សុវណ្ណភូមិ

សុវណ៌ភូមិ ( ភាសាសំស្ក្រឹត: सुवर्णभूमि ; ភាសាបាលី៖ សុវណ្ណភូមិ ) ^{[lower-alpha ១]} គឺជា នាម ដែលលេចចេញនៅក្នុងប្រភពអក្សរសាស្ត្រ ឥណ្ឌាបុរាណ ជាច្រើន និងអត្ថបទ ព្រះពុទ្ធសាសនា ^[១] ដូចជា Mahavamsa, ^[២] ខ្លះនៃ រឿងនិទានជាតក, ^[៣] ^[៤] មិលិន្ដបញ្ញា ^[៥] និង រាមាយណៈ ។ ^[៦]

ទោះបីជាទីតាំងពិតប្រាកដរបស់វាមិនត្រូវបានគេដឹង និងនៅតែជាបញ្ហានៃការជជែកវែកញែក ប៉ុន្តែ សុវណ៌ភូមិគឺជាកំពង់ផែដ៏សំខាន់មួយនៅតាមបណ្តោយផ្លូវពាណិជ្ជកម្មដែលរត់កាត់ មហាសមុទ្រឥណ្ឌា ដោយបានធ្វើដំណើរចេញពីកំពង់ផែអ្នកមាននៅ Basra, Ubullah និង Siraf តាមរយៈ Muscat, Malabar, Ceylon, Nicobars, Kedah និងនៅលើ ច្រកសមុទ្រម៉ាឡាកា ដើម្បីនិទានពី សុវណ៌ភូមិ។ ^[៧]

លោក Ian Glover អ្នកអាន Emeritus Reader នៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ផ្នែកបុរាណវិទ្យានៅ សកលវិទ្យាល័យឡុនដុន បាននិយាយថា “វាត្រូវបានទទួលយកយ៉ាងទូលំទូលាយក្នុងសតវត្សទី 21 ថា សុវណ៌ភូមិ ដូចដែលបានរាយការណ៍នៅក្នុងអក្សរសិល្ប៍ឥណ្ឌាដំបូងមិនមែនជាទីតាំងជាក់លាក់ដែលអាចសម្គាល់នៅលើផែនទីនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាជាកន្លែងដ៏ល្អមួយ ប្រហែលជាស្មើនឹង អាត្លង់ទី ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រលោកខាងលិច ដែលជាកន្លែងឆ្ងាយមួយនៅភាគខាងកើតនៃប្រទេសឥណ្ឌា ដែលពាណិជ្ជករ អ្នកបើកទូក និងគ្រូពុទ្ធសាសនា និង ហិណ្ឌូ បានទៅធ្វើពិធី និងផ្សព្វផ្សាយការបង្រៀនរបស់ពួកគេ ហើយនាំយកមកវិញនូវមាស និងវត្ថុកម្រផ្សេងៗទៀត។ ផលិតផលដែលចង់បានដោយឥស្សរជនដែលកំពុងកើនឡើង និងថ្នាក់អ្នកមាននៅផ្ទះ។” ^[៨]

ប្រវត្តិវិទ្យា

Crisa និង Aureia កោះមាស នៅជិត Aurea Chersonese ឧបទ្វីបមាស ក្បែរកោះ Java ក្នុងមហាសមុទ្រឥណ្ឌា នៅលើផែនទី Andreas Walsperger ប្រហែលឆ្នាំ 1448

សុវណ៌ភូមិ មានន័យថា 'ដីមាស' ឬ 'ដីមានមាស' ហើយប្រភពបុរាណបានភ្ជាប់វាជាមួយកន្លែងមួយក្នុងចំនោមកន្លែងផ្សេងៗគ្នានៅទូទាំងតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍។

វាក៏អាចជាប្រភពនៃគោលគំនិតលោកខាងលិចនៃ Aurea Regio នៅក្នុង Trans-Gangetic India របស់ Claudius Ptolemy ឬ ឥណ្ឌាហួសពីទន្លេគង្គា និង Golden Chersonese នៃអ្នកភូមិសាស្ត្រក្រិក និងរ៉ូម៉ាំង និងនាវិក។ ^[៩] Periplus នៃសមុទ្រ Erythraean សំដៅទៅលើដែនដីមាស Chryse ហើយពណ៌នាថាជា “កោះមួយក្នុងមហាសមុទ្រ ដែលជាចុងឆ្ងាយបំផុតឆ្ពោះទៅខាងកើតនៃពិភពលោកដែលមានមនុស្សរស់នៅ នៅក្រោមព្រះអាទិត្យរះឡើង ហៅថា Chryse... លើសពីនេះទៅទៀត ប្រទេសនេះ... មានទីក្រុងក្នុងទឹកដ៏អស្ចារ្យមួយឈ្មោះថា ធីណា »។ ^[១០] Dionysius Periegetes បាននិយាយថា "កោះ Chryse (មាស) ដែលមានទីតាំងនៅពេលព្រះអាទិត្យរះ" ។ ^[១១]

ឬដូចដែល Priscian ដាក់វានៅក្នុងការបកស្រាយដ៏ពេញនិយមរបស់គាត់អំពី Periegetes: "ប្រសិនបើកប៉ាល់របស់អ្នក ... នាំអ្នកទៅកន្លែងដែលព្រះអាទិត្យរះត្រលប់មកវិញនូវពន្លឺដ៏កក់ក្តៅរបស់វា នោះនឹងត្រូវបានគេឃើញកោះមាសជាមួយនឹងដីមានជីជាតិរបស់វា"។ ^[១២] Avienius សំដៅទៅលើ Insula Aurea (Golden Isle) ដែលមានទីតាំងនៅ "សមុទ្រ Scythian ផ្តល់ការកើនឡើងដល់ថ្ងៃរះ" ។ ^[១៣] យ៉ូសែប និយាយអំពី « Aurea Chersonesus » ដែលលោកសមនឹង គម្ពីរ Ophir ដែលជាកន្លែងដែលកប៉ាល់ ក្រុងទីរ៉ុស និង អ៊ីស្រាអែល បានយកមាសមកវិញសម្រាប់ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធក្រុងយេរូសាឡិម ។ ^[១៤] ទីក្រុង ធីណា ត្រូវបានពិពណ៌នាដោយ ភូមិសាស្ត្រ របស់ Ptolemy ថាជាទីក្រុងរាជធានីនៃប្រទេសនៅលើច្រាំងខាងកើតនៃ Magnus Sinus ( ឈូងសមុទ្រថៃ ) ។

ទីតាំង

ទីតាំងនៃសុវណ៌ភូមិបានក្លាយជាប្រធានបទនៃការជជែកដេញដោលគ្នាច្រើនទាំងក្នុងរបៀបវារៈអ្នកប្រាជ្ញ និង អ្នកជាតិនិយម ។ វានៅតែជា នាម ដែលមានភាពអាថ៌កំបាំង និងមានជម្លោះបំផុតនៅអាស៊ី។ ^[១៥] អ្នកប្រាជ្ញបានកំណត់តំបន់ពីរជាទីតាំងដែលអាចធ្វើទៅបានសម្រាប់សុវណ៌ភូមិបុរាណគឺ តំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ និង ឥណ្ឌាខាងត្បូង ។ ^[១៦] នៅក្នុងការសិក្សាអំពីប្រភពអក្សរសាស្ត្រផ្សេងៗសម្រាប់ទីតាំងនៃ សុវណ៌ភូមិ លោក Saw Mra Aung បានសន្និដ្ឋានថា វាមិនអាចទៅរួចទេក្នុងការទាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់លើរឿងនេះ ហើយមានតែការស្រាវជ្រាវបែបវិទ្យាសាស្ត្រដ៏ហ្មត់ចត់ប៉ុណ្ណោះដែលនឹងបង្ហាញឱ្យឃើញនូវកំណែមួយចំនួននៃ សុវណ៌ភូមិ ជាប្រភពដើម។ ^[១៧]

អ្នកខ្លះបានស្មានថាប្រទេសនេះសំដៅទៅលើ នគរហ្វូណន ។ កំពង់ផែសំខាន់របស់ហ្វូណនគឺ ស្ថានីយ៍ sinarum ( Kattigara កំពង់ផែ Sinae ) ។ ^[១៨]

ដោយសារកត្តាជាច្រើន រួមទាំងកង្វះភស្តុតាងប្រវត្តិសាស្ត្រ និងអវត្តមាននៃមតិអ្នកប្រាជ្ញ វប្បធម៌ផ្សេងៗនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍កំណត់ថាសុវណ៌ភូមិជានគរបុរាណនៅទីនោះ ហើយទាមទារពូជពង្សជនជាតិភាគតិច និងនយោបាយជារដ្ឋស្នងរាជ្យបន្ត។ ^[១៩] ដោយសារគ្មានការអះអាង ឬរឿងព្រេងនិទានបែបនេះមានមុនការបកប្រែ និងបោះពុម្ពផ្សាយទេវកថា អ្នកប្រាជ្ញយល់ឃើញថាការអះអាងទាំងនេះផ្អែកលើជាតិនិយម ឬការប៉ុនប៉ងទាមទារយកឋានៈជាពុទ្ធសាសនិកដំបូងគេនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ ^[១៥]

