Janitsaren
Het korps der janitsaren (het woord is afkomstig van het Turkse "yeni çeri", dat nieuwe troepen betekent) was een goedgetraind elite- of keurkorps in het Osmaanse Rijk. Het infanteriekorps werd ingesteld in de 14e eeuw door sultan Orhan I (rond 1330) of door Murat I (rond 1365). De rekruten waren bijna altijd afkomstig van de Balkan. Na enkele eeuwen voormden de janitsaren niet alleen een militaire, maar ook een politieke en economische macht. Het korps leverde 79 grootvizieren en 36 admiraals.[1] In 1826 is het korps opgeheven.
Rekrutering
Jonge jongens werden als een vorm van belasting (devshirme of bloedbelasting) weggehaald uit de Balkanlanden. Zeer dikwijls werden dorpen en regio's met veel repressie geplunderd. Jonge jongens of borelingen (γενίτσαρη) werden gerecruteerd en meisjes werden naar harems gevoerd. Niet zelden gaven de mensen op de Balkan vrijwillig hun zonen aan het janitsarenkorps, omdat ze zo een goede opleiding konden krijgen, verzekerd waren van een wedde en pensioen en mogelijk hoge functies konden bekleden. Afgezonderd van hun familie en cultuur werden ze vrijwillig of gedwongen tot de Islam bekeerd en besneden. Ze kregen een lange, harde en strenge training. Velen overleefden deze training niet, maar niemand rouwde om hen, daar ze eens 'gerecruteerd' totaal afgesneden waren van hun familie.
De manschappen werden aanvankelijk uitsluitend gerekruteerd uit volwassen christelijke krijgsgevangenen of slaven. In 1438 werd bepaald dat iedere vier jaar een op de vijf jongens tussen de zes en negen jaar uit een christelijk gezin weggehaald moest worden.[2] [3] In 1638 werd deze vorm van rekrutering afgeschaft door Murat IV.
Regels en orde
Janitsaren moesten gehoorzamen aan strikte regels: ze woonden in speciale kazernes, hadden geen omgang met de bevolking en mochten niet trouwen. Ze droegen geen baard, maar een snor en op de rechterarm en -been was hun regiment en nummer getatoeëerd. Aanvankelijk waren de janitsaren boogschutters, maar zodra handvuurwapens in gebruik kwamen, rond 1440, werden ze daarmee bewapend. Verder gebruikten ze een steekwapen, genaamd yatagan en droegen ze ijzeren handschoenen. De janitsaren droegen een eenvoudig uniform, maar met een opvallend hoofddeksel, de keçe, een hoge vilten pet gevuld met zaagsel, waar ze trofeeën en eretekens aan konden hangen.
De janitsaren waren onderverdeeld in bataljons, orta genaamd, bestaande uit ongeveer 300 man. De orta's waren onderverdeeld in eenheden van vijftig tot zeventig janitsaren, die bij elkaar woonden en samen aten. De kracht van de janitsaren (en hun zwakte) lag in de broederschap van hun kleine eenheden.
De opperbevelhebber was de ağa, die onafhankelijk van de sultan opereerde. Hij stond in rang gelijk met de pasha. Een bijzonderheid is dat de officieren titels droegen, die ontleend waren aan de jacht en de keuken. Zo was er sprake van de Opperste hondenoppasser, Opperste soepverdeler en de Keukenmeester. De laatste droeg een tijgervel en een kleine trom. Als de janitsaren weigerden te eten en hun soepketel omver wierpen, was dat een teken van ontevredenheid en aanleiding tot opstand.[3] Iedere niet-Turkse reiziger werd, na een periode van drie maanden in quarantaine, begeleid door janitsaren als geleide.[4] In het Osmaanse rijk werden ze daarom 'varkenshoeders' genoemd.
Veel janitsaren werden beïnvloed door het soefisme en alevitisme en waren gelieerd aan de spirituele Bektashi-orde, in tegenstelling tot bureaucraten, die meestal de Mevlevi-orde aanhingen. Het alevitisme heeft vrije, humanistische elementen, wat hun bekering gemakkelijker maakte.
Geschiedenis
In de 15de en 16e eeuw werden de janitsaren een sterke politieke macht, waarvan ze gebruik maakten door privileges bij de sultan te verwerven. Ze mochten voortaan trouwen, kregen hoge salarissen en een pensioen als ze niet meer in het leger werkzaam waren. In de 17e eeuw werden ook hun zonen en neven als janitsaar geaccepteerd. De laatste stap was het willekeurig accepteren en inschrijven van nieuwe leden, meestal moslims uit Turkije. De veranderingen van het systeem leidde tot een dramatische achteruitgang van de kwaliteit van het korps. Van een elite-eenheid werden zij tot opportunisten, die in weelde aan het hof of in de provincies leefden en daar de christelijke boeren uitpersten. Bij een nieuwe troonsbestijging kregen de janitsaren een grote som geld uitgekeerd, wat leidde tot diverse paleisrevoluties.
De onbekwaamheid en onbetrouwbaarheid van de janitsaren leidde tot diverse opstanden, zoals de Eerste Servische Opstand, die sultan Selim III zijn troon en zijn leven kostte. Sultan Mahmut II maakte voor 1826 eens en altijd een einde aan de permanente dreiging van de janitsaren, omdat hij het leger wilde moderniseren. Toen zij zich opstandig in de Hippodroom (Atmeidanplein) verzamelden liet de sultan hen omsingelen en geheel uitmoorden.
Muziek
De "muziekkapel" van janitsaren, de mehterhane, werd in het westen gekopieerd door August de Sterke en geïmiteerd in de klassieke muziek. De kenmerkende Turkse trom en schellenboom zijn in diverse composities gebruikt als attributen en maken onderdeel uit van harmoniekorpsen.[5] [6] De ritmes en melodie van de Mehter Marsi of Turkse marsen werden veelvuldig toegepast en geïmiteerd, zoals in het rondo Alla Turca uit de Pianosonate nr. 11 van Wolfgang Amadeus Mozart. Overbekend is ook zijn koor der janitsaren uit Die Entführung aus dem Serail (1782) (KV 384).
- ↑ Wheatcroft, A. (2010) De vijand voor de poort. De Habsburgers, het Ottomaanse Rijk en de Slag om Europa, p. 43-44.
- ↑ Karlsruher Türkenbeute. Die Janitscharen - Eliteeinheit im osmanischen Heer
- ↑ a b Een levenslustig heer op reis naar de Oriënt. Brieven van Johan Raye, heer van Breukelerwaart 1764 - 1769, p. 19.
- ↑ Een levenslustig heer op reis naar de Oriënt. Brieven van Johan Raye, heer van Breukelerwaart 1764 - 1769, p. 35.
- ↑ http://www.instrumentenweb.com/instrument.aspx?i=60
- ↑ http://www.collectiegelderland.nl/musea/stadsmuseumdoetinchem/voorwerp-1345
