Mary Wilson
| Mary Wilson | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Mary Wilson in 2019
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Volledige naam | Mary Wilson | |||
| Geboren | 6 maart 1944 | |||
| Geboorteplaats | Greenville
| |||
| Overleden | 8 februari 2021 | |||
| Overlijdensplaats | Las Vegas
| |||
| Land |  Verenigde Staten
| |||
| Werk | ||||
| Jaren actief | 1959 - 2021 | |||
| Genre(s) | soul, rhythm-and-blues | |||
| Beroep | zangeres | |||
| Label(s) | Motown | |||
| Act(s) | The Supremes | |||
| Verwante artiesten | Florence Ballard, Diana Ross, Cindy Birdsong, Jean Terrell, Scherrie Payne | |||
| Officiële website (en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Mary Wilson (Greenville (Mississippi), 6 maart 1944 — Las Vegas (Nevada), 8 februari 2021[1]) was een Amerikaans zangeres. Ze was van 1959 tot en met 1977 lid van The Supremes, de bekendste meidengroep van het label Motown. Zij is de enige die van het begin tot het eind lid van deze groep is geweest.
Carrière
Vroege jaren
Mary Wilson was als kind bevriend met Florence Ballard. Toen er een nieuwe groep gevormd moest worden als vrouwelijke variant van "The Primettes", een plaatselijke groep uit Detroit, Michigan, werd Ballard hiervoor uitgekozen. Zij nam Wilson op in de groep, omdat ze allebei graag zongen. Wilson op haar beurt besloot Diana Ross in de groep toe te laten. Hun manager voegde Betty McGlown toe om de line-up te voltooien. Zo waren "The Primettes" een feit. In hun mannelijke pendant zaten onder andere Paul Williams en Eddie Kendricks, toekomstige leden van The Temptations. In 1961 verliet McGlown de groep om te gaan trouwen. Zij werd vervangen door Barbara Martin. Ze deden auditie bij de toen nog kleine platenmaatschappij Motown van Berry Gordy. Ze kregen een contract aangeboden en ze tekenden het. Al snel verliet Martin de Primettes. Het trio dat overbleef veranderde de naam op suggestie van Florence Ballard in The Supremes.
The Supremes
Aan het begin van de uiteindelijk zeer succesvolle carrière van The Supremes zongen alle drie vrouwen lead. Deze periode was echter niet succesvol en ze hadden de eerste paar jaren totaal geen hits. In 1963 had het trio pas hun eerste Billboard Hot 100 hit, When The Lovelight Starts Shining Through His Eyes. Op dit nummer zong Diana Ross lead. Zij bleef dit daarna doen. Wilson en Ballard werden permanent de achtergrondzangeressen.
Vanaf hun eerste hit ging het goed met The Supremes. Ze hadden tien nummer-1 hits, waaronder Where Did Our Love Go, I Hear a Symphony, Baby Love en Love Is Here And Now You're Gone. In 1967 moest Florence Ballard echter The Supremes verlaten van Motown-baas Berry Gordy. Zij werd vervangen door Cindy Birdsong. Vanaf toen hadden The Supremes minder hits. Ook mochten de achtergrondzangeressen, nu dus Wilson en Birdsong, niet meer meezingen op de singles. Zij werden vervangen door The Andantes, Motowns vaste achtergrondkoortje. Ze mochten alleen nog maar meezingen tijdens optredens en nummers die samen met The Temptations opgenomen werden. Op één kreeg Wilson wel een lead. Dit was de cover Can't Take My Eyes Of You, die verscheen op het album "Together", ook opgenomen met The Temptations. In deze periode had Wilson een relatie met Abdul "Duke" Fakir, een van de Four Tops. Ook Melvin Franklin van The Temptations zou belangstelling gehad hebben voor haar.
In 1970 verliet Diana Ross The Supremes voor een solocarrière. Ze werd vervangen door Jean Terrell. Nu zongen Wilson en Birdsong wel weer achtergrondvocalen. Op nummers als Floy Joy en Automatically Sunshine zong Mary Wilson zelfs gedeeld lead met Jean Terrell. Vanaf 1972 ondergingen The Supremes echter vele personeelswisselingen. Mary Wilson was inmiddels getrouwd met Pedro Ferrer, die het management van de Supremes op zich nam. Haar collega's waren het daarmee niet eens en dat bleek niet goed voor de onderlinge verhoudingen te zijn. In 1977 besloot Mary Wilson te stoppen met The Supremes. Zo kwam er na achttien jaar een einde aan de groep.
Na de Supremes
Nadat Wilson The Supremes had verlaten bracht Motown een solo-album van haar uit, genaamd "Mary Wilson". Dit album bevatte de dancehit Red Hot. In 1980 verliet Wilson Motown. Zij maakte albums bij Atlantic Records en bij Boardwalk. Haar solocarrière bleek echter niet succesvol te zijn. Hierop besloot Wilson te gaan toeren als "The Supremes Show with Mary Wilson" en "The Supremes Starring Mary Wilson". Hierbij zong ze weer de oude hits van The Supremes.
In 1986 kwam de eerste autobiografie van Mary Wilson uit, getiteld Dreamgirl: My Life As A Supreme. Hierin vertelde zij over haar tijd bij The Supremes en de begrafenis van Florence Ballard. Het boek werd een bestseller. In 1990 kwam haar tweede boek uit: Supreme Faith: Someday We'll Be Together. De titel verwijst naar de laatste nummer 1-hit van The Supremes, Someday We'll Be Together.
Later toerde Mary Wilson nog steeds, samen met ex-Motown-collega's Brenda Holloway, Kim Weston en Martha Reeves. Ze heeft er ook voor gezorgd dat er een wet is ingevoerd die verbiedt dat bands van nu namen gebruiken van groepen van vroeger. Hierdoor is de geschiedenis van onder meer The Marvelettes en haar eigen groep The Supremes gered.
Wilson werd opgenomen in de Mississippi Musicians Hall of Fame.
Wilson overleed op 76-jarige leeftijd, twee dagen nadat ze een nieuw soloalbum had aangekondigd dat op haar verjaardag op 6 maart zou moeten verschijnen.[1]
Literatuur
- Mary Wilson: Dreamgirl, My Life as a Supreme. St. Martin's Press, New York, 1986. ISBN 0-312-21959-8
- Mary Wilson en Patricia Romanowski: Supreme Faith: Someday We'll Be Together. Harper Collins, New York, 1990. ISBN 0-06-016290-2
- Susan Whitall: For the Record: Women of Motown. Harper Collins, New York, 1998. ISBN 978-0-380-79379-2
- Mark Ribowsky: The Supremes: A Saga of Motown Dreams, Success, and Betrayal. Da Capo Press, New York, 2009. ISBN 0-306-81586-9
- ↑ a b (en) Morris, Chris, Mary Wilson, Co-Founder of the Supremes, Dies at 76. Variety (8 februari 2021). Geraadpleegd op 9 februari 2021.