Marceli Rewieński
Marceli Rewieński (przed 1934) | |
podpułkownik saperów | |
Pełne imię i nazwisko |
Marceli Piotr Erazm Rewieński |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
15 czerwca 1892 |
Data i miejsce śmierci |
1965 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca batalionu |
Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
Odznaczenia | |
Marceli Piotr Erazm Rewieński (ur. 15 czerwca 1892 w Niżnym Nowogrodzie[1], zm. 1965 w Kanadzie) – podpułkownik saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 15 czerwca 1892 w Niżnym Nowogrodzie, ówczesnej stolicy guberni niżnonowogrodzkiej, w rodzinie Henryka (ur. 1860), inżyniera, i Teresy z domu Schmidt[2] po matce z Dziakońskich (ur. 1865). Był bratem Leona (1888–1958), Władysława (1890–1938)[3], Józefa i Mariana.
W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Wziął udział w wojnie z bolszewikami. W kwietniu 1920 roku został dowódcą XVII batalionu saperów[4]. 30 lipca 1920 roku pod wsią Świrydy został ranny. W sierpniu powrócił do batalionu[5]. 9 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w korpusie inżynierii i saperów, w „grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[6].
1 czerwca 1921 roku nadal pełnił służbę w XVII batalionie saperów, a jego oddziałem macierzystym był 7 pułk Saperów Wielkopolskich[7]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 51. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a jego oddziałem macierzystym był w dalszym ciągu 7 pułk Saperów Wielkopolskich w Poznaniu[8][9]. W 1924 roku służył w Oficerskiej Szkole Inżynierii w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 7 pułku saperów[10]. W lipcu 1924 roku opracował wraz z innymi oficerami, m.in. z pułkownikiem saperów Konstantym Hallerem, plan obrony Wybrzeża i Gdyni na wypadek wojny[11]. Następnie był wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[12]. 23 stycznia 1928 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[13]. Od 9 września 1929 roku do 19 kwietnia 1936 roku był dowódcą batalionu elektrotechnicznego w Nowym Dworze[14][15][16]. W 1935 roku generał Tadeusz Kutrzeba wystawił mu następującą opinię: „jeden z czołowych oficerów sztabowych saperów. Wybitnie inteligentny, posiada duże doświadczenie i solidne wykształcenie saperskie. Dobry organizator pracy. Wymowa trudna z naleciałościami kresowymi. Bardzo towarzyski, wybitny sportowiec”. Wchodził w skład Komitetu Redakcyjnego Przeglądu Wojskowo-Technicznego – miesięcznika wydawanego przez Dowództwo Saperów, Dowództwo Wojsk Łączności i Dowództwo Broni Pancernych[17]. Jest współautorem książki pt. „Fortyfikacja Polowa”, wydanej w 1929 r. w Warszawie[18].
W latach 1936–1939 pełnił służbę w Wyższej Szkole Inżynierii w Warszawie na stanowisku kierownik przedmiotu w Szkole Podchorążych Saperów[19][20]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku (do 11 września) był dowódcą saperów w Dowództwie Obrony Warszawy[21]. Po zakończeniu walk dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VI E Dorsten (numer jeniecki 115)[22]. Zmarł w Kanadzie, został pochowany na cmentarzu w prowincji Ontario.
Był żonaty, miał córkę Halinę.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5008[23]
- Złoty Krzyż Zasługi – 19 marca 1931 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”[24]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka za Rany i Kontuzje z jedną gwiazdką
Przypisy
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-07-06] .
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
- ↑ Władysław Rewieński. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2024-04-24].
- ↑ Mańkowski 1934 ↓, s. 26.
- ↑ Mańkowski 1934 ↓, s. 30–31.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 36 z 22 września 1920 roku, s. 893.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 345, 842 tu podano, że urodził się 2 czerwca 1892 roku.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 229 tu podano, że urodził się 2 czerwca 1892 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 886, 906.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 810, 828, 1386.
- ↑ Przygotowania na wypadek wojny prowadzone w Gdyni do 1939 ro - Obrona Wybrzeża 1939 r. [online], www.lowyb.fora.pl [dostęp 2016-10-07] .
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 582, 591 tu podano, że urodził się 15 czerwca 1892 roku.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 20.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 300.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 760.
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ Przegląd Wojskowo Techniczny Dowództwa Wojsk Łączności i Dowództwa Broni Pancernej., Miesięcznik Dowództwa Saperów, Dowództwa Wojsk Łączności i Dowództwa Broni Pancernej. Rok jedenasty, Tom XXI, Warszawa, luty 1937 .
- ↑ K. Biesiekierski , K.Kleczke, M.Rewieński, Fortyfikacja Polowa, Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, Warszawa, 1929 .
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 242, 483.
- ↑ Fortyfikacja polowa / Produkt / Księgarnia internetowa Rzeszów LIBRA.pl - książki [online], www.libra.pl [dostęp 2016-10-07] .
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 20, 288 tu jako Marceli Rowieński.
- ↑ Marceli Rewieński. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2017-10-11].
- ↑ Mańkowski 1934 ↓, s. 41.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101.
Bibliografia
- Rewieński Marceli Piotr Erazm. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.15-973 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-25].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Witold Mańkowski: Zarys historji wojennej 7-go Pułku Saperów Wielkopolskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934, seria: Zarys historii wojennej formacji polskich 1918–1920.
- Jeńcy Oflagu VI E Dorsten
- Ludzie urodzeni w Niżnym Nowogrodzie
- Obrońcy Warszawy (1939)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Odznaką za Rany i Kontuzje
- Oficerowie batalionu elektrotechnicznego
- Podpułkownicy saperów II Rzeczypospolitej
- Polacy – oficerowie Imperium Rosyjskiego
- Polacy – żołnierze Armii Imperium Rosyjskiego w I wojnie światowej
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1892
- Zmarli w 1965
- Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Kanadzie po II wojnie światowej
- Dowódcy 7 Pułku (batalionu) Saperów Wielkopolskich