អាស៊ីអាគ្នេយ៍ដីគោក

កម្ពុជា។

ហ្វូណន(សតវត្សទី១-៧) គឺជាអាណាចក្រដំបូងគេក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រខ្មែរ ហើយក៏ជាអាណាចក្រឥណ្ឌាដំបូងគេដែលរីកចម្រើននៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ ទាំងព្រហ្មញ្ញសាសនា និងពុទ្ធសាសនាបានរីកចម្រើននៅក្នុងនគរនេះ។ យោងតាមឯកសាររបស់ចិន ព្រះសង្ឃពីរអង្គមកពីនគរភ្នំ ព្រះនាម មន្ទ្រសេន និង សង្ឃបាល បានមកស្នាក់នៅក្នុងប្រទេសចិនក្នុងសតវត្សទី 5 ដល់ទី 6 ហើយបានបកប្រែ គម្ពីរ ពុទ្ធសាសនាជាច្រើនពីសំស្រ្កឹត (ឬ Prakrit ) ទៅជាភាសាចិន។ ^[២០]

ភស្ដុតាងបុរាណវត្ថុបុរាណបំផុតនៃអរិយធម៌ឥណ្ឌានៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ មានប្រភពមកពីប្រទេសភូមា ភាគកណ្តាល និងភាគខាងត្បូងប្រទេសថៃ និង ដីសណ្ដទន្លេមេគង្គ ក្រោម។ ការរកឃើញទាំងនេះជារបស់សម័យអាណាចក្រហ្វូណន ឬនគរភ្នំ ប្រទេសកម្ពុជាបច្ចុប្បន្ន និងវៀតណាមខាងត្បូង រួមទាំងផ្នែកខ្លះនៃភូមា ឡាវ និងថៃ ដែលជាមជ្ឈមណ្ឌលនយោបាយដំបូងគេដែលបានបង្កើតឡើងនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ ដោយពិចារណាលើភស្ដុតាងផ្នែកបុរាណវិទ្យា និងបុរាណវត្ថុ សុវណ៌ភូមិ ដែលបានរៀបរាប់ក្នុងអត្ថបទដើម ត្រូវតែកំណត់អត្តសញ្ញាណតំបន់ទាំងនេះ។ ^[២១] ក្នុងចំណោមតំបន់ទាំងនេះ មានតែហ្វូណនប៉ុណ្ណោះដែលមានការតភ្ជាប់ដែនសមុទ្រជាមួយនឹងប្រទេសឥណ្ឌាតាមរយៈកំពង់ផែរបស់ខ្លួននៅ អូរកែវ។ ដូច្នេះ ថ្វីត្បិតតែសុវណ៌ភូមិត្រូវបានអនុវត្តយ៉ាងទូលំទូលាយលើទឹកដីទាំងអស់នៅភាគខាងកើតនៃប្រទេសឥណ្ឌា ជាពិសេសកោះស៊ូម៉ាត្រាក៏ដោយ ក៏ពាក្យសុំដំបូងបំផុតរបស់វាគឺប្រហែលជាហ្វូណន។ ជាងនេះទៅទៀត ពាក្យចិននៃ "ហ្វូណន" សម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជា អាចជាការចម្លងនៃ " សុវណ្ណ" នៅក្នុង " សុវណ្ណភូមី " ។

សិលាចារឹកអាស៊ីអាគ្នេយ៍ដ៏ចំណាស់បំផុតពីប្រទេសកម្ពុជាចុះកាលបរិច្ឆេទដល់សតវត្សទី៧ ចេញក្នុងរជ្ជកាលព្រះបាទ ឥសានវរ្ម័នទី១ កំណត់អត្តសញ្ញាណ *សុវណ៌ភូមិ* ជាមួយ នគរចេនឡា (សតវត្សទី៦-៩) អ្នកស្នងរាជ្យនៃ ហ្វូណន(សតវត្សទី១-៧)។

នៅខែធ្នូ ឆ្នាំ ២០១៧ បណ្ឌិត វង្ស សុធារ៉ា នៃ សាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ បានរកឃើញសិលាចារឹកបុរេ អង្គរ នៅ ខេត្តកំពង់ស្ពឺ ស្រុក បរសេដ្ឋ ដែលលោកបានកំណត់ចុះកាលបរិច្ឆេទដល់ឆ្នាំ ៦៣៣ នៃគ.ស។ តាមគាត់ សិលាចារឹក "បញ្ជាក់ថា សុវណ៌ភូមិ គឺជាអាណាចក្រខ្មែរ"។ សិលាចារឹកនេះត្រូវបានចេញក្នុងរជ្ជកាល ព្រះបាទឥសានវរ្ម័នទី១ (៦១៦-៦៣៧នៃគ.ស) នៃ ព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជាចេនឡា ដែលជាអ្នកស្នងរាជ្យបន្តពីនគរភ្នំ និងជាបុព្វបុរសនៃ អាណាចក្រខ្មែរ ។ សិលាចារឹក, បកប្រែ, អាន:

“ព្រះបាទ ឥសានវរ្ម័ន ដ៏ឧត្តុង្គឧត្តម ពោពេញទៅដោយសិរីរុងរឿង និងភាពអង់អាចក្លាហាន។ ព្រះអង្គជាស្តេចស្តេចដែលគ្រប់គ្រងលើ សុវណ៌ភូមិ រហូតដល់សមុទ្រជាព្រំប្រទល់ ចំណែកស្តេចក្នុងប្រទេសជិតខាងគោរពតាមបញ្ជារបស់ខ្លួន»។

សិលាចារឹកគឺជាការលើកឡើងចំណាស់បំផុតដែលគេរកឃើញអំពីសុវណ៌ភូមិនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ដោយកំណត់អត្តសញ្ញាណវាជាមួយចេនឡា។ សិលាចារឹកឥឡូវនេះត្រូវបានដាក់តាំងបង្ហាញនៅ សារមន្ទីរជាតិកម្ពុជា ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការអះអាងរបស់គាត់ និងការរកឃើញនេះ មិនទាន់ត្រូវបានពិនិត្យដោយ peer នៅឡើយ ហើយនៅតែមានការសង្ស័យជាមួយអ្នកប្រវត្តិសាស្រ្ត និងអ្នកជំនាញផ្នែកបុរាណវិទ្យាដទៃទៀតនៅទូទាំងតំបន់។ ^[២២]

មីយ៉ាន់ម៉ា

ទំនៀម មន បានរក្សាថា អាណាចក្រថាតុង នៅ ភូមាក្រោមត្រូវបានគេហៅថា សុវណ្ណភូមិ ( ភូមា: သုဝဏ္ဏဘူမိ Thuwunnabhumi ) ។ ^[២៣] ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ រាជាណាចក្រថាតុន ឯករាជ្យនៃកាលប្បវត្តិប្រពៃណី ផ្តល់នូវ ការបញ្ចប់នៃ ឆ្នាំ 825 ។ សូម្បីតែកាលបរិច្ឆេទនេះ នៅតែមិនមានច្បាស់ការ ^[២៤]

មានទីតាំងជាច្រើននៅក្នុង រដ្ឋមន ដែលអ្នកបុរាណវត្ថុវិទូក្នុងតំបន់បានលើកឡើងថាជា សុវណ៌ភូមិ។ ទីក្រុងសុវណ៌ភូមិ ក្នុង ទីប្រជុំជនប៊ីលីន គឺជាកន្លែងមួយ ដែលមានការងារជីកកកាយមានកំណត់។ ទីតាំងនេះត្រូវបានគេហៅថា Winka Old City ដោយអ្នកបុរាណវត្ថុវិទ្យាផ្សេងទៀត មានកន្លែងខ្ពស់ចំនួន 40 ដែលក្នុងនោះមានតែ 4 ប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវបានជីកកកាយ។ ^[២៥] Winka រួមជាមួយនឹងតំបន់នៅក្បែរដូចជា Kyaikkatha និង Kelasa ត្រូវបានចុះកាលបរិច្ឆេទនៅដើមសតវត្សទីប្រាំមួយ។ ^[២៦] ខណៈពេលដែលបុរាណវិទ្យានៃទីតាំងភូមាក្រោម ទាមទារការងារបន្ថែមទៀត មជ្ឈមណ្ឌលទីក្រុងផ្សេងទៀតក្នុងប្រទេសភូមា ដូចជា ព្រះរាជាណាចក្រស្រីក្សេត្រា ក្នុង ទីក្រុង Pyay សម័យទំនើបគឺជាពុទ្ធសាសនិកនៅដើមសតវត្សទី 5 ។ ^[១៥]

ការស្វែងរកអ្នកប្រាជ្ញសម្រាប់ សុវណ៌ភូមិ ក្នុងប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ាត្រូវបានភ្ជាប់ជាមួយនឹងនិទានរឿងជាតិនិយម និងសាសនាផ្សេងៗអំពីសុវណ្ណភូមិ។ ^[២៧] រឿងព្រេងនៃសតវត្សទីដប់ប្រាំនៃ វត្ត Shwedagon ដែលដាក់សក់របស់ ព្រះពុទ្ធ មួយចំនួនដែលនាំយកមកដោយពួកឈ្មួញជនជាតិមនបង្ហាញពីសារៈសំខាន់នៃវប្បធម៌ដែលបានដាក់លើអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាព្រះពុទ្ធនៅដើមដំបូងនៅក្នុងប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា។ នៅក្នុងរឿងព្រេងជាច្រើននោះ ការនិទានរឿងនៃការប្រែចិត្តជឿនៃសុវណ៌ភូមិ គឺថាវាជា ភូមា ធ្វើបដិវត្តពុទ្ធសាសនាសំខាន់ៗ។ ^[១៥]

ប្រទេសថៃ

វិសាលភាពទឹកដីនៃព្រះរាជាណាចក្រសុវណ៌ភូមិ តាមប្រវត្តិសាស្ត្រថៃ មុនពេលវាត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយ ហ្វូណន នៅក្នុង សតវត្សទី 1-2 ។

នៅក្នុងប្រទេសថៃសម័យទំនើប ការប្រកាសរបស់រដ្ឋាភិបាល និងសារមន្ទីជាតិទទូចថា សុវណ៌ភូមិ ស្ថិតនៅកន្លែងណាមួយនៅលើឆ្នេរសមុទ្រនៃវាលទំនាបកណ្តាល ជាពិសេសនៅទីក្រុងបុរាណ ឧទង ដែលអាចជាដើមកំណើតនៃវប្បធម៌ មន ទ្វារវតី ។ ^[២៨] ការអះអាងទាំងនេះមិនផ្អែកលើកំណត់ត្រាប្រវត្តិសាស្ត្រណាមួយឡើយ ប៉ុន្តែនៅលើភស្តុតាងបុរាណវត្ថុនៃការតាំងទីលំនៅរបស់មនុស្សនៅក្នុងតំបន់ដែលមានអាយុកាលជាង 4,000 ឆ្នាំ និងការរកឃើញនៃកាក់រ៉ូម៉ាំងសតវត្សទី 3 ។ ^[២៩] រដ្ឋាភិបាលថៃបានដាក់ឈ្មោះអាកាសយានដ្ឋាន បាងកក ថ្មីថា អាកាសយានដ្ឋានសុវណ៌ភូមិ បន្ទាប់ពីអាណាចក្រសុវណ៌ភូមិ ដោយគោរពប្រពៃណីនេះដែលអ្នកប្រាជ្ញនៅតែជជែកវែកញែក។ សម្រាប់ហេតុផលដូចគ្នានឹងការអះអាងរបស់ភូមា។ សុវណ៌បុរី (មកពីសំស្រ្កឹ ត សុវណ៌បុរៈ "ទីក្រុងមាស") នៅភាគខាងលិច/កណ្តាលនៃប្រទេសថៃបច្ចុប្បន្ន ត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងឆ្នាំ ៨៧៧-៨៨២ ជាទីក្រុងមួយរបស់នគរ ដែលនិយាយភាសាមន នៃ ទ្វារវតី ដែលមានព្រះនាម ថា មឿង ទ្វារតីស្រីសុវណ៌ភូមិ ("ទ្វាវតី"។ ទីក្រុងសុវណ៌ភូមិ") ដែលបង្ហាញថា ទ្វារវតីនៅពេលនោះ កំណត់ថាជា សុវណ៌ភូមិ។ ^[៣០]

តាមប្រវត្តិសាស្ត្រថៃ ប្រហែលឆ្នាំ ២៤១ មុនគ.ស. ក្នុងសម័យដែល ព្រះសង្ឃ ពីរអង្គ ព្រះនាម សោនថេរ និង ឧត្តរថេរ បានមកពី មគធ ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយ ពុទ្ធសាសនា ដល់សុវណ៌ភូមិ ប្រជាជនភាគច្រើននៃនគរជា ជនជាតិមន ចំណែក ជនជាតិថៃ បានមកដល់ក្រោយប្រហែល ៥០ មុនគ.ស។ . ^[៣១] អាណាចក្រសុវណ៌ភូមិត្រូវបានបំផ្លិចបំផ្លាញដោយការឈ្លានពានរបស់ ហ្វូណន នៅប្រហែលសតវត្សរ៍ទី ១-២ ^[៣២] ហើយប្រជាជនភាគច្រើនត្រូវបានបង្ខំឱ្យផ្លាស់ទៅ នគរវ្នំ ជាលទ្ធផលត្រូវបានបោះបង់ចោល។ ^[៣៣] បន្ទាប់ពីហ្វូណនចាញ់ ភវវរ្ម័នទី១ នៃចេនឡានៅឆ្នាំ ៥៥០ សុវណ៌ភូមិ ក៏ក្លាយជារដ្ឋដៃទន្លេរបស់ចេនឡាផងដែរ។ ^[៣២]

តំបន់របស់នគរបានទៅដល់ ឡាំផាកប៉ាណាខន (ลัมภกัปปะนคร, ឡាំប៉ាង បច្ចុប្បន្ន) នៅភាគខាងជើង ហើយត្រូវបានគ្រប់គ្រងក្នុង រចនាប័ទ្មម៉ាន់ដាឡា ជាមួយនឹងក្រុងរាជវង្សចំនួនប្រាំ រួមមាន សុវណ៌ភូមិ (ទីក្រុងចាស់បច្ចុប្បន្ននៃ នគរបឋម ), រាជបុរី, សិង្ហបុរី, ពេជ្របុរី និង Tanintharyi ។ ^[៣៤]

តំបន់ជុំវិញរាជធានីចាស់នៃសុវណ៌ភូមិត្រូវបានតាំងទីលំនៅថ្មីនៅឆ្នាំ 590 នៅពេលដែល Sri Sittichai Phromthep (ท้าวศรีสิทธิไชยพรหมเทพ) ពី Yossothon (អាចជាទីក្រុងនៅចេនឡា) បានបង្កើតទីក្រុងថ្មី នគរជ័យស្រី (ឈ្មោះចាស់នៃ នគរបឋម បច្ចុប្បន្ន ) ប្រជាជនភាគច្រើនជា ជនជាតិថៃ មកពីអាង Ngao Yom និងទន្លេ សាល់វីន ។ ^[៣៤] ល្វោ ក៏ត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងអំឡុងពេលបែបនេះដែរ។ ក្រោយមកអ្នកទាំងពីរបានបង្កើតនគរថ្មីមួយគឺ ទ្វារវតី ; ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ រាជធានីថ្មីរួមជាមួយនឹងការតាំងទីលំនៅជិតបំផុតមួយទៀតគឺ ពងទឹក (พงตึก, រាជបុរីនាពេលបច្ចុប្បន្ន) ត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយ ចេនឡា 300 ឆ្នាំក្រោយមក ប្រហែលសតវត្សទី 8-9 ។ ^[៣៤] បន្ទាប់មក កណ្តាលនៃវប្បធម៍ ទ្វាវតី បានផ្លាស់ប្តូរទៅ ល្វោ, ^[៣៤] ហើយប្រជាជននៃ ទ្វារវតី បានផ្លាស់ទៅទិសខាងលិច ហើយបានបង្កើត ទីក្រុងថ្មីមួយ នៅឆ្នាំ 807 នៅតំបន់នៃ អនុស្រុក ឡាដា កញ្ជនបុរី (ទីក្រុងចាស់ កញ្ជនបុរី) នាពេលបច្ចុប្បន្ន តំបន់ដែលរងផលប៉ះពាល់ស្ទើរតែត្រូវបានទុកចោល។ ^[៣៤] ការតាំងទីលំនៅថ្មីនេះត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះថា សុវណ៌ភូមិ ហើយក្រោយមកត្រូវបានប្តូរឈ្មោះទៅជាស្រីអាយុធ្យា និង កញ្ជនបុរីរៀងៗខ្លួន។ ^[៣៤] ^[៣៤]

នៅកំពូលនៃអំណាចប្រហែលសតវត្សទី 13-14 ព្រំប្រទល់នៃសុវណ៌ភូមិថ្មី ឬ សុផាន់ណាភូមិបានជួប នគរល្វោ នៅ ទន្លេប៉ាសាក់ ខាងកើត ខាងលិចជាប់នឹង Dawei នៅឆ្នេរសមុទ្រនៃសមុទ្រខាងក្រៅ ( សមុទ្រ Andaman ) ភាគពាយ័ព្យទៅ ខាងត្បូងនៃ Mawlamyine ដែលជាកំពង់ផែពាណិជ្ជកម្មសមុទ្រនៃព្រះរាជាណាចក្រឆាលៀង ( ស្រីសជ្ជនាល័យ) ខណៈពេលដែលភាគខាងត្បូងទៅចុងនៃ ឧបទ្វីបម៉ាឡេ និងភាគខាងជើងទៅ Phraek Siracha ( សង្ខបរី នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ) ។ ^[៣៤] នៅឆ្នាំ 1351 ព្រះរាជាណាចក្រ សុវណ៌បុរីត្រូវបានរួមបញ្ចូលគ្នាទៅជារដ្ឋបន្តបន្ទាប់របស់ខ្លួនគឺ អយុធ្យា បន្ទាប់ពីអ្នកគ្រប់គ្រងចុងក្រោយរបស់ខ្លួន ឈ្មោះ ឧទង បានផ្លាស់ទៅទិសខាងកើតដើម្បីបង្កើតរាជធានីថ្មី នៅអយុធ្យា នៅលើកោះអយុធ្យាបច្ចុប្បន្ន។

Insular អាស៊ីអាគ្នេយ៍

The Golden Chersonese - ព័ត៌មានលម្អិតពីផែនទីទី ១១ នៃអាស៊ី (អាស៊ីអាគ្នេយ៍) ។ ព័ត៌មានលម្អិតពី Nicolaus Germanus '1467 ច្បាប់ចម្លងនៃផែនទីពី *ភូមិសាស្ត្រ* របស់ Ptolemy ដែលបង្ហាញពី Golden Chersonese ពោលគឺឧបទ្វីបម៉ាឡេ។ បន្ទាត់ផ្តេកតំណាងឱ្យ ខ្សែអេក្វាទ័រ ដែលត្រូវបានដាក់ខុសនៅភាគខាងជើង ដោយសារតែវាត្រូវបានគណនាពី តំបន់ត្រូពិក

តម្រុយមួយសំដៅទៅលើឧបទ្វីបម៉ាឡេបានមកពី ភូមិសាស្ត្រ របស់ Claudius Ptolemy ដែលហៅវាថា Golden Chersonese (តាមព្យញ្ជនៈ 'Golden Peninsula') ដែលបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ពីទីតាំងនោះនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ ^[៣៥]

ពាក្យ សុវណ៌ភូមិ('ដីមាស') ត្រូវបានគេគិតជាទូទៅថាសំដៅទៅលើឧបទ្វីបអាស៊ីអាគ្នេយ៍ រួមទាំងភូមាខាងក្រោម និង ឧបទ្វីបម៉ាឡេ ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ មានពាក្យដែលសំដៅលើមាសមួយទៀតគឺ សុវណ៌ទ្វិប (កោះមាស ឬឧបទ្វីប ដែល "-ទ្វិប" អាចសំដៅលើ ឧបទ្វីប ឬ កោះ មួយ) ^[៣៦] ដែលអាចត្រូវនឹង ប្រជុំកោះឥណ្ឌូនេស៊ី ជាពិសេស កោះស៊ូម៉ាត្រា ។ ^[៣៧] ពាក្យទាំងពីរអាចសំដៅទៅលើនគរឆ្នេរ ឬកោះដ៏មានឥទ្ធិពលមួយក្នុង ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី បច្ចុប្បន្ន ដែលប្រហែលជាផ្តោតលើ កោះស៊ូម៉ាត្រា ឬ ជ្វា ។ នេះត្រូវនឹងតំបន់ផលិតមាសដែលគេស្គាល់ជាប្រពៃណីនៅ តំបន់ខ្ពង់រាប Minangkabau ក្នុង ភ្នំ Barisan កោះស៊ូម៉ាត្រា និងខាងក្នុង Borneo ។ ^[៣៧] អត្ថបទឥណ្ឌាសតវត្សទីប្រាំបី Samaraiccakaha ពិពណ៌នាអំពីការធ្វើដំណើរតាមសមុទ្រទៅកាន់ សុវណ៌ទ្វិបនិងការធ្វើឥដ្ឋពីខ្សាច់មាស ដែលពួកគេបានចារឹកឈ្មោះ " dharana" ។ ^[៣៨] ទាំងនេះចង្អុលបង្ហាញទៅទិសខាងលិចនៃតំបន់ឥណ្ឌូណេស៊ីអាគ្នេយ៍ ជាពិសេសកោះស៊ូម៉ាត្រា ឧបទ្វីបម៉ាឡេ បូណេអូ និងជ្វា។

ដោយទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ពីទីតាំងយុទ្ធសាស្ត្ររបស់ខ្លួននៅលើ ច្រកសមុទ្រតូចចង្អៀតនៃម៉ាឡាកា ទ្រឹស្ដីអ៊ីសូឡង់បានអះអាងថា ក្រៅពីការផលិតមាសពិតប្រាកដ វាក៏អាចផ្អែកលើសក្ដានុពលរបស់នគរសម្រាប់អំណាច និងទ្រព្យសម្បត្តិ (ដូច្នេះ "ដីមាស") ជាមជ្ឈមណ្ឌលសម្រាប់ ពាណិជ្ជកម្មតាមសមុទ្រត្រូវបានគេស្គាល់ផងដែរពីការពិពណ៌នាមិនច្បាស់លាស់នៃអ្នកធ្វើធម្មយាត្រាចិនសហសម័យទៅកាន់ប្រទេសឥណ្ឌា។ ព្រះរាជាណាចក្រដែលគេហៅថាជាមជ្ឈមណ្ឌលពាណិជ្ជកម្មតាមសមុទ្ររវាងចិននិងឥណ្ឌាគឺ ស្រីវិជ័យ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយសារតែ ប្រព័ន្ធសរសេររបស់ចិន ការបកស្រាយនៃប្រភពប្រវត្តិសាស្ត្រចិនគឺផ្អែកលើការឆ្លើយឆ្លងគ្នានៃ ideograms - និងសមមូល តាមសូរសព្ទ ដែលអាចធ្វើបានរបស់ពួកគេ ជាមួយនឹងនាមត្រកូលដែលគេស្គាល់នៅក្នុងអរិយធម៌ អាស៊ីអាគ្នេយ៍ បុរាណ។ Hendrik Kern បានសន្និដ្ឋានថា កោះស៊ូម៉ាត្រា គឺជា សុវណ៌ទ្វិប ដែលបានរៀបរាប់នៅក្នុងអត្ថបទហិណ្ឌូបុរាណនិងកោះ Chryse ដែលបានរៀបរាប់នៅក្នុង Periplus នៃសមុទ្រ Erythraean និងដោយ Rufius Festus Avienius ។ ^[៣៩]

អ្នកធម្មយាត្រាចិន និងជាអ្នកប្រាជ្ញព្រះពុទ្ធសាសនា យីជីង (義淨) បានទៅលេងនគរ ស្រីវិជ័យនៅលើ កោះស៊ូម៉ាត្រា ក្នុងឆ្នាំ ៦៧២ ហើយកំណត់អត្តសញ្ញាណវាជាមួយ សុវណ៌ទ្វិប កោះមាស (金洲jin-zhou )។ ^[៤០]

ការបកស្រាយកំណត់ត្រាការធ្វើដំណើរដំបូងមិនតែងតែងាយស្រួលនោះទេ។ ទូតជ្វាប្រចាំនៅប្រទេសចិនក្នុងឆ្នាំ 860 និង 873 នៃគ.ស. សំដៅលើកោះជ្វាថាសម្បូរដោយមាស ទោះបីជាការពិតវាគ្មានក៏ដោយ។ ជនជាតិជ្វាត្រូវនាំចូលមាសពីប្រទេសជិតខាង កោះស៊ូម៉ាត្រា ឧបទ្វីបម៉ាឡេ ឬកោះ បនេអូ ជាកន្លែងដែលមាសនៅតែត្រូវបានគេជីកយកក្នុងសតវត្សទី 19 និងកន្លែងដែលកន្លែងជីករ៉ែបុរាណស្ថិតនៅ។ ^[៤១] ទោះបីជាកោះជ្វាមិនមានមាសរបស់ខ្លួនក៏ដោយ ក៏អត្ថបទបានធ្វើការយោងជាញឹកញាប់ចំពោះអត្ថិភាពនៃជាងមាស ហើយវាច្បាស់ណាស់ពីភស្តុតាងខាងបុរាណវត្ថុដូចជា Wonoboyo Hoard ដែលថាវប្បធម៌នេះបានអភិវឌ្ឍបច្ចេកវិទ្យាការងារមាសដ៏ទំនើប ដែលពឹងផ្អែកលើ ការនាំចូលលោហៈធាតុក្នុងបរិមាណច្រើន។ ^[៤២]

សិលាចារឹក Padang Roco ចុះថ្ងៃទី 1286 ពីកោះស៊ូម៉ាត្រា បានរៀបរាប់អំពីរូបសំណាករបស់ អមោឃបស លោកេស្វរ ដែលយកពី Bhumi Jawa ទៅ សុវណ៌ភូមិ(កោះស៊ូម៉ាត្រា) ដើម្បីសាងសង់នៅ ធម៌ស្រ័យ។

សិលាចារឹក Padang Roco នៃគ.ស ១២៨៦ ចែងថា រូបព្រះពុទ្ធ អមោឃបស លោកេស្វរ ត្រូវបាននាំយកទៅកាន់ ធម៌ស្រ័យ នៅលើភ្នំ Batang Hari - ទន្លេ Jambi - ត្រូវបានដឹកជញ្ជូនពី Bhumi Java (ជ្វា) ទៅ សុវណ៌ភូមិ (កោះស៊ូម៉ាត្រា) ហើយត្រូវបានសាងសង់តាមលំដាប់លំដោយ។ អ្នកគ្រប់គ្រងជនជាតិជ្វា Kertanegara : សិលាចារឹកកំណត់អត្តសញ្ញាណកោះស៊ូម៉ាត្រាយ៉ាងច្បាស់ថាជា សុវណ៌ភូមិ។ ^[៤៣]

