Leonard Wiśniewski
 herb Wiśniewski (Ramułt odmienny) | |
| Data i miejsce urodzenia |
1837 |
|---|---|
| Data śmierci |
8 stycznia 1914 |
| Ród |
Wiśniewscy (Wiszniewscy) herbu Ramułt odm. |
| Rodzice |
Jan |
| Wojny i bitwy | |
| Administracja |
prezes Rady powiatu drohobyckiego |
Leonard Roman Wiśniewski (Wiszniewski) (1837–1914) – powstaniec z 1863, przemysłowiec, poseł na Sejm Galicyjski, prezes Rady powiatu drohobyckiego.
Życiorys
Leonard Roman Wiśniewski urodził się w 1837 w polskiej rodzinie szlacheckiej herbu Ramułt odm. jako syn Jana i Róży z Ciechanowskich herbu Dąbrowa. Ukończył szkołę oficerską, został porucznikiem piechoty wojsk rosyjskich. Po złożeniu dymisji organizował jako naczelnik powiatu powstanie w owruckiem. W pierwszych dniach powstania sformował w lasach chrystynowskich 50-osobowy oddział jazdy, w którego skład wchodziła głównie miejscowa szlachta. 15 maja 1863 w Babim Lesie pod Dawidówką odparł atak rosyjskiej kawalerii a w okolicach Moskalówki jego oddział został rozbity przez wojska majora Przewalińskiego. W skład rosyjskiej kolumny wchodziły: 1 rota piechoty liniowej, pluton karabinierów oraz 40 kozaków. Rosjanie wspierani byli stadem uzbrojonego chłopstwa[1]. Wiśniewskiemu i kilku innym powstańcom udało się przebić przez linie nieprzyjacielskie. W następnym okresie walczył w szeregach legii wołyńskiej gen. Edmunda Różyckiego. Był oficerem w randze kapitana. Po upadku insurekcji, skonfiskowano mu rodzinny majątek Jackowicze, wyemigrował do Mołdawii, gdzie pracował jako inżynier. Następnie wziął udział, jako przedsiębiorca, w budowie kolei podkarpackich.
Potem osiadł w Drohobyczu, inwestował tam w przemysł naftowy w zagłębiu borysławskim. Dorobił się znacznego majątku. Był współwłaścicielem kopalni nafty w Uryczu i w Sopecie.
Razem z inż. górnictwa Kazimierzem Gąsiorowskim posiadał i prowadził jako dyrektor kopalnię w Schodnicy. Tu przeżył osobistą tragedię, podczas wybuchu gazu zginął jeden z jego synów, drugi doznał poważnych poparzeń[2].
Leonard Wiśniewski był jednym z inicjatorów założenia Krajowej Szkoły Górniczej i Wiertniczej w Borysławiu, był członkiem kuratorii szkoły od jej założenia w 1897 aż do swojej śmierci. Przez wiele lat piastował stanowisko prezesa Rady powiatu drohobyckiego. Dwukrotnie (VII i VIII kadencja) wybierano go posłem na Sejm Krajowy, reprezentował okręg Drohobycz[3]. Wiśniewski należał do Towarzystwa dla Popierania Nauki Polskiej we Lwowie – był jego członkiem czynnym założycielem[4].
Zmarł 8 stycznia 1914.
Zmarli powstańcy 1863 roku zostali odznaczeni przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego 21 stycznia 1933 roku Krzyżem Niepodległości z Mieczami[5].
Przypisy
- ↑ S. Zieliński, Bitwy i potyczki 1863-1864; na podstawie materyałów drukowanych i rękopiśmiennych Muzeum Narodowego w Rapperswilu, Rapperswil 1913, s. 342
- ↑ Kazimierz Miński: Życiorysy nafciarzy. Kraków: Przemysł Naftowy, 1961, s. 418.
- ↑ Wykaz członków i Posłów Sejmu Krajowego Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem (…) w roku 1898/9
- ↑ Sprawozdanie Wydziału Towarzystwa Dla Popierania Nauki Polskiej za rok 1908, Lwów 1908, s.27
- ↑ Zarządzenie o nadaniu Krzyża Niepodległości z mieczami poległym i zmarłym Powstańcom 1863 r. (M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 32).
Bibliografia
- Jerzy Maliszewski, Powstanie styczniowe – notatki biograficzne uczestników, Warszawa 1932, s.78
- Kazimierz Miński: Życiorysy nafciarzy. Kraków: Przemysł Naftowy, 1961, s. 418.
- Stanisław Grodziski, Sejm Krajowy Galicyjski 1861-1914, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1993
- M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego