regne

Occitan Etimologia

Del latin regnum « autoritat reiala », « sobeiranetat », « reialma » »

Prononciacion

lengadocin, provençau /ˈrenne/, /ˈrenne/

provençau /ˈrene/, /ˈrene/

Sillabas

re|gne

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
regne	regnes
[ˈrenne]	[ˈrennes]

regne masculin

1. Exercici del poder sobeiran dins un Estat monarquic.
2. Temporada de dominacion de la persona (rei, reina o autra) o tanben d'una causa que ten aquel tipe de poder.
3. (Istòria naturala) (Biologia) Un dels grands grop de l'istòra naturala, que son tres: aqueles dels animals, vegetals e minerals.

Variantas dialectalas

• règne (gascon)
• renhe
• rèine (provençau)

Sinonims

• reinatge / regnatge

pels regnes biologics (latin internacional)

• regnum

Derivats

• interregne

Locucions

• regne animal
• regne vegetal
• regne animal

Traduccions

l'execici del sobeiran, ... alemand: Regierung (de) anglés: reign (en) basc: erregealdi (eu) catalan: regne (ca), regnat (es) (temporada) espanhòl: reino (es), reinado (es) (temporada) francés: règne (fr) italian: regno (it) portugués: reino (pt), reinado (pt) (temporada) los grops en istòria naturala alemand: anglés: kingdom (en) basc: erreinu (eu) catalan: regne (ca) espanhòl: reino (es) francés: règne (fr) italian: regno (it) portugués: reino (pt)

Forma de vèrb

regne

1. Primièra persona de singular del present de sunbjonctiu de regnar
2. Tresena persona de singular del present de sunbjonctiu de regnar

Catalan Etimologia

Del latin regnum « autoritat reiala », « sobeiranetat », « reialma » »

Prononciacion

/ˈrenne/, /ˈrenne/

Sillabas

re|gne

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
regne	regnes

regne (lengadocian), masculin

1. regne ^(oc)
2. Reialme