còn
 Veire tanben : con
|
/ˈkɔn/ França (Bearn) : escotar « còn »
còn
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| còn | còns |
| [ˈkɔn] | [ˈkɔns] |
còn masculin
- (geometria) Superficia que descriu una linha drecha assubjetida a sempre passar per un punt fix unic e en mai obligada de sempre toca dins son movement una corba directritz. Quand la quita corba es un cercle, se dich que lo còn es circular: es sa forma mai comuna dins los usatges practics.
- Còn troncat, que la partida superiora foguèt talhada per un plan.
- Còn drech, que l’axe es perpendicular a la basa.
- Còn oblic, que l’axe es oblic sur la basa.
- (per extension) Tot objècte d'aquela forma.
- (optica) Fais de rais luminoses que van d’un quin que siá punt divergissent fins a caire sus una superficia.
- (astronomia) Ombra que ten la forma de còn que projècta una planèta del costat ont es pas enlusida pel solelh.
- (botanica) Çò que correspond al fruch dels pins, avets, etc., e consistís en un assemblatge ovoíd de placas linhosas, aplicadas las unas sus las autras e fixadas per lor basa a l'entorn d’un axe comun. Se nomena tanben estrobil o pinha.
- (anatomia) (oftalmologia) Receptor situat al fons de l’uèlh, transformant de la lutz en signal electric permetent la vision diurna.
Botanica