[go: nahoru, domu]

Naar inhoud springen

Daniel Micka

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Jirka23 (overleg | bijdragen) op 28 dec 2015 om 18:23. (Vertalingen uit het Engels in het Tsjechisch: update: +3)
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Daniel Micka
Daniel Micka
Algemene informatie
Geboren 1963
Geboorte­plaats Praag
Land Vlag van Tsjechië Tsjechië
Beroep Schrijver en vertaler
Werk
Jaren actief 1992 - heden
Genre Korte verhalen
Portaal  Portaalicoon   Literatuur

Daniel Micka (Praag, 1963) is een Tsjechische verhalenschrijver en vertaler van wetenschappelijke en theologische literatuur uit het Engels.

Sinds 1992 publiceert hij korte verhalen in diverse literaire tijdschriften en inmiddels zijn er ook drie uitgaven in boekvorm van zijn hand verschenen. De eerste verhalenbundel Samou láskou člověka sníst (De mens van pure liefde willen opeten) kwam uit in 1996. Het vervolg op deze verzameling Strach z lidí (Mensenvrees) verscheen in 2001. De bundel Hledání člověka a sny o milování se s ním (Op zoek naar een mens en ervan dromen met hem te vrijen) werd eerst in 2007 als e-boek gepubliceerd en in 2011 als papieren uitgave.

Twee toneelstukken zijn gebaseerd op verhalen van Micka. Zeven van zijn verhalen zijn in Nederlandse vertaling gepubliceerd in het Tijdschrift voor Slavische Literatuur (TSL) in 2007[1] en in 2012.[2]

Korte karakteristiek

De recensent Radek Fridrich noemde Micka’s teksten ongepolijst, maar boeiend door hun esthetische lelijkheid en het absurdistische optreden van de diverse post-kafkaëske personages die zich uit de wereld van hedendaagse mogelijkheden lijken te hebben teruggetrokken.[3]

Werken

Literatuur

Micka publiceerde zijn eerste bundel Samou láskou člověka sníst (Van pure liefde je wel kunnen opeten) in 1996. Volgens criticus Josef Chuchma staan deze verhalen op het eerste gezicht in de traditie van Kafka, Beckett en andere moderne klassieke schrijvers, maar verschuilt de schrijver zich achter de absurdistische vorm om zijn allerdiepste gemoedsbewegingen en persoonlijke ervaringen makkelijker te kunnen verwoorden en zijn pijn te verzachten.[4]

Uit deze een passage uit het verhaal Mijn terechtstelling (Moje poprava):

Eindelijk voerden ze me als een dier naar de slacht. Bijna als vrienden op wie je kunt verlaten hielden ze me vast, ik hoefde ze dus niet eens te volgen, en als lieden die weten wat hun te doen staat stevenden ze rechtstreeks op de plek af waar de guillotine en de emmer voor het hoofd stond.
Terwijl we met zijn alle met kleine pasjes liepen, ontging me niets van de takel noch van de degelijkheid waarmee de guillotine was opgericht, beide bewonderde ik hartstochtelijk. Vragen als “Hoeveel weegt het mes?” of “Hoe lang zal het duren?” beantwoordden mijn begeleiders met een slagvaardigheid die ik niet van ze had verwacht. Het was duidelijk te merken dat ze haast met het apparaat vergroeid waren en me ook graag de tekeningen hadden laten zien.
Ik moet bekennen dat ons gesprek aan het einde van mijn leven een aangename verzoeking was en tijdens het afscheid zei ik om ze wat op te vrolijken:
‘Geen angst, ik ga toch zeker niet voorgoed.’

In 2001 verscheen Micka´s tweede verhalenbundel met de veelbetekende titel Strach z lidí (Mensenvrees), een voortzetting van de thematiek van zijn eersteling, maar zich meer richtend op de concrete werkelijkheid,soms ontluisterend realistisch.

Van het einde van het verhaal Herinneringen aan het ouderlijke huis (Vzpomínky na domov):

Soms speelde ik voor vader, maar ik had medelijden met die figuur. ‘Ga behoorlijk zitten! Wip niet met je stoel! Wat zie jij eruit?!’ Deze zinnen leerde ik uit mijn hoofd en ik verbeeldde me dat ik die kon bevatten.
Over een week ben ik hier weg. Ik kan me een leven elders helemaal niet voorstellen. Vader en moeder zijn ziek en nogal triest, alsof ik de laatste ben die ze nog hebben. Vader komt soms mijn kamer binnen, vraagt naar mijn nieuwe woning, en wanneer ik maar een enkel woord laat vallen over een kleerkast die ik moet maken spreekt hij deze gedenkwaardige woorden: ‘Als je wat dan ook nodig heb, bel me.’ Na een tijd komt hij weer langs met in zijn handen beitels, een boormachine met enkele kapotte boortjes, enkele avegaars, een oude schaaf van zijn vader en een vouwmeetlat, hij overhandigt me dat alles terwijl hij zegt: ‘Dit is voor jou zoon, ik zal het toch nergens meer voor gebruiken.’
Wat moet je toch met zo’n vader? Hoe te leven?

Micka’s derde verhalenbundel Hledání člověka a sny o milování s ním (Op zoek naar een mens en ervan dromen met hem te vrijen) verscheen in 2007 als e-boek en in herziene in 2011 op papier.

In Op zoek naar een mens voert de schrijver de lezer door een imaginaire wereld, hoewel de korte verhaaltjes vooral de absurditeit van het echte leven weerspiegelen. Het tweede deel, Ervan dromen met een mens te vrijen, is een staalkaart van droomvoorstellingen en geheime uithoeken van de ziel van de schrijver.

Deelname aan anthologiën

Vertalingen

  • Illusorinen murha. [Iluzorní vražda] (Fins, vertaling: Eero Balk). Parnasso 44 (3): 322 (Helsinki, september 1994), str. 322. ISSN 0031-2320.
  • Ystäväkauppa. [Krámek s přáteli] (Fins, vertaling: Eero Balk). Bohemia (1) (Helsinki, 2004). ISSN 1456-9493.
  • Verhalen : Adoptie; Ontsnapping; Zoenen van een egel in een kooi. [Povídky : Adopce; Útěk; Polibky ježka v kleci] (Nederlands, vertaling: Herbert van Lynden). Tijdschrift voor Slavische Literatuur (48): 36-47 (Stichting Slavische Literatuur: Amsterdam, december 2007). ISSN 0922-1182.
  • Verhalen : Mijn terechtstelling; Kooi met bavianen; Kastanjes. [Povídky : Moje poprava; Klec s paviány; Kaštany] (Nederlands, vertaling: Herbert van Lynden). Tijdschrift voor Slavische Literatuur (63): 71-75 (Stichting Slavische Literatuur: Amsterdam, december 2012).
  • W poszukiwaniu człowieka. [Hledání člověka] (Pools, vertaling: Barbara Kudaj). Czeskie Revue [online] (Racibórz-Ostróg, 2005). Online beschikbaar (webarchief) – 3 korte verhalen uit de bundel Hledání člověka

Toneel

Enkele van Micka’s verhalen vormden de inspiratiebron voor het toneelstuk Koťátka a tyrani (Katjes en mishandeling) van Stanislav Zajíček. Het stuk werd in 2002 meerdere malen uitgevoerd door het schooltheater Pária van het Matyáš Lerch gymnasium in Brno.

Fragmenten van Daniel Micka’s verhaal Neznámý (De onbekende) uit de bundel Samou láskou člověka sníst werden door Antonín Pitínský gebruikt in het tweede deel van het toneelstuk Bluesmeni (Bluesmuzikanten) dat onder diens regie van 11 november 2011 tot 15 november 2012 op het repertoire van het Theater Petra Bezruče in Ostrava stond.

Vertaalwerkzaamheden

Vertalingen uit het Engels in het Tsjechisch

  • (cs) Auteur: Daniel Micka – Tsjechische Literatuur Portal (Portál české literatury)
  • (cs) Micka Daniel – Uitgeverij Petrov (Nakladatelství Petrov), Brno
  • (pl) Czeskie Revue – 3 korte verhalen
Zie de categorie Daniel Micka van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Sjabloon:Persoonsgegevens