Abdij van Fontenay
De Abdij van Fontenay is een mooi staaltje van de 12e eeuwse cisterciënzerbouwkunst die een klooster of abdij voortbracht waar volledige afzondering mogelijk was door de architectuur en de ligging in een afgelegen en groene vallei. De abdij is vernoemd naar de fonteinen die haar tuinen versieren. In 1981 werd de abdij toegevoegd aan de lijst met werelderfgoed van UNESCO.
Stichting
De Abdij van Fontenay is gesticht door de mysticus en monnik Heilige Bernard van Clairvaux (Bernardus van Clairvaux), in 1118. De abdij is gebouwd door woningnood in de hermitage die de monniken aanvankelijk betrokken. Tot in de zestiende eeuw kende de abdij een grote bloei. Ze overleefde de Franse Revolutie vrij goed en werd in het begin van de twintigste eeuw in haar oude glorie hersteld.
Architectuur
Wat het meest opvalt is, na binnenkomst door het poortgebouw, de abdijkerk, uit de tijd van de stichter zelf, gebouwd dankzij de giften van de bisschop van Norwich die hier schuilde voor zijn belagers, en ingewijd in 1147 door paus Eugenius III. De indrukwekkende soberheid, die Bernardus sterk benadrukt in zijn leefregel, typeert de kerk. Zeker wanneer de zon op de witte muren weerkaatst, lijkt de kerk, ondanks de bescheiden afmetingen (66 meter lang en 30 meter breed), enorm groot en overdonderend. Het grondplan van de kerk volgt de cisterciënzerbouwkunst. Verder zijn er nog een slaapzaal en een kloostergang.