Lingua Lusitana
| Lingua Lusitana português | |
|---|---|
| IPA | [ puɾtu'geʃ ~ poɾtu'ges ] |
| Taxinomia | Linguae Indoeuropaeae Linguae Romanicae |
| Locutores | 210 000 000 – 230 000 000 |
| Sigla | 1 pt, 2 por, 3 por |
| Status publicus | |
| Officialis | Lusitania, Angolia, Brasilia, Guinea Bissaviensis, Insulae Sancti Thomae et Principis, Macaum, Mozambicum, Promontorium Viride, Timoria Orientalis, necnon Unio Europaea |
| Privata | permultae civitates |
| Litterae | — |
| Scriptura | Latina |
| Procuratio | - |
 | |
Lingua Lusitana[1][2][3] seu Lusitanica[4] sive Portugallica[5] est lingua Indoeuropaea familiae Romanicae subiuncta. "Extremus flos Latii, incultus pulcherque": ita appellatur ab Olavo Bilac (1865–1918), poeta Brasiliensi Parnassisticae scholae, in poemate quod Lingua Lusitana inscribitur.
Loci
Homines lingua Lusitana non modo Lusitanorum loquuntur, sed hic sermo adhibetur etiam in America Australi (Brasilia) atque in quibusdam Africa Austrina partibus (sicut in Angolia, Mozambico, Guinea Bissaviensi) et Asiae (Goa) nec non in Timoria Orientali atque in multis insulis et partibus orbis terrarum.
Origo
Lingua Lusitana, quamquam inter linguas Romanicas numeratur, etiam linguis Gothica et Arabica adfecta est, nam primo Celtae in Lusitaniam invaserunt, postea Romani, denique Visigothi et Arabes.
De vocabulario
Lingua Lusitana multa vocabula Latina conservat.
De grammatica
Declinatio et coniugatio in lingua Lusitana simpliciores sunt quam in Latina.
Verborum ordo magni momenti est.
Nugae
Salve, aurora! eia, refulge!
Eia, anima valles, montes!
Hymnos canta, o Philomela,
Hymnos jocundos, insontes!
Quam pura, quam pudibunda
Es tu, aurora formosa!
Diffunde odores suaves,
Divina, purpurea rosa!
Eia, surge, vivifica
Pendentes ramos, aurora!
Aureos fulgores emitte,
Pallidas messes colora!
Matutina aura, mitiga
Solares nimios ardores;
Inspira gratos Favonios,
Euros, Zephyros profectores.
Eoa, Tithonia Diva,
Fecundos campos decora,
Canoras aves excita
O serena, bella aurora!
Protege placidos somnos,
Inquietas mentes tempera,
Duras procellas dissipa,
Terras, flores refrigera!
Extingue umbrosa vapores,
O sol, o divina flamma!
Lucidas portas expande,
Tristes animos inflamma!
Salve, aurora! eia, refulge!
Eia, anima valles, montes!
Hymnos canta, o Philomela,
Hymnos jocundos, insontes!
Hi versus, qui legendi Lusitane et Latine erant et scripti sunt ab Antonio de Castro Lopes, magno Latinista et glottologo Brasiliensi (Urbe Fluminensi, 1827-1901), ostendunt consanguinitatem linguarum Lusitanae et Latinae. Castro Lopes verba nova varia Lusitane pariebat pervulgata in Brasilia, e.g. convescote (Anglice 'picnic', convivium subdiale) et cardápio (Francice 'menu', index escarum). Lingua Lusitana autem Emendatione Orthographica anni 1941 mutata expeditaque est.
Notae
- ↑ Pereira 1672: vide bibliographiam nostram.
- ↑ Paulinus Bartholomaeus, Vyacarana (1904) p. xix, nota n, ad fin.
- ↑ "Nobilissima lingua Lusitana": Manoel Severim de Faria in O instituto vol. 1 (1853) p. 253 (Textus apud Google Books).
- ↑ Athanasius Kircherus, Turris Babel, sive Archontologia (Amstelodami: Jansson-Waesberge, 1679) textus p. 200
- ↑ Everhardi Ottonis Primae Lineae Notitiae rerum publicarum (1726).
Bibliographia
- Pereira, Benedictus. 1672. Ars grammaticae pro lingua Lusitana addiscenda Latino idiomate proponitur. (Textus apud Google Books)
Nexus externi
|
Vicimedia Communia plura habent quae ad linguam Lusitanam spectant. |
|
Lege de lingua Lusitana in Vicilibris. |