահանրապետական կուսակցության գլխավոր քարտուղար՝ դառնալով երրորդ մարդը պետության մեջ Աթաթուրքից և Ինենյուից հետո։ 1936 թվականին նրան ուղարկեցին Իտալիա՝ ֆաշիզմը ուսումնասիրելու համար։ Զեկույցը, որը նա գրել է վերադառնալուց հետո և որը հաստատվել և ստորագրվել է Իսմեթ Ինյոնյուի կողմից, նախատեսում էր ստեղծել ֆաշիստական խորհուրդ Թուրքիայի Ազգային մեծ ժողովին կից, սակայն այդ նախաձեռնությունը մերժվեց նախագահ Աթաթուրքի կողմից, ինչը հանգեցրեց երկու քաղաքական գործիչների կոնֆլիկտին և նրան հեռացնելուն կուսակցության ղեկավարությունից ։ :

1942-1943 թվականներին՝ Թուրքիայի ներքին գործերի նախարար։

1946 թվականի օգոստոսի 7-ին բազմակուսակցական շրջանում դարձել է առաջին վարչապետը, այդ պաշտոնում եղել է մինչև 1947 թվականի սեպտեմբերի 7-ը։

Թուրքիայի ազգային մեծ ժողովի 2-8 գումարումների պատգամավոր։

1948 թվականին նա հեռացել է քաղաքական կյանքից։

Նախաձեռնել է Հեղափոխության պատմություն առարկայի ներածությունը դպրոցական ուսումնական ծրագրի շրջանակներում։ 1933 թվականից Աթաթուրքի հանձնարարությամբ դասախոսություններ է կարդացել Անկարայի և Ստամբուլի համալսարաններում, ինչպես նաև ռազմական ակադեմիաներում և այդ մասին գիրք է գրել։ Աջակցել է այն գաղափարը, որ կանայք պետք է ազատվեն չադրայից և արաբական տառերը պետք է փոխարինվեն թուրքական այբուբենով։

Թաղվել է Ստամբուլի Էդիրնեքապայի նահատակների գերեզմանատանը։

Լիբերալիզմը դավաճանություն է hայրենիքին։ (1935) (բնօրինակ` Liberalizm, vatan hainliğidi)

Գրականություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Sefer E. Berzeg «Türkiye Kurtuluş Savaşı'nda Çerkes göçmenleri». Том 2, стр. 54. Изд-во «Nart Yayıncılık», 1990 г.

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. 1,0 1,1 1,2 Munzinger Personen (գերմ.)
  2. Sefer E. Berzeg Türkiye Kurtuluş Savaşı'nda Çerkes göçmenleri. — Nart Yayıncılık, 1990.
  3. Turgut Özakman, Rıza Nur Dr. Rıza Nur dosyası. — Bilgi yayınevi, 1995.
  4. Турецкий премьер — дагестанец — О мухаджирах в Анатолии и их лезгинских корнях
  5. Turgut Özakman. «Rıza Nur dosyası».