បង់ក្លាដែស

ការបកស្រាយដ៏ពេញនិយមនៃកំណាព្យរបស់ Rabindranath Tagore Amar Shonar Bangla ដើរតួជាមូលដ្ឋានសម្រាប់ការអះអាងថា សុវណ៌ភូមិពិតជាស្ថិតនៅកណ្តាល បេងហ្គាល់ នៅ Sonargaon ។ ^[៤៤] នៅក្នុងអត្ថបទ របស់ជេន ខ្លះ វាត្រូវបានរៀបរាប់ថា ឈ្មួញរបស់ Anga (នៅក្នុង រដ្ឋ Bihar នាពេលបច្ចុប្បន្នដែលជារដ្ឋនៃ ប្រទេសឥណ្ឌា ដែលមានព្រំប្រទល់ជាប់នឹង បេងហ្គាល់) បានធ្វើដំណើរជាទៀងទាត់ទៅកាន់ សុវណ៌ភូមិ ហើយ បេងហ្គាល់ បុរាណគឺស្ថិតនៅជិត Anga ដែលតភ្ជាប់ដោយទន្លេនៃទន្លេGanges-Brahmaputra Delta ។ ក៏ត្រូវបានពិពណ៌នានៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រឥណ្ឌា និងអាស៊ីអាគ្នេយ៍បុរាណថាជា "ប្រទេសជាប់សមុទ្រ" ដោយរីករាយនឹងទំនាក់ទំនងពាណិជ្ជកម្មជាមួយនគរ Dravidian, ស្រីលង្កា, Java និង Sumatra ។ ប្រពៃណី Sinhalese ប្រកាន់ខ្ជាប់ថាស្តេចទីមួយនៃប្រទេសស្រីលង្កា វិជ័យសិង្ហមកពី Bengal ។ ^[៤៥] លើសពីនេះទៅទៀតតំបន់នេះត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ជាទូទៅជាមួយនឹងពណ៌មាស - ដីបេងហ្គាល់ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាពណ៌មាស (Gangetic alluvial), ការប្រមូលផលមាស ( ស្រូវ ), ផ្លែឈើមាស ( ស្វាយ ), សារធាតុរ៉ែមាស (មាសនិង ដីឥដ្ឋ ) និងមនុស្សស្បែកលឿងត្នោត។ . បេងហ្គាល់ត្រូវបានពិពណ៌នានៅក្នុងអត្ថបទ សំស្ក្រឹត បុរាណថា ' Gaud -Desh' (Golden/Radiant land)។ ក្នុងរជ្ជកាលរបស់ ស្តេចស៊ុលតង់ បេងហ្គាល់ និង ចក្រភព Mughal កណ្តាល Bengal គឺជាផ្ទះរបស់ទីក្រុងពាណិជ្ជកម្មដ៏រុងរឿងមួយដែលមានឈ្មោះថា " Sonargaon " (ភូមិមាស) ដែលត្រូវបានតភ្ជាប់ទៅប្រទេសឥណ្ឌាខាងជើងដោយផ្លូវ Grand Trunk Road ហើយត្រូវបានឧស្សាហ៍ទៅដោយអារ៉ាប់ ពែរ្ស និងចិន។ អ្នកធ្វើដំណើររួមមាន Ibn Battuta និង Zheng He ។ សូម្បីតែសព្វថ្ងៃនេះ ជនជាតិបង់ក្លាដែសតែងតែសំដៅលើទឹកដីរបស់ពួកគេថាជា ' Shonar Bangla ' (Golden Bengal) និងភ្លេងជាតិរបស់ប្រទេសបង់ក្លាដែស - Amar Shonar Bangla (My Bengal of Gold) ពីកំណាព្យរបស់ Tagore គឺជាឯកសារយោងចំពោះទ្រឹស្តីនេះ។ ^[៤៦]

យុគសម័យនៃការរកឃើញអឺរ៉ុប

ការស្រេកឃ្លានមាសបានបង្កើតការលើកទឹកចិត្តដ៏មានឥទ្ធិពលបំផុតដល់អ្នករុករកនៅដើមសម័យទំនើប។ ប៉ុន្តែទោះបីជាតំបន់កាន់តែច្រើនឡើងៗត្រូវបាននាំមកបំភ្លឺដោយពួកគេក៏ដោយ ពួកគេបានស្វែងរកដោយឥតប្រយោជន៍នៅក្នុងប្រជុំកោះឥណ្ឌាខាងកើតសម្រាប់កោះមាស និងប្រាក់ ដែលយោងទៅតាមរឿងព្រេង លោហៈដ៏មានតម្លៃនឹងត្រូវប្រមូលពីដី ហើយមិនត្រូវការ។ ត្រូវបានស្រង់ចេញដោយកម្លាំងពលកម្មពីផ្ទៃខាងក្នុងនៃផែនដី។ ទោះបីជាពួកគេបរាជ័យក៏ដោយ ក៏ពួកគេពិបាកក្នុងការបោះបង់ចោលរូបភាពដ៏ទាក់ទាញ។ នៅពេលដែលពួកគេមិនបានរកឃើញអ្វីដែលពួកគេស្វែងរកនៅក្នុងតំបន់ដែលត្រូវបានចង្អុលបង្ហាញដោយរឿងព្រេងចាស់ និងដោយផែនទីដែលមានមូលដ្ឋានលើនោះ ពួកគេសង្ឃឹមថានឹងទទួលបានជោគជ័យកាន់តែប្រសើរឡើងនៅក្នុងតំបន់ដែលមិនទាន់បានរុករក ហើយបានក្តោបក្តាប់ដោយក្តីរីករាយនៅគ្រប់គន្លឹះដែលពួកគេមកទីនេះដើម្បីសម្រេចបានវត្ថុរបស់ពួកគេ។ . ^[៤៧]

ប្រវត្តិសាស្រ្តនៃភូមិសាស្ត្រដូច្នេះបង្ហាញយើងពីរបៀបដែលកោះមាសនិងប្រាក់បានជានិច្ច, ដូច្នេះដើម្បីនិយាយ, វង្វេងឆ្ពោះទៅខាងកើត។ Marco Polo បាននិយាយជាភាសាបំផ្លើសបំផុត អំពីទ្រព្យសម្បត្តិមាសនៅក្នុង Zipangu ដែលស្ថិតនៅចុងបំផុតនៃផ្នែកនៃពិភពលោកនេះ ហើយដូច្នេះបានចង្អុលបង្ហាញកន្លែងដែលលោហៈដ៏មានតម្លៃគួរត្រូវបានស្វែងរក។ Martin Behaim លើពិភពលោករបស់គាត់នៅឆ្នាំ 1492 បានរស់ឡើងវិញនូវ Argyre និង Chryse នៃវត្ថុបុរាណនៅក្នុងតំបន់ទាំងនេះ។ ^[៤៧]

នៅឆ្នាំ 1519 Cristóvão de Mendonça ត្រូវបានគេផ្តល់ការណែនាំឱ្យស្វែងរកកោះមាសរឿងព្រេងនិទានដែលនិយាយកុហក "ហួសពីកោះស៊ូម៉ាត្រា" ដែលគាត់មិនអាចធ្វើបានហើយនៅឆ្នាំ 1587 បេសកកម្មក្រោមការបញ្ជារបស់ Pedro de Unamunu ត្រូវបានបញ្ជូនទៅ ស្វែងរកពួកគេនៅជិត Zipangu (ប្រទេសជប៉ុន) ។ ^[៤៨] យោងតាម លោក Antonio de Herrera y Tordesillas នៅឆ្នាំ 1528 Álvaro de Saavedra Cerón នៅក្នុងកប៉ាល់ រដ្ឋផ្លរីដា ក្នុងការធ្វើដំណើរពី Moluccas ទៅកាន់ ម៉ិកស៊ិក បានទៅដល់កោះដ៏ធំមួយដែលគាត់បានយកសម្រាប់ Isla del Oro ។ កោះនេះមិនត្រូវបានគេកំណត់អត្តសញ្ញាណទេ បើទោះបីជាវាទំនងជា Biak, Manus ឬ កោះ Schouten មួយនៅឆ្នេរភាគខាងជើងនៃ New Guinea ។ ^[៤៩]

កំណត់ចំណាំ

↑ Spelled in various local languages as: ម៉ាឡេ: Suwarna Bumi; ភូមា: သုဝဏ္ဏဘူမိ, [θṵwʊ̀ɰ̃na̰bùmḭ]; ខ្មែរ: សុវណ្ណភូមិ, Sovannaphoum; and ថៃ: สุวรรณภูมิ, ព.ប.ប.ស.ថ: Suwannaphum.

