[go: nahoru, domu]
Przejdź do zawartości

Marceli Rewieński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marceli Rewieński
Ilustracja
Marceli Rewieński (przed 1934)
podpułkownik saperów podpułkownik saperów
Pełne imię i nazwisko

Marceli Piotr Erazm Rewieński

Data i miejsce urodzenia

15 czerwca 1892
Niżny Nowogród

Data i miejsce śmierci

1965
Kanada

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

XVII Batalion Saperów
Batalion Elektrotechniczny

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa
obrona Warszawy 1939

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons
Ppłk Marceli Rewieński
Ppłk Marceli Rewieński
Ppłk Marceli Rewieński podczas uroczystości w 1931 r.

Marceli Piotr Erazm Rewieński (ur. 15 czerwca 1892 w Niżnym Nowogrodzie[1], zm. 1965 w Kanadzie) – podpułkownik saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 15 czerwca 1892 w Niżnym Nowogrodzie, ówczesnej stolicy guberni niżnonowogrodzkiej, w rodzinie Henryka (ur. 1860), inżyniera, i Teresy z domu Schmidt[2] po matce z Dziakońskich (ur. 1865). Był bratem Leona (1888–1958), Władysława (1890–1938)[3], Józefa i Mariana.

W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Wziął udział w wojnie z bolszewikami. W kwietniu 1920 roku został dowódcą XVII batalionu saperów[4]. 30 lipca 1920 roku pod wsią Świrydy został ranny. W sierpniu powrócił do batalionu[5]. 9 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w korpusie inżynierii i saperów, w „grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[6].

1 czerwca 1921 roku nadal pełnił służbę w XVII batalionie saperów, a jego oddziałem macierzystym był 7 pułk Saperów Wielkopolskich[7]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 51. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a jego oddziałem macierzystym był w dalszym ciągu 7 pułk Saperów Wielkopolskich w Poznaniu[8][9]. W 1924 roku służył w Oficerskiej Szkole Inżynierii w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 7 pułku saperów[10]. W lipcu 1924 roku opracował wraz z innymi oficerami, m.in. z pułkownikiem saperów Konstantym Hallerem, plan obrony Wybrzeża i Gdyni na wypadek wojny[11]. Następnie był wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[12]. 23 stycznia 1928 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[13]. Od 9 września 1929 roku do 19 kwietnia 1936 roku był dowódcą batalionu elektrotechnicznego w Nowym Dworze[14][15][16]. W 1935 roku generał Tadeusz Kutrzeba wystawił mu następującą opinię: „jeden z czołowych oficerów sztabowych saperów. Wybitnie inteligentny, posiada duże doświadczenie i solidne wykształcenie saperskie. Dobry organizator pracy. Wymowa trudna z naleciałościami kresowymi. Bardzo towarzyski, wybitny sportowiec”. Wchodził w skład Komitetu Redakcyjnego Przeglądu Wojskowo-Technicznego – miesięcznika wydawanego przez Dowództwo Saperów, Dowództwo Wojsk Łączności i Dowództwo Broni Pancernych[17]. Jest współautorem książki pt. „Fortyfikacja Polowa”, wydanej w 1929 r. w Warszawie[18].

W latach 1936–1939 pełnił służbę w Wyższej Szkole Inżynierii w Warszawie na stanowisku kierownik przedmiotu w Szkole Podchorążych Saperów[19][20]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku (do 11 września) był dowódcą saperów w Dowództwie Obrony Warszawy[21]. Po zakończeniu walk dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VI E Dorsten (numer jeniecki 115)[22]. Zmarł w Kanadzie, został pochowany na cmentarzu w prowincji Ontario.

Był żonaty, miał córkę Halinę.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-07-06].
  2. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
  3. ↑ Władysław Rewieński. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2024-04-24].
  4. ↑ Mańkowski 1934 ↓, s. 26.
  5. ↑ Mańkowski 1934 ↓, s. 30–31.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 36 z 22 września 1920 roku, s. 893.
  7. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 345, 842 tu podano, że urodził się 2 czerwca 1892 roku.
  8. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 229 tu podano, że urodził się 2 czerwca 1892 roku.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 886, 906.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 810, 828, 1386.
  11. ↑ Przygotowania na wypadek wojny prowadzone w Gdyni do 1939 ro - Obrona Wybrzeża 1939 r. [online], www.lowyb.fora.pl [dostęp 2016-10-07].
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 582, 591 tu podano, że urodził się 15 czerwca 1892 roku.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 20.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 300.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 760.
  16. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 4.
  17. ↑ Przegląd Wojskowo Techniczny Dowództwa Wojsk Łączności i Dowództwa Broni Pancernej., Miesięcznik Dowództwa Saperów, Dowództwa Wojsk Łączności i Dowództwa Broni Pancernej. Rok jedenasty, Tom XXI, Warszawa, luty 1937.
  18. ↑ K. Biesiekierski, K.Kleczke, M.Rewieński, Fortyfikacja Polowa, Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, Warszawa, 1929.
  19. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 242, 483.
  20. ↑ Fortyfikacja polowa / Produkt / Księgarnia internetowa Rzeszów LIBRA.pl - książki [online], www.libra.pl [dostęp 2016-10-07].
  21. ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 20, 288 tu jako Marceli Rowieński.
  22. ↑ Marceli Rewieński. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2017-10-11].
  23. ↑ Mańkowski 1934 ↓, s. 41.
  24. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marceli_Rewieński&oldid=74625880”