↑ Ancient Indian History and Civilization. 1999. ល.ស.ប.អ. 9788122411980. https://books.google.com/books?id=Wk4_ICH_g1EC&q=Suvarnabhumi+was+situated+in+Bengal.&pg=PA519.
↑ "To Suvarnabhumi he [Moggaliputta] sent Sona and Uttara"; Mahānāma, The Mahāvaṃsa, or, The Great Chronicle of Ceylon, translated into English by Wilhelm Geiger, assisted by Mabel Haynes Bode, with an addendum by G.C. Mendis, London, Luzac & Co. for the Pali Text Society, 1964, Chapter XII, "The Converting of Different Countries", p.86.
↑ Sussondi-Jātaka, Sankha-Jātaka, Mahājanaka-Jātaka, in Edward B. Cowell (ed.), The Jātaka: or Stories of the Buddha's Former Births, London, Cambridge University Press, 1897; reprinted Pali Text Society, dist. by Routledge & Kegan Paul, 1969, Vol. III, p.124; Vol. IV, p.10; Vol. VI, p.22
↑ J. S. Speyer, The Jatakamala or Garland of Birth-Stories of Aryasura, Sacred Books of the Buddhists, Vol. I, London, Henry Frowde, 1895; reprint: Delhi, Motilal Banarsidass, 1982, No.XIV, Supâragajâtaka, pp.453-462.
↑ R.K. Dube, "Southeast Asia as the Indian El-Dorado", in Chattopadhyaya, D. P. and Project of History of Indian Science, Philosophy, and Culture (eds.), History of Science, Philosophy and Culture in Indian Civilization, New Delhi, Oxford University Press, 1999, Vol.1, Pt.3, C.G. Pande (ed.), India's Interaction with Southeast Asia, Chapter 6, pp.87-109.
↑ Anna T. N. Bennett (31 December 2009). "Gold in early Southeast Asia (paragraph no. 6)". Archeosciences. Revue d'Archéométrie (33): 99–107. DOI:10.4000/archeosciences.2072. Retrieved on November 30, 2018.
↑ Schafer, Edward H. (1963). The Golden Peaches of Samarkand: A Study of Tang Exotics. University of California Press. ល.ស.ប.អ. 978-0-520-05462-2.
↑ Ian Glover, “Suvarnabhumi – Myth or Reality?”, Banchā Phongphānit& Somčhēt Thinnaphong (ed.), Suvarnabhumi: the Golden Land: the New Finding for Suvarnabhumi Terra Incognita, Bangkok, Thailand, GISTDA and BIA, 2019, pp.11-16.
↑ Paul Wheatley (March 1, 2011). "Presidential Address: India Beyond the Ganges—Desultory Reflections on the Origins of Civilization in Southeast Asia". The Journal of Asian Studies 42 (1): 13–28. DOI:10.2307/2055365. Retrieved on November 30, 2018.
↑ Lionel Casson (ed.), Periplus of the Erythraean Sea, Princeton University Press, 1989, p.91.
↑ Dionysios Oecumenis Periegetes (Orbis Descriptio), lines 589-90; Dionysii Orbis Terrae Descriptio
↑ ”At navem pelago flectenti Aquilonis ab oris / Ad solem calido referentem lumen ab ortu, / Aurea spectetur tibi pinguibus insula glebis”; Priscianus Caesariensis, Periegesis Prisciani (lines 593-594), in Habes candide lector in hoc opere Prisciani volumen maius, Venetiis, Boneto Locatello, 1496, p.281.
↑ Rufius Festus Avienius, Descriptio orbis terrae, III, v.750-779. Descriptio orbis terrae
↑ "Solomon gave this command: That they should go along with his own stewards to the land that was of old called Ophir, but now the Aurea Chersonesus, which belongs to India, to fetch him gold."; Antiquities, 8:6:4.
↑ ^១៥,០ ^១៥,១ ^១៥,២ ^១៥,៣ "Facts and Fiction: The Myth of Suvannabhumi Through the Thai and Burmese Looking Glass". Academia. July 1, 2018. Retrieved November 30, 2018.
↑ R. C. Majumdar, Ancient Indian Colonies in the Far East, Vol. II, Suvarnadvipa, Calcutta, Modern Publishing Syndicate, 1937, Chapter IV, Suvarnadvipa, pp.37-47.Suvarnadvipa
↑ Saw Mra Aung, "The Accounts of Suvannabhumi from Various Literary Sources", Suvannabhumi: Multi-Disciplinary Journal of Southeast Asian Studies (Busan University of Foreign Studies, Korea), vol. 3, no.1, June 2011, pp.67-86.
↑ George Coedès, review of Paul Wheatley, The Golden Khersonese (Kuala Lumpur, 1961), in T'oung Pao 通報, vol.49, parts 4/5, 1962, pp.433-439; Claudius Ptolemy, Geography, Book I, chapter 17, paragraph 4; Louis Malleret, L’Archéologie du Delta du Mékong, Tome Troisiéme, La culture du Fu-nan, Paris, 1962, chap.XXV, "Oc-Èo et Kattigara", pp.421-54; "Mr. Caverhill seems very fairly to have proved that the ancient Cattagara [sic] is the same with the present Ponteamass [Banteaymeas], and the modern city Cambodia [Phnom Penh] the ancient metropolis of Sinae, or Thina", The Gentleman's Magazine, December 1768, "Epitome of Philosophical Transactions", vol.57, p.578; John Caverhill, "Some Attempts to ascertain the utmost Extent of the Knowledge of the Ancients in the East Indies", Philosophical Transactions, vol.57, 1767, pp.155-174.
↑ Prapod Assavavirulhakarn, The Ascendancy of Theravada Buddhism in Southeast Asia, Chieng Mai, Silkworm Books, 2010, p.55.
↑ T'oung Pao: International Journal of Chinese Studies. 1958. p. 185
↑ Pang Khat, «Le Bouddhisme au Cambodge», René de Berval, Présence du Bouddhisme, Paris, Gallimard, 1987, pp.535-551, pp.537, 538; Amarajiva Lochan, "India and Thailand: Early Trade Routes and Sea Ports", S.K. Maity, Upendra Thakur, A.K. Narain (eds,), Studies in Orientology: Essays in Memory of Prof. A.L. Basham, Agra, Y.K. Publishers, 1988, pp.222-235, pp.222, 229-230; Prapod Assavavirulhakarn, The Ascendancy of Theravada Buddhism in Southeast Asia, Chieng Mai, Silkworm Books, 2010, p.55; Promsak Jermsawatdi, Thai Art with Indian Influences, New Delhi, Abhinav Publications, 1979, chapter III, "Buddhist Art in Thailand", pp.16-24, p.17.
↑ "Rinith Taing, "Was Cambodia home to Asia's ancient 'Land of Gold'?", The Phnom Penh Post, 5 January, 2018". Archived from the original on 2023-03-31. Retrieved 2024-07-07.
↑ Classical civilisations of South East Asia: an anthology of articles. 2002. p. 590. ល.ស.ប.អ. 9780700714100.
↑ History of Burma: From the Earliest Times to 10 March 1824. London. 1925.
↑ "Suvarnabhumi City Excavation to be Continued After Rainy Season" (ជាen). Mon News. 5 August 2014. https://monnews.org/2014/08/05/suvarnabhumi-city-excavation-continued-rainy-season/.
↑ Moore, Elizabeth (Spring 2007). "The Gold Coast: Suvannabhumi? Lower Myanmar Walled Sites of the First Millennium A.D.". Asian Perspectives 46: 202–232. DOI:10.1353/asi.2007.0007.
↑ Zhang, Yifan (July–December 2016). "A comparative study of Buddhist nationalistic movements in Myanmar and Sri Lanka: A case study on the 969 movement in Myanmar and the Bodu Bala Sena in Sri Lanka". Liberal Arts Journal 16.
↑ Damrong Rachanubhab, "History of Siam in the Period Antecedent to the Founding of Ayuddhya by King Phra Chao U Thong", Miscellaneous Articles: Written for the Journal of the Siam Society by His late Royal Highness Prince Damrong, Bangkok, 1962, pp.49-88, p.54; Promsak Jermsawatdi, Thai Art with Indian Influences, New Delhi, Abhinav Publications, 1979, pp.16-24. William J. Gedney, "A Possible Early Thai Route to the Sea", Journal of the Siam Society, Volume 76, 1988, pp.12-16.
↑ http://dasta.or.th/en/publicmedia/84-news/news-org ^{[តំណភ្ជាប់ខូច]}
↑ Manit Vallibhotama, "Muang U-Thong", Muang Boran Journal, Volume 14, no.1, January–March 1988, pp.29-44; Sisak Wanliphodom, Suwannaphum yu thi ni, Bangkok, 1998; Warunee Osatharom, Muang Suphan Through Changing Periods, Bangkok, Thammasat University Press, 2004; The Siam Society, Miscellaneous Articles Written for the JSS by His Late Highness Prince Damrong, The Siam Society, Bangkok, B.E. 2505 (1962); William J. Gedney, "A Possible Early Thai Route to the Sea", Journal of the Siam Society, Volume 76, 1988, pp.12-16.
↑ Thepthani 1953, p. 22-23.
↑ ^៣២,០ ^៣២,១ Thepthani 1953, p. 24.
↑ Thepthani 1953, p. 26.
↑ ^៣៤,០ ^៣៤,១ ^៣៤,២ ^៣៤,៣ ^៣៤,៤ ^៣៤,៥ ^៣៤,៦ ^៣៤,៧ Thepthani 1953. Cite error: Invalid <ref> tag; name "FOOTNOTEThepthani1953" defined multiple times with different content
↑ Gerini, G. E. (1909). "Researches on Ptolemy's geography of Eastern Asia (further India and Indo-Malay archipelago)". Asiatic Society Monographs 1: 77–111.
↑ The Golden Khersonese: Studies in the Historical Geography of the Malay Peninsula before A.D. 1500. Kuala Lumpur. 1961. pp. 177–184. https://archive.org/details/goldenkhersonese0000unse.
↑ ^៣៧,០ ^៣៧,១ Bennett, Anna T. N. (2009). "Gold in early Southeast Asia". Archeosciences (33): 99–107. DOI:10.4000/archeosciences.2072.
↑ Dube, 2003: 6
↑ H. Kern, "Java en het Goudeiland Volgens de Oudste Berichten", Bijdragen tot de Taal-, Land- en Volkenkunde van Nederlandsch-Indië, Volume 16, 1869, pp.638-648.; See also Gabriel Ferrand, "Suvarņadvīpa", in L'empire sumatranais de Crivijaya, Paris, Imprimerie nationale, 1922, p.121-134.
↑ “Yi-tsing designates this country both under the name of Fo-che and Che-li-fo-che; he twice calls it 金洲 kin-tcheou "the island of gold": "金洲 kin-tcheou [Jinzhou] exactly embraces Suvarna-dvipa.” Gabriel Ferrand, « Le royaume de Çrivijaya », Journal Asiatique, tome xiv, Juillet-Août 1919, p.155, citing Edouard Chavannes, Mémoire composé à l'époque de la grande dynastie T'ang sur les religieux éminents: qui allèrent chercher la loi dans les pays d'Occident, par I-Tsing (Memoire composed in the time of the Great T'ang dynasty on the eminent religious who went to seek the Law in the countries of the West, by Yijing), Paris, E. Leroux 1894, pp.179, 181, 186; I-ching, Chinese Monks in India: Biography of Eminent Monks who went to the Western World in search of the Law during the Great T'ang Dynasty, translated by Latika Lahiri, Delhi, Motilal Banarsidass, 1986, pp.120, 137.
↑ Colless, 1975; Miksic, 1999: 19; Manning et al., 1980
↑ Wahyono Martowikrido, 1994; 1999
↑ Gabriel Ferrand, "Suvarņadvīpa", in L'empire sumatranais de Crivijaya, Paris, Imprimerie nationale, 1922, p.123-125; See also George Coedès, Les états hindouisés d'Indochine et d'Indonésie, Paris, De Boccard, 1948, p.337.
↑ Chung Tan (2015-03-18). Himalaya Calling. World Scientific. ល.ស.ប.អ. 9781938134609. https://books.google.com/books?id=Gjm6CgAAQBAJ&q=Many+claim+that+Suvarnabhumi+was+actually+situated+in++Bengal.&pg=PA25។ បានយកមក November 30, 2018.
↑ Sailendra Nath Sen (1999). Ancient Indian History and Civilization...Ramayana refers to Yavadvipa. New Age International. ល.ស.ប.អ. 9788122411980. https://books.google.com/books?id=Wk4_ICH_g1EC&q=Suvarnabhumi+in+ramayana&pg=PA519។ បានយកមក November 30, 2018.
↑ Chung (2015-03-18). Himalaya Calling: The Origins of China and India. World Scientific. ល.ស.ប.អ. 9781938134616. https://books.google.com/books?id=dtO6CgAAQBAJ&q=is+suvarnabhumi+in+bengal&pg=PA24.
↑ ^៤៧,០ ^៤៧,១ E.W. Dahlgren, "Were the Hawaiian Islands visited by the Spaniards before their Discovery by Captain Cook in 1778?", Kungliga Svenska Vetenskapsakademiens Handlingar, Band 57. No.1, 1916–1917, pp.1-222, pp.47-48, 66.
↑ The Travels of Pedro Teixeira, tr. and annotated by W.F. Sinclair, London, Hakluyt Society, Series 2, Vol.9, 1902, p.10; H. R. Wagner and Pedro de Unamuno, "The Voyage of Pedro de Unamuno to California in 1587", California Historical Society Quarterly, Vol. 2, No. 2 (Jul., 1923), pp. 140-160, p.142.
↑ “Alvaro de Saavedra….anduvieron 250 Leguas, hasta la isla del Oro, adonde tomaron Puerto, que es grande, y de Gente Negra, y con los cabellos crespos, y desnuda”; Antonio de Herrera y Tordesillas, Historia General de los Hechos de los Castellanos en las Islas i Tierra Firme del Mar Oceano, Madrid, 1601, Decada IV, libro III, cap.iv, p.60. June L. Whittaker, (ed.), Documents and Readings in New Guinea History: Pre-history to 1889, Milton, Jacaranda, 1975, pp,183-4.

[1] Spelled in various local languages as: ម៉ាឡេ: Suwarna Bumi; ភូមា: သုဝဏ္ဏဘူမိ, [θṵwʊ̀ɰ̃na̰bùmḭ]; ខ្មែរ: សុវណ្ណភូមិ, Sovannaphoum; and ថៃ: สุวรรณภูมิ, ព.ប.ប.ស.ថ: Suwannaphum.

[2] Ancient Indian History and Civilization. 1999. ល.ស.ប.អ. 9788122411980. https://books.google.com/books?id=Wk4_ICH_g1EC&q=Suvarnabhumi+was+situated+in+Bengal.&pg=PA519.

[3] "To Suvarnabhumi he [Moggaliputta] sent Sona and Uttara"; Mahānāma, The Mahāvaṃsa, or, The Great Chronicle of Ceylon, translated into English by Wilhelm Geiger, assisted by Mabel Haynes Bode, with an addendum by G.C. Mendis, London, Luzac & Co. for the Pali Text Society, 1964, Chapter XII, "The Converting of Different Countries", p.86.

[4] Sussondi-Jātaka, Sankha-Jātaka, Mahājanaka-Jātaka, in Edward B. Cowell (ed.), The Jātaka: or Stories of the Buddha's Former Births, London, Cambridge University Press, 1897; reprinted Pali Text Society, dist. by Routledge & Kegan Paul, 1969, Vol. III, p.124; Vol. IV, p.10; Vol. VI, p.22

[5] J. S. Speyer, The Jatakamala or Garland of Birth-Stories of Aryasura, Sacred Books of the Buddhists, Vol. I, London, Henry Frowde, 1895; reprint: Delhi, Motilal Banarsidass, 1982, No.XIV, Supâragajâtaka, pp.453-462.

[6] R.K. Dube, "Southeast Asia as the Indian El-Dorado", in Chattopadhyaya, D. P. and Project of History of Indian Science, Philosophy, and Culture (eds.), History of Science, Philosophy and Culture in Indian Civilization, New Delhi, Oxford University Press, 1999, Vol.1, Pt.3, C.G. Pande (ed.), India's Interaction with Southeast Asia, Chapter 6, pp.87-109.

[7] Anna T. N. Bennett (31 December 2009). "Gold in early Southeast Asia (paragraph no. 6)". Archeosciences. Revue d'Archéométrie (33): 99–107. DOI:10.4000/archeosciences.2072. Retrieved on November 30, 2018.

[8] Schafer, Edward H. (1963). The Golden Peaches of Samarkand: A Study of Tang Exotics. University of California Press. ល.ស.ប.អ. 978-0-520-05462-2.

[9] Ian Glover, “Suvarnabhumi – Myth or Reality?”, Banchā Phongphānit& Somčhēt Thinnaphong (ed.), Suvarnabhumi: the Golden Land: the New Finding for Suvarnabhumi Terra Incognita, Bangkok, Thailand, GISTDA and BIA, 2019, pp.11-16.

[10] Paul Wheatley (March 1, 2011). "Presidential Address: India Beyond the Ganges—Desultory Reflections on the Origins of Civilization in Southeast Asia". The Journal of Asian Studies 42 (1): 13–28. DOI:10.2307/2055365. Retrieved on November 30, 2018.

[11] Lionel Casson (ed.), Periplus of the Erythraean Sea, Princeton University Press, 1989, p.91.

[12] Dionysios Oecumenis Periegetes (Orbis Descriptio), lines 589-90; Dionysii Orbis Terrae Descriptio

[13] ”At navem pelago flectenti Aquilonis ab oris / Ad solem calido referentem lumen ab ortu, / Aurea spectetur tibi pinguibus insula glebis”; Priscianus Caesariensis, Periegesis Prisciani (lines 593-594), in Habes candide lector in hoc opere Prisciani volumen maius, Venetiis, Boneto Locatello, 1496, p.281.

[14] Rufius Festus Avienius, Descriptio orbis terrae, III, v.750-779. Descriptio orbis terrae

[15] "Solomon gave this command: That they should go along with his own stewards to the land that was of old called Ophir, but now the Aurea Chersonesus, which belongs to India, to fetch him gold."; Antiquities, 8:6:4.

[myt-16] ១៥,០ ^១៥,១ ^១៥,២ ^១៥,៣ "Facts and Fiction: The Myth of Suvannabhumi Through the Thai and Burmese Looking Glass". Academia. July 1, 2018. Retrieved November 30, 2018.

[17] R. C. Majumdar, Ancient Indian Colonies in the Far East, Vol. II, Suvarnadvipa, Calcutta, Modern Publishing Syndicate, 1937, Chapter IV, Suvarnadvipa, pp.37-47.Suvarnadvipa

[18] Saw Mra Aung, "The Accounts of Suvannabhumi from Various Literary Sources", Suvannabhumi: Multi-Disciplinary Journal of Southeast Asian Studies (Busan University of Foreign Studies, Korea), vol. 3, no.1, June 2011, pp.67-86.

[19] George Coedès, review of Paul Wheatley, The Golden Khersonese (Kuala Lumpur, 1961), in T'oung Pao 通報, vol.49, parts 4/5, 1962, pp.433-439; Claudius Ptolemy, Geography, Book I, chapter 17, paragraph 4; Louis Malleret, L’Archéologie du Delta du Mékong, Tome Troisiéme, La culture du Fu-nan, Paris, 1962, chap.XXV, "Oc-Èo et Kattigara", pp.421-54; "Mr. Caverhill seems very fairly to have proved that the ancient Cattagara [sic] is the same with the present Ponteamass [Banteaymeas], and the modern city Cambodia [Phnom Penh] the ancient metropolis of Sinae, or Thina", The Gentleman's Magazine, December 1768, "Epitome of Philosophical Transactions", vol.57, p.578; John Caverhill, "Some Attempts to ascertain the utmost Extent of the Knowledge of the Ancients in the East Indies", Philosophical Transactions, vol.57, 1767, pp.155-174.

[20] Prapod Assavavirulhakarn, The Ascendancy of Theravada Buddhism in Southeast Asia, Chieng Mai, Silkworm Books, 2010, p.55.

[21] T'oung Pao: International Journal of Chinese Studies. 1958. p. 185

[22] Pang Khat, «Le Bouddhisme au Cambodge», René de Berval, Présence du Bouddhisme, Paris, Gallimard, 1987, pp.535-551, pp.537, 538; Amarajiva Lochan, "India and Thailand: Early Trade Routes and Sea Ports", S.K. Maity, Upendra Thakur, A.K. Narain (eds,), Studies in Orientology: Essays in Memory of Prof. A.L. Basham, Agra, Y.K. Publishers, 1988, pp.222-235, pp.222, 229-230; Prapod Assavavirulhakarn, The Ascendancy of Theravada Buddhism in Southeast Asia, Chieng Mai, Silkworm Books, 2010, p.55; Promsak Jermsawatdi, Thai Art with Indian Influences, New Delhi, Abhinav Publications, 1979, chapter III, "Buddhist Art in Thailand", pp.16-24, p.17.

[23] "Rinith Taing, "Was Cambodia home to Asia's ancient 'Land of Gold'?", The Phnom Penh Post, 5 January, 2018". Archived from the original on 2023-03-31. Retrieved 2024-07-07.

[24] Classical civilisations of South East Asia: an anthology of articles. 2002. p. 590. ល.ស.ប.អ. 9780700714100.

[25] History of Burma: From the Earliest Times to 10 March 1824. London. 1925.

[26] "Suvarnabhumi City Excavation to be Continued After Rainy Season" (ជាen). Mon News. 5 August 2014. https://monnews.org/2014/08/05/suvarnabhumi-city-excavation-continued-rainy-season/.

[27] Moore, Elizabeth (Spring 2007). "The Gold Coast: Suvannabhumi? Lower Myanmar Walled Sites of the First Millennium A.D.". Asian Perspectives 46: 202–232. DOI:10.1353/asi.2007.0007.

[28] Zhang, Yifan (July–December 2016). "A comparative study of Buddhist nationalistic movements in Myanmar and Sri Lanka: A case study on the 969 movement in Myanmar and the Bodu Bala Sena in Sri Lanka". Liberal Arts Journal 16.

[29] Damrong Rachanubhab, "History of Siam in the Period Antecedent to the Founding of Ayuddhya by King Phra Chao U Thong", Miscellaneous Articles: Written for the Journal of the Siam Society by His late Royal Highness Prince Damrong, Bangkok, 1962, pp.49-88, p.54; Promsak Jermsawatdi, Thai Art with Indian Influences, New Delhi, Abhinav Publications, 1979, pp.16-24. William J. Gedney, "A Possible Early Thai Route to the Sea", Journal of the Siam Society, Volume 76, 1988, pp.12-16.

[30] ttp://dasta.or.th/en/publicmedia/84-news/news-org ^{[តំណភ្ជាប់ខូច]}

[31] Manit Vallibhotama, "Muang U-Thong", Muang Boran Journal, Volume 14, no.1, January–March 1988, pp.29-44; Sisak Wanliphodom, Suwannaphum yu thi ni, Bangkok, 1998; Warunee Osatharom, Muang Suphan Through Changing Periods, Bangkok, Thammasat University Press, 2004; The Siam Society, Miscellaneous Articles Written for the JSS by His Late Highness Prince Damrong, The Siam Society, Bangkok, B.E. 2505 (1962); William J. Gedney, "A Possible Early Thai Route to the Sea", Journal of the Siam Society, Volume 76, 1988, pp.12-16.

[FOOTNOTEThepthani195322-23-32] Thepthani 1953, p. 22-23.

[FOOTNOTEThepthani195324-33] ៣២,០ ^៣២,១ Thepthani 1953, p. 24.

[FOOTNOTEThepthani195326-34] Thepthani 1953, p. 26.

[FOOTNOTEThepthani1953-35] ៣៤,០ ^៣៤,១ ^៣៤,២ ^៣៤,៣ ^៣៤,៤ ^៣៤,៥ ^៣៤,៦ ^៣៤,៧ Thepthani 1953. Cite error: Invalid <ref> tag; name "FOOTNOTEThepthani1953" defined multiple times with different content

[36] Gerini, G. E. (1909). "Researches on Ptolemy's geography of Eastern Asia (further India and Indo-Malay archipelago)". Asiatic Society Monographs 1: 77–111.

[37] The Golden Khersonese: Studies in the Historical Geography of the Malay Peninsula before A.D. 1500. Kuala Lumpur. 1961. pp. 177–184. https://archive.org/details/goldenkhersonese0000unse.

[ArchSci-38] ៣៧,០ ^៣៧,១ Bennett, Anna T. N. (2009). "Gold in early Southeast Asia". Archeosciences (33): 99–107. DOI:10.4000/archeosciences.2072.

[39] Dube, 2003: 6

[40] H. Kern, "Java en het Goudeiland Volgens de Oudste Berichten", Bijdragen tot de Taal-, Land- en Volkenkunde van Nederlandsch-Indië, Volume 16, 1869, pp.638-648.; See also Gabriel Ferrand, "Suvarņadvīpa", in L'empire sumatranais de Crivijaya, Paris, Imprimerie nationale, 1922, p.121-134.

[41] “Yi-tsing designates this country both under the name of Fo-che and Che-li-fo-che; he twice calls it 金洲 kin-tcheou "the island of gold": "金洲 kin-tcheou [Jinzhou] exactly embraces Suvarna-dvipa.” Gabriel Ferrand, « Le royaume de Çrivijaya », Journal Asiatique, tome xiv, Juillet-Août 1919, p.155, citing Edouard Chavannes, Mémoire composé à l'époque de la grande dynastie T'ang sur les religieux éminents: qui allèrent chercher la loi dans les pays d'Occident, par I-Tsing (Memoire composed in the time of the Great T'ang dynasty on the eminent religious who went to seek the Law in the countries of the West, by Yijing), Paris, E. Leroux 1894, pp.179, 181, 186; I-ching, Chinese Monks in India: Biography of Eminent Monks who went to the Western World in search of the Law during the Great T'ang Dynasty, translated by Latika Lahiri, Delhi, Motilal Banarsidass, 1986, pp.120, 137.

[42] Colless, 1975; Miksic, 1999: 19; Manning et al., 1980

[43] Wahyono Martowikrido, 1994; 1999

[44] Gabriel Ferrand, "Suvarņadvīpa", in L'empire sumatranais de Crivijaya, Paris, Imprimerie nationale, 1922, p.123-125; See also George Coedès, Les états hindouisés d'Indochine et d'Indonésie, Paris, De Boccard, 1948, p.337.

[45] Chung Tan (2015-03-18). Himalaya Calling. World Scientific. ល.ស.ប.អ. 9781938134609. https://books.google.com/books?id=Gjm6CgAAQBAJ&q=Many+claim+that+Suvarnabhumi+was+actually+situated+in++Bengal.&pg=PA25។ បានយកមក November 30, 2018.

[46] Sailendra Nath Sen (1999). Ancient Indian History and Civilization...Ramayana refers to Yavadvipa. New Age International. ល.ស.ប.អ. 9788122411980. https://books.google.com/books?id=Wk4_ICH_g1EC&q=Suvarnabhumi+in+ramayana&pg=PA519។ បានយកមក November 30, 2018.

[47] Chung (2015-03-18). Himalaya Calling: The Origins of China and India. World Scientific. ល.ស.ប.អ. 9781938134616. https://books.google.com/books?id=dtO6CgAAQBAJ&q=is+suvarnabhumi+in+bengal&pg=PA24.

[E.W._Dahlgren_1917,_pp.1-222-48] ៤៧,០ ^៤៧,១ E.W. Dahlgren, "Were the Hawaiian Islands visited by the Spaniards before their Discovery by Captain Cook in 1778?", Kungliga Svenska Vetenskapsakademiens Handlingar, Band 57. No.1, 1916–1917, pp.1-222, pp.47-48, 66.

[49] The Travels of Pedro Teixeira, tr. and annotated by W.F. Sinclair, London, Hakluyt Society, Series 2, Vol.9, 1902, p.10; H. R. Wagner and Pedro de Unamuno, "The Voyage of Pedro de Unamuno to California in 1587", California Historical Society Quarterly, Vol. 2, No. 2 (Jul., 1923), pp. 140-160, p.142.

[50] “Alvaro de Saavedra….anduvieron 250 Leguas, hasta la isla del Oro, adonde tomaron Puerto, que es grande, y de Gente Negra, y con los cabellos crespos, y desnuda”; Antonio de Herrera y Tordesillas, Historia General de los Hechos de los Castellanos en las Islas i Tierra Firme del Mar Oceano, Madrid, 1601, Decada IV, libro III, cap.iv, p.60. June L. Whittaker, (ed.), Documents and Readings in New Guinea History: Pre-history to 1889, Milton, Jacaranda, 1975, pp,183-4.

[lower-alpha ១]

[១]

[២]

[៣]

[៤]

[៥]

[៦]

[៧]

[៨]

[៩]

[១០]

[១១]

[១២]

[១៣]

[១៤]

[១៥]

[១៦]

[១៧]

[១៨]

[១៩]

[២០]

[២១]

[២២]

[២៣]

[២៤]

[២៥]

[២៦]

[២៧]

[២៨]

[២៩]

[៣០]

[៣១]

[៣២]

[៣៣]

[៣៤]

[៣៥]

[៣៦]

[៣៧]

[៣៨]

[៣៩]

[៤០]

[៤១]

[៤២]

[៤៣]

[៤៤]

[៤៥]

[៤៦]

[៤៧]

[៤៨]

[៤